Вясна

Вясна

Мама, мамуся мая, паабедала. Доўга шоргала тапкамі,
вяртаючыся з кухні, і нарэшце паведаміла. Там. Унізе, долу. Конь ходзіць з вялікім плугам. Глыбока арэ.

Я паглядзеў уніз. Восьмы паверх.  Унізе, на тэрыторыі былога гета. На пляцоўцы. Дзе раней былі драўляныя дамы шчэ на маёй памяці. Там нічога не адбывалася. Снег кідаўся ў небе як д'ябал і зацярушваў усё і ўся скрозь. Тысячы легкавых самаходаў-жамяряў варушыліся на ўезд-выезд.

- Мама! Нікога!  А ні ні!

- Ты прыгледзься. Конь ходзіць.

Я прыжмурыў вочы. Гіганцкі чорны конь цягнуў праз горад свой вялізны плуг. І выварочваў скібы ўспамінаў маёй памяці. 

Чорный араты вёў каня  ўзяўшы за срэбныя цуглі. Вочы ягоныя лучыліся чорнай  скрухай. Араты падняў твар і наблізіў чорныя вочы амаль ў маю шыбу. Я адскочыў і схаваўся за фіранкі.

Я заплюшчыў да болю вочы.  Сэрца мае перастала грукаць. Вялікі чорны жах апанаваў мяне.

Праз колькі хвілін я апрытомнеў. На канапе сядзела мая старэнькая Мамо і казытала ката. Кот мружыў блакіныя вочы і ціхенька вуркатаў.

- Мама!  Я бачыў і каня і аратага.

- аб чым, ты, сынок?



Чорны конь у завіруху, што яшчэ ты пакажаш мне,гаротны Менск?