Увосень ветрык звыш халодны.
Хістаў зласліва ён галлё
Ды выў у голас – воўк галодны.
Шаптала: «Згінь...» – яму быллё.
Як напалохаў ён вавёрку,
Яна схавалася ў дупло.
Прайшоўся з форсам па ўзгорку...
Навошта ж ветрыку жытло?
Ён вольным птахам быў заўсёды,
Няўтомны, лепшы сябар – гром!
Прыхільнік волі ды свабоды...
Навошта ветру цёплы дом?
Заўсёды непрытульны, вольны,
Жадае толькі моцы, сіл,
Бо лад жыцця яго раздольны,
А подых свежы ветру міл.
У ветрыка ёсць думкі-мары –
Стаць моцным, нібы ўраган.
Гатовы ён прыняць цуд-чары,
Вядзьмарства ветру не ў заган.
Такім ужо ён нарадзіўся,
Яму загул вялікі міл.
Ён з воляй вольнай задружыўся,
Хапае моцы, духу, сіл.
Увосень ветрык...
© Copyright: Татьяна Цыркунова, 2022
Свидетельство о публикации №222091900940
Свидетельство о публикации №222091900940
Рецензии