І-эх, трапіла, так трапілася,
абламалася,
панеслася...
Да п'яненькаго прыціскалася,
ледзь, ледзь стрымліваючы злосць.
Адбівала скуламі
кулакі родныя,
абвівала ласкамі,
у смерць душыла тую,
мару сваю, абмерзлую,
сатаною дадзеную,
як з абрыву ў бездань.
Кожны божы дзень...
Бацюшкі светы, завялі кветкі,
матухны кветкі, свет аддаў мары!
Тут і абламалася...
Ды як пакацілася
пустыняю біблейскаю,
у пякучы наш пясок.
А ён здыхаў у Калгарі і...
І хрыпеў па Скайпу ёй,
маўляў,
знайду
цябе
паганую,
прыеду,
удушу.
А калі сціхаў ужо, то шаптаў...
Праклятая, верыш, верыш мне.
А яна, захоплена, у мёртвыя...
У вочы.
Ну, вядома, міленькі, ну, вядома...
Не-е-Е!!!
Бел.7
Зiгзагам
© Copyright: Ицхак Скородинский, 2023
Свидетельство о публикации №223061301015
Свидетельство о публикации №223061301015
Рецензии