Лёс

Лёс

Беларускі пісьменнік адчыніў шыбу.
На вуліцы амаль апоўначы. Такі цёплы вечар. Здаецца, мы сядзім на палубе  нумар 7 шматпавярховага круізнага лайнера. Нейдзе ў паўдневай Амерыцы.

Унізе шпацыруюць шчаслівыя людцы. Кабеты і дзеўкі з шыкоўнымі клубамі, генерыруюць ітіцкі моц.  Куды яны спяшаюцца.  Навошта. Заўтра, з верагоднасцю 50% на іх  бестурботна-сьветлыя голавы, зрынуцца з неба БПЛА,  ці разбудзіць раняшні званок у дзьверы.  І там не суседка з паштальёнам. А хлапцы з плаката, які зьнізу, на вуліцы. Мы сцеражом  Вас! Такі надпіс. Хлапцы ўзброеныя. Твараў не бачно...

Ты глядзі, такі цудоўны  краявід з акна.

Я надзеў акуляры. Унізе прарычаў 400 канямі чырвоны ламбаржыні.
У парку самотны Янка Купала  грэбліва скрывіў вусны. Я падняў вочы , на далягляду месьціўся помнік Перамогі. Тэлэвежа на Камуністычнай чаплялася за неба.  Прывід Лі Харві Освальда гатаваўся на паляванне па набярэжнай, пужаць дзяўчынак у знакамітай альтанцы.
Бронзавы Блазан ля цырку нема крычаў.

Вечаровы Менск існаваў сам па сабе.
На хвіліну я заплюшчыў вочы. Я  у дзяцінстве. Басейн у доме афіцэраў.  Дом піянераў. Музэй ВАВ. Парк Горкага.
"Мутнае вока " у доме пісьменьнікаў.
Я стаю на гранітнай трыбуні,  на Цэнтральнай плошчы. Прынімаю парад...таварыш Сталін з пастамента, з 10-мэтровай вышіні ўважліва глядзіць на мяне зусім не грузінскімі вачыма. І аддае мне чэсць.

Пісьменнік дастаў шмандэлак сала і маладыя гуркі.
Каўтні. Супакойся.
Усе будўе добра.

Чорны кот лізнуў мяне за ногу і ўважліва паглядзеў мне у вочы зусім чалавечымі вачыма.  Кот Фокус. Шнураваў між маіх ног. 
Не вер яму. Ён пісьменнік.
Пісьменнікі з таго сьвету сюды засланыя.
Наконт папоў, ксяндзоў і іншых буддаў і рэббэ. Пішуць, каб адарваць вас ад рэчаіснасьці.

Пратрынькаў тэлефон.
Беларускі пісьменнік крыкнуў у слухаўку: Здарова, Рабіновіч!
Шо там, ў Нью-Ёрку?

Кот пасьміхнуўся, во, хоць Рабіновіч сапраўдны пісьменнік.  Пра сапраўднае жыццё  піша. Рэжа. Страляе. Кахае. Раіцца з кансультантам, сабакам Федзем. Французска- беларускім  габрээм.  Сабакі і каты лепей пра вашае чалавечае жыцце ведаюць.

Мінск  ,  ты вялікі пісьменнік.  Ты ўсе бачыш.   Не здрадзь, нам!

Рабіновіч, у слухаўку:
Ёхан Лаберды? Хто гэта?

І мы пакаціліся ад сьмеху.

Мы стаім з пісьменнікам ля высачэзных ліпаў.  Палім адзіную папіросу на ўдзьвох.  Халодны ветрык мацае нас за чубы. Якіх даўно німа.  Менск мружыцца.  Ён ёсць. Нас німа.