Суседка бел

Быў у Міцяя сусед. Сам шчуплы, нягеглы, вечна ў нейкай кургузай шапачцы хадзіў, а жонку ўзяў зарэчную, з суседняй вёскі, ладную ды прыгожую. Толькі з зайздрасці ці яшчэ чаму маладухі вясковыя яе не любілі, пачалі балбатаць, нібыта чараўнiца. Ну, пагаварылі і забыліся. Год жывуць, іншы, а Міцяй не-не, ды і паглядзіць у бок суседкі, як руплiва яна гаспадаркай кіруе. Ды толькі яна ні слова, ані погляду ў адказ, нібы каменная.
На Масленіцу адпрасілася суседка ў мужа ў родную вёску схадзіць, бацькоў, маўляў, праведаць. Сабрала гасцінцаў усялякіх, ды і пайшла па лёдзе цераз раку. А калі вярталася ці то заблудзіла ў прыцемках, ці то яшчэ што, толькі спатыкнулася, правалілася ў палонку і патанула. Адны гасцінцы адказныя на лёдзе засталіся, ды і тыя лісы ды вароны расцягнулі…
Пабедаваў сусед, ды што рабіць, замовіў памінанне, стаў жыць далей. Надышло лета. Неяк на Русальнай недзе ішоў Міцяй за нечым у хлеў, раптам бачыць, з-за плыта суседка глядзіць. Глядзіць на яго і ўсміхаецца. А сама – што карцінка: вусны пунсовыя, вочы сінія, што азёры лясныя, глянеш – і знік.
Падышоў бліжэй, павітаўся. Адказала. Запытаў, кім суседу даводзіцца, панурылася, маўчыць. Пасля кажа, сястра яна, маўляў, нябожчыцы, прыйшла праведаць кума. А ты, кажа, заходзь як-небудзь, чайку пап'ем з духмянымi зёлкамi. Ён і рады. Канечне, зайду, кажа, калі зручна? Вось зараз і зручна, адказвае. Якраз кум на кірмаш паехаў.
На радасцях Міцяй забыўся, за чым і йшоў, кінуў усё і пабег у госці. Зайшоў у брамку, глядзіць, стаіць суседка з мятлаю пасярод двара, прыбіраецца. Смешна яму стала, кажа:
- Двор падмятаеш ці некуды паляціш?
Засмяялася яна, ды так дабра, такім мілым, звонкім смехам. Сабачка аднекуль прыбег, увесь белы, з цёмным пятном на правай лапе, пачаў гаўкаць на Міцяя. Пакуль суседка смяялася, сабачка гаўкаў. Толькі глядзіць Міцяй, дзіўны нейкі сабачка, у роце ніводнага зуба. Жадаў спытаць суседку, а тая раптам тупнула ножкай, і сабачка кудысьці знікла.
Словы за словы, прайшлі ў дом, заварыла суседка зёлцы. П'е Міцяй і сам сабе дзівіцца: запал ахапіў яго незвычайны, ня тое што суседка, нават чаравікі яе сталі здавацца жаданымі.
Узяўся падлашчвацца, адказала згодай. Смяецца, вабiць проста ў лыжак. Ня памятаючы сябе, стаў Міцяй скідаць адзенне, і суседка не адстае. Зліліся ў абдымках, заняліся каханнем: на лыжку, на падлозе, нават на стале кухонным…
Толькі раптам адсунулася суседка і кажа, што час, маўляў, Міцяю ісці дадому, хутка кум вернецца. Ён да яе, яна ад яго: хопіць на сёння, сустрэнемся заўтра. Рабіць няма чаго, пахапаў вопратку, прыкрыўся сяк-так, пайшоў дадому...

Сустрэчы працягваліся тыдзень, і кожны раз пасля гарбаты суседчынай ў Міцяя мутнела ў вачах і жаданне разгаралася незвычайнае. А пасля Купальнай ночы суседка знікла, і колькі Міцяй ні выглядаў яе, колькі ні стукаў у акно, не з'яўлялася. Ні суседка, ані сабачка яе бяззубая.
Аднойчы вечарам дачакаўся Міцяй, калі сусед вернецца, спытаў пра куму. «Якая кума, – адмахнуўся той, – адродзячыся ў нябожчыцы сястры не было». Спытаў пра сабачку, зноў дзівіцца. «Быў, – кажа, – у бацькоў нябожчыцы шчанюк такой масці, белы з цёмным пятном на лапе, казалі, што падарылі ёй, калі яна ў апошні раз прыходзіла. Ды толькі калі йшла праз раку, схавала яна шчанюка за пазуху, дык разам і патанулі…