У мінулым далёкім
Засталіся сляды.
Родны кут сінявокі,
Ты пад знакам бяды.
Паланілі чужынцы
Абяскроўлены край.
Быў заложнікам прынцаў:
«Ўсё дабро, забірай!»
Жыццярадасны, добры,
Ты зцямнеў ды змарнеў.
Ваяўнічыя орды
Напіралі, рос гнеў.
Старажытныя людзі
Баранілі сябе.
Меч каваны набудуць,
Кол чужынца дзяўбе.
Наязджалі манголы,
Коні ладныя ў іх.
Гнаў да захаду голад,
Не пазбегнулі ліх.
Спусташалі прыпасы,
Забіралі дзяўчат.
Да славянак ох, ласы...
Ў мех, нібы ваўчанят.
Люд мясцовы быў сілай,
Ў лесе вораг аслаб.
Стаў чужынцам магілай,
Не, лес родны – не раб!
Гонар люд не пакінуў,
Для манголаў – бяда!
Люты вораг загінуў,
Не пакінуў сляда.
Целяханы. Паэма. Частка першая
© Copyright: Татьяна Цыркунова, 2023
Свидетельство о публикации №223031800454
Свидетельство о публикации №223031800454
Рецензии
Здравия, Татьяна! Вот вы молодец - на поэмищу замахнулись, да ещё на историческую, о народе своём. Почти всё понятно без перевода, если читаешь вслух, белорусский очень близок русскому.
С почтением
Владимир Радимиров 06.04.2023 08:49 • Заявить о нарушении
С почтением
Владимир Радимиров 06.04.2023 08:49 • Заявить о нарушении
Спасибо, Владимир, за труд прочтения, за отзыв! Дань памяти отцу-белорусу.
Потому и написала на "мове".
С благодарностью и поклоном!
Татьяна Цыркунова 06.04.2023 11:13 Заявить о нарушении
Потому и написала на "мове".
С благодарностью и поклоном!
Татьяна Цыркунова 06.04.2023 11:13 Заявить о нарушении