Бяроза

Бяроза


Дзеткі  ў кантужанага з вайны Стася. Майго дзядзькі . Мае дваюродныя браты. Нармалёвыя хлопцы нарадзіліся. Міхась і Петрык. Познія хлапцы. Але прыгажуны. Дубы маладыя. І ў галаве усе добра.  У леспрамгасе ,у школцы,  на пасёлку , добра вывучыліся.  Потым тэхнікумы. На радзіму плянавалі.  На замельку сваю. А тут Аўганістан.

Пасадзіў  дзядзько Стась дзве бярозы.  Каля двару. На вуліцы, каб усе бачылі.  Як пайшлі сыны ў войска...

Німа вёскі. Німа дзядзькі Стася і  цёткі Алены. Шляху да вёскі німа.  І братоў маіх , Міхася і Петрыка німа.  
Чарнобыльская зона...

У тым годзе дазволілі. Улады. Німа больш зоны. Трэба сеяць.

На могліцы, на вёску прыехаць, дазволілі.

Старая вёсачка. Ля мяжы з Украінай. Могліцы і хаты ўсё разрабавалі.  Дубы і грабы спілавалі. Алею каля школы. Хто?
Толькі самотная  бяроза стаіць. Што Стась пасадзіў. А другую парэзалі, дэй на чурбакі пакалолі. І прычэпа трактарнага падагналі.