Мы - Крывiчы...
Найменне пэўнае ў нас павінна быць.
Нясці яго свабоднаму народу,
Пра старажытнасць нельга нам забыць.
Мы – Дрыгвічы, прыйшлі з дрыгвы-балота,
Адзнака месца будзе на вякі.
Народ балотны – мужнасць ды самота,
Няхай жа гэта помняць землякі.
Дрэўляны мы – з лясоў ды з дрэў прыгожых,
Ніколі не пакінем родны кут.
Лясы-чашчобы поўны люда – гожы,
Крыніцы тут крыштальныя цякуць.
А мы – Гараны, бо жылі на горках,
Радзім ды Вятка* – прозвішчы старшынь.
Парэчча Сожа – там жылі не горка,
Радзімічы ды Вяцічы – з вяршынь.
Мы – людзі Крыўскія, з таго вытока,
Адной пароды, племені, крыві.
Крыніца ведаў захлісне патокам,
Славуты прашчур, сярод нас, жыві!
Заўвага:
*Радзім ды Вятка былі ў тыя
старажытныя часы радавымі
старшынямі Крывічаў.
Свидетельство о публикации №223050100351
С праздником Вас! Мир! Труд! Май! Здоровья Вам!
Понравилось!
С уважением,
Владимир Войновский 01.05.2023 16:28 Заявить о нарушении
Напомнить о происхождении, о названиях основных племён, предшественников белорусов, такова цель этого стихотворения.
Академией наук готовится к изданию словарь белорусского языка в пятнадцати томах.
С нетерпением жду его выхода...
Татьяна Цыркунова 02.05.2023 08:02 Заявить о нарушении