З першых дзён дапамога –
Пра дэсантнікаў сказ.
Шлі сумеснай дарогай –
Брацтва не на паказ!
Так, шыкоўным дарункам
Быў дэсантнікаў рэйс.
Партызан паратункам
Ад дэсантнікаў рэйд.
Меў надзею гад-немец,
Каб спыніць годных рух.
Ў лес пайшоў іншаземец,
Знішчыць каб моцных дух:
«Не, канца ім не будзе,
Падалося ў бядзе.
Без патронаў, у брудзе –
Дзе падзецца нам, дзе?
Быццам мы ўжо не людзі,
А з балота вужы!
Зброю як мы набудзем?
Божа, дапажы!»
Голас, пэўна, пачулі,
Бо ўпаў з высаты.
Як усіх нас расчуліў:
«Ты, дэсантнік, святы!»
Напужаў дужа немцаў:
Запаволіўся рух!
Вось сюрпрыз іншаземцам:
«Дзе смяротны ваш круг?!
Дапамогаю – зброя,
Сувязь, сіла ды дух!
Рух узрыўчаткай утроім,
Бо з дэсантам – удвух!
Як пра гэта забыцца?
Партызанскі рос строй.
Дарагая сталіца...
Ты, Масква, нам сястрой!»
Целяханы. Частка трыццаць сёмая
© Copyright: Татьяна Цыркунова, 2023
Свидетельство о публикации №223040200550
Свидетельство о публикации №223040200550
Рецензии