Адраджаць трэба вёскі,
Засявалісь палі.
Конь на фронце з падвозкай...
Плуг каровай вялі.
Працаваў хто? Жанчыны,
Старцы, дзеці – вось так...
Бо на фронце мужчыны,
Там, дзе горан атак.
Сенажаці касілі,
Не, не цукар жыццё!
Ох, жаночая сіла...
Горыч гэта быццё!
Ды куды ж ім падзецца?
Дзе вяскоўцы? Няма...
З даўніны так вядзецца –
Ўсё сама ды сама.
Беларускай жанчыне
Прысвячаю свой верш.
Па плячу ёй вяршыні.
Працаўніца... хто лепш?
Пагадніцца з тым мушу,
Беларуска – вярба.
Зазірніце ёй ў душу –
Горыч, боль ды журба!
Не пакажа ніколі,
Моўчкі груз свой нясе.
Дай жа, Божа, ёй долі
Споўніць доўг пакрысе.
Адраджаліся вёскі,
Целяханы мае...
Грукат, новыя дошкі...
Моладзь ціха пяе...
Целяханы. Частка сорак другая
© Copyright: Татьяна Цыркунова, 2023
Свидетельство о публикации №223040300358
Свидетельство о публикации №223040300358
Рецензии