Палескi Хэлавiн

Ёхан Леверда
-----------------------

Палескі Хэлавін

 Нейдзе на Палессі.  Мая Мамо кажэ, було так. У тым стагоддзі. У яе роднай вёсачцы.
На Дзяды.

Калі гарбузы сасьпелі і выляжаліся. Зрабіліся чырвона-жоўтымі.  Прыгожунамі з пукатымі бакамі .

На Палессі.
Жартавалі хлопцы. Там усё жартуюць. Гэта ж палешукі. Жарты іхнія не ўсім зразумелыя, ім жартамі  што жонку,  што сабаку цкаваць.

 Хлопцы маладыя. Орэст і Казік.  Шчанюкі маладыя. Закаханыя.  Паспрачаліся,  хто  Насцю больш напужае.

Насцю , Алеся, бацькі яе ,тады ў той час шчэ не Глухого, што мянушку далі потым. Дачушка. Насьця. Ластаўка.

І ніхто не баяўса тым часам, жарты ж. Гарбузы. Навокал гарбузы. Той год даў добры ўраджай.

Апоўначы, пагрукалі ў шыбу. Хлапцы. Ціхенька. Ёсць такая забаўка ў палешукоў. Доўгая нітка  і каменьчык на нітцы. На ліштве цьвік-кручок замацоўваюць. І потым мэтраў за трыццаць за плотам сядзяць, за нітку паціху торгаюць.пасьміхаюцца. А каменьчык у шыбу - тук-тук. Грым-грым. Выйдзе гаспадар на двор, а там - нікога. Жах!!!

А хлапцы адразу
паказалі гарбуза, з вачыма чырвонымі. І з гойстрымі ікламі.  З сьвечкай, у сярэдзіне.
Жах!!!

У прыгажуні Настачкі  сэрца і разарвалася...
Аж гаплік стрэліў, на начнушцы...

Хлапцы,не хлапцы - зухі!

Орэст у войску загінуў.
Казік у свае сорак звар'яцеў, і на трактарным заводу ў Мінску пад вырубнога прэса галаву паклаў.