Мантылья ў кожнай ад мароза,
Трэск ад галля, нібы ўздых.
Прывіды – белыя бярозы,
Праз ночы цемру бачу іх.
Сухотны выгляд, гукі плача,
Скавала сок зіма-туга.
Вакол шалёны вецер скача,
Спявае ён: «Куга... куга...»
Кугаканне бярозы чуюць,
Вядома ж, вецер – балбатун.
Пад цёмным небам заначуюць,
Як супакоіцца вяртун.
Мантылья нібы коўдра з пуха,
Шыкоўны, тоўсты снежны слой.
Спявае-стогне завіруха,
Ды завіхаецца з мятлой.
Мантылья
© Copyright: Татьяна Цыркунова, 2023
Свидетельство о публикации №223083100393
Свидетельство о публикации №223083100393
Рецензии