Буквiцы з чароунага саду. казка для дзяцей

Сёння мы адправімся ў цікавае вандраванне з дзяўчынкай па імені Роза. Роза выдатная, як кветка. У яе блакітныя вочы, светлыя валасы і румяныя шчочкі. Да таго ж яна вясёлая і гаварлівая. Роза вучыцца ў першым класе. Сёння, прыйдучы са школы, яна ў першую чаргу хутка зрабіла ўсе ўрокі, ну, а потым…
Дзяўчынка адправілася ў вандраванне ў чароўны сад! А прывёў яе туды гаворачы Бусел. У яго белыя крылы, чорныя лапкі і чырвоная дзюба.
– Адпраўляйся за мной! – сказаў ён Розе, узмахнуў крыламі і паляцеў.
Роза тут жа пабегла ўслед за ім. Неўзабаве яна апынулася ва ўваходу ў квітнеючы сад. Сад быў напоўнены песнямі птушак. Яны сядзелі на галінах дзівосных па прыгажосці дрэў. Гэта былі чароўныя дрэвы! Іх галіны і ствалы ўпрыгожвалі пялёсткі цудоўных кветак. Да таго ж, усе дрэвы ўмелі таньчыць пад мелодыі песень. Яны ўзмахвалі галінамі, выгіналі ствалы і разгойдваліся з боку ў бок. Птушкі, якія сядзелі на іх галінах, таксама здаваліся не падобнымі на сапраўдных птушак. Іх пер'е і чубкі былі размаляваны ў яркія колеры і свяціліся перламутравым святлом.
– Гэта Райскія птушкі! – зразумела Роза.
– Хто вы? – спытала яна ў дрэў.
– Мы Буквіцы. У старыя часы людзі прыдумалі нас і нашу цудоўную краіну – старонку. Бо можна гэтак жа, як пасеяць вясной насенне ў узараныя барозны на зямлі, упісваць (па-старому – упіхваць) літары ў адведзеныя на паперы чорныя лінейкі. А загалоўныя літары (Буквіцы) мастакі размалёўвалі яркімі каляровымі фарбамі. Гэтыя Буквіцы ўпрыгожваліся галінкамі, пялёсткамі, кветкамі, каб яны былі падобныя на дрэвы з Райскага саду.
Дзяўчынка Роза агледзелася. Вакол яе раслі дрэвы, сапраўды падобныя на літары з алфавіту.
– Ты Буквіца "П"! – Роза паказала на пышныя вароты з кветак. – А ты Буквіца "З". – Дзяўчынка паглядзела на другое дрэва, выгнутае, нібы лісцік у кветкі.
Дрэвы, моўчкі, кіўнулі ёй у знак згоды. Паступова дзяўчынка адрозніла ўсе Буквіцы ў Райскім садзе. І прачытала сказ з дрэў-Буквіц, якія раслі у адным шэрагу:
– СА СВЯТАМ
– Роза! Ты патрапіла ў цудоўны Райскі сад, выгадаваны людзьмі калісьці вельмі-вельмі даўно. Цяпер ты ведаеш, наколькі прыгожы ён, і зможаш распавесці аб нас, Буквіцах, сваім родным і сябрам, – сказалі дрэвы. – Пачні з цудоўнай казачнай Буквіцы сваё віншаванне маме, бабулі, сяброўцы. Паспрабуй намаляваць Буквіцу такой жа прыгожай, як і мы!
– Добра! – сказала Роза. – Я паспрабую.
І тут яна пачула бой гадзін. Гэта старадаўні насценны гадзіннік у пакоі, дзе яна сядзела за сталом, прабіў васямнаццаць гадзін. Дзяўчынка перавярнула апошнюю старонку дзіўнай кніжкі, у казачнай краіне якой цяпер пабывала. На стале побач з кніжкай стаяла маленькае шклянае буслянё з белымі крыламі, чорненькімі лапкамі і чырвонай дзюбкай. Буслянё быццам пытала ў Розы:
– Табе спадабалася вандраванне?
– Вельмі! – усміхнулася Роза.
Дзяўчынка вырашыла, што Навагодняе віншаванне на паштоўцы для сваіх родных і сяброў пачне са старадаўняй Буквіцы. Яна намалюе яе такой жа святочнай і прыгожай, як тыя рукапісныя Буквіцы, якія калісьці вельмі даўно прыдумалі людзі.

p.s. У Беларусі ёсць маленькае мястэчка Ветка, дзе людзі памятаюць і шануюць справы старых пісараў і іканапісцаў.

2016 г