Не зявай! казка для дзяцей

 
- Не зявай! - крыкнула вясновае Сонейка раслінам. - Ану, хуценька падрасці! Хто першы вырасце самы вялікі, таму я падару больш за ўсё сваіх цёплых прамянёў!
І яно асвятліла ледзь-ледзь адталую ад снега, яшчэ зусім не прагрэтую зямлю.
- Я, я, я першы! - з усіх бакоў панесліся тоненькія галасочкі маленькіх і яшчэ зусім слабенькіх расточкаў травы, якія прабіваліся з мокрай зямлі на белы свет. Толькі Сунічцы не трэба было гэтага рабіць. Яна ўжо адагравала на сонцы свае леташнее лісце і жадала толькі больш пазелянець і распушыцца. А трава старалася з усіх сіл! Так спяшалася! І расла, расла, як кажуць, не па днях, а па гадзінах.
- Як поспехі? - спытала Сонца расліны на градках праз тыдзень.
- Я расту хутчэй за ўсіх! - крыкнула яму Крапіва. - Паглядзі, Сонца, якое ў мяне ўжо вялікае лісце!
- Малайчына, - пахваліла Крапіву Сонейка. - А ты, Сунічка, чаму маўчыш? І так марудна расцеш?
Сунічка, нічога не адказаўшы, толькі схіліла свае лісцікі да зямлі. Не, яна таксама надта старалася расці, але ў яе гэта чамусьці дрэнна атрымлівалася. Вось ужо Крапіва абагнала яе, амаль захіліўшы ад маленькага кусціка ўсе сонечныя прамяні. Сунічцы было крыўдна з-за сваёй няўдачы.
Гэта заўважыў адзін сонечны Праменьчык і вырашыў дапамагчы Сунічцы. Ён старанна дзень за днём стаў асвятляць сярэдзіну яе кусціка, пакуль маленькая галоўка кветкі, якая вызірнула адтуль, не расцвіла і не ператварылася ў далікатную беленькую кветачку.
Праменьчык першым заўважыў цудоўную кветачку і тут жа паведаміў аб гэтым Сонцу. Сонца ўсміхнулася:
- Нарэшце наша Сунічка зацвіла. А дзе ж Кацюша! Чаму яна не прыязджае палоць свой гарод?
Але Сонейка дарма так казала! Ужо ў наступны выхадны дзень дзяўчынка разам з мамай і татам прыехала на дачу. Яна адразу ж прыбегла на гарод і заўважыла, што Сунічка зарасла травой.
- Мама! Я прапалю яе. Глядзі, якая Крапіва вырасла! Давай сварым з яе боршч!
- Давай! - пагадзілася мама.
- І Кацюша, надзеўшы доўгія пальчаткі, спрытна павырывала з градкі ўсю крапіву, якая засланіла сонечнае святло Сунічцы.
- Добры боршч атрымаецца! - сказала мама. - Крапіва свежая і сакавітая.
Вось так маладая крапіва патрапіла ў каструлю і стала смачным баршчом, а Сунічка праз некаторы час падарыла гаспадарам свае саспелыя салодкія ягады.
Час ідзе, а наша Сонейка працягвае без стомы паўтараць:
- Не зявай! Будзь патрэбны і карысны для іншых! Расці!
І паслухмяныя расліны не губляюць часу дарма. Растуць і растуць! Вось ужо на палях набіраюць моц каласы пшаніцы, жыта, катахі кукурузы, грэчка, авёс, у лесе - чарніцы і маліны. Улетку расліны працягваюць расці, потым спеюць і аддаюць людзям свае плады. Для таго, каб атрымаць добры ўраджай, стараюцца ўсе: Сонца, Зямля, Дожджык, самі расліны і, вядома ж, людзі!
Так што не марнуй дарэмна час и ты, мой маленькі сябар! Падрастай, вучыся, дужэй і імкніся сваё жыццё пражыць цікава, энергічна, радасна. Старайся рабіць добрыя справы і быць патрэбным блізкім табе людзям.

2015 г