Асвяжальны золкі вецер
Раптам з мора наляцеў.
Кружыць, гойсае па свеце,
Напужаць мяне хацеў.
Па галлю старой бярозы
Зухаваты загуляў.
Нібы п'яны, нецвярозы,
Жартаўліва размаўляў.
Ды бярозанька глухая,
Ёй цяпер не да размоў.
Верхалаза занядбае –
Хай хутчэй ляціць дамоў.
А гарэзлівы не хоча,
Да бярозы прыстае.
Нібы блазень зарагоча,
Ды марозу надае.
Неўгамонны, спрытны вецер,
Роўню знойдзеш, рагатун.
Шмат бярозак ёсць на свеце,
Знойдзеш пару, балбатун.
Адказаў імгненна ветрык:
«Падабаецца яна...
Сто галінак у паветры,
Ствол – магутная сцяна».
Асвяжальны вецер
© Copyright: Татьяна Цыркунова, 2024
Свидетельство о публикации №224040300403
Свидетельство о публикации №224040300403
Рецензии