Бадай не бадай

Бадай забадаў бы!


Часам здаецца, што ты,
можа быць,
і...
 
Бадай забадаў бы мяне тымі самымі рагамі,
якія я наставіла табе мінулай ноччу.
Да смерці.
 
У марах.

Ін, нетушкі!
 
Я што, я ў цябе, такі - так, на гэтым самым месцы, уступлюся, заляскаю, прыгалублю, лёлік, заліпуля, тюлёночек мой, ты павізгівай, павізгівай, табе тут жа лягчэйшы стане.

І!

Ты і выкінеш усё,
што было для цябе нясцерпным з галавы,
у шчырай надзеі,
што цяпер,
больш,
ні за што і ніколі...

Гэта я то?

Дуранчік, тютя матютя, хляпік мой зачараваны, да астатняга твайго ўздыху — мой.

А рогі, што яны, назаўжды?
Праз тыдзень, скінем і забудзем, забудзем абодва да таго часу, пакуль мне зноў не прыйдзецца выбрыкнуць і знікнуць з твайго жыцця на пару дзянькоў.

І тут, бадай не бадай,
нічога ўжо нават зрабіць немагчыма,
я цябе і абрала для гэтага,
каб было да каго прыпаўзці
пасля чарговага выверту.
 
Суччынага майго.