Ёхан Леверда
----------
Бек
Стары сабака.
Я быў малы. Мяне на вёску, на Палессе да цётак , на лета , здавалі.
Выхоўвацца.
Стары сабака.
Бек.
Ён вжэ не брахаў.
Соваўса па двары , ледзь - ледзь, як сонца свяціла. А так спаў у кутку , ля дравотні.
Ні гаўкаў.
Цішком глядзеў на авадоў. Жнівеньскіх.
Цётка Поля на лусту хлеба мазала старое варэнне з агрэсту. Мне. У дзень. З малаком . Кубак.
Я даваў Беку гэны бутерброд. Цішком .
Бек пракусіў мне далонь.
Маладая кроў пырскала.
Дзед , Чырок, дастаў дубальтоўку і стрэліў. Набыць у шалёнага Бека.
Мая далонь на ўсё жыццё з ікламі Бекавымі. Сьвеціцца.
А Бек толькі варэння хацеў пакаштаваць...
Праз сорак год дзядзька мой, з той дубальтоўкі, стрэліў сабе.
У галаву . Ад адзіноты.
Бек
© Copyright: Ёхан Леверда, 2022
Свидетельство о публикации №222093000110
Свидетельство о публикации №222093000110
Рецензии