Жацераука
Цётка Жэня ідзе. Кожны ранак.
Да Сашак сваіх, на могліцы. Да бацькі і сына. На амерыканскі конт- міля. Туды - сюды.
У дождж. Сьнег. Сьпякоту.
Млын. Касцёл. Царква.
Рачулка закручваецца як вуж, за плотам, на сонцы, як у красавіку.
Ідзе цётка Жэня. Дзявяты дзесятак цётцы. А ровэр толькі ўвосень стоўб. Гума пэнькнуў. Ровэр - стоўб.
Ровэр. Да крамы. Да Стоўбцаў. Па справах.
Удома, кот, чорны, Шорстак, чакае.
Разважанні цёткі Жэні. Аб сваіх Сашках.
Аб жыцці. Аб Немане .
Аб суседзкім пеўні.
Я гэта столькі разоў слухаў. І плакаў.
Пра чорнае, неба без сонца, над могліцамі.
На Гандлёвым, колішнім, пляцу, з званіц старадаўніх Касцёлу і Царквы два Хрыстоса цішком назіраюць. Што там адбываецца. Сёння. Ці едзе цётка Жэня?
У ста пяцідзесяці мэтрах , на парэштках Сінагогі , ніхто не сочыць. Апошнія восемдзесят год у раву адпачываюць. І Рэбе, таксама.
Цячэ Жацераўка, вужом уецца , праз Новы Свержань.
Круціць жыццём тутэйшых. Што будзе далей?
Ідзе кожны ранак цётка Жэня . Да могліц. Да сваіх Сашкаў.
Цячэ Жацераўка. Маленькая рачулка.
Двадцаць два кілометры, даўжынёй.
Да бацькі Немана.
Два гады , як німа майго сябра, Сашкі.
Свидетельство о публикации №223012401379