Ты вельмі дзіўны,
Я глядзеў праз вокны ў шторм,
Там на вятры
Ты скінуў плашч,
Увесь агален.
Твой дэлікатны стан
Пабіў дурны мароз,-
Ен потым згінуў,
Снег аднак цябе ўзнес.
Ты вельмі дзіўны, красавік,
К чаму цярпець?
Няўжо не лепш не пачынаць зусім квітнець?
Ен быццам усміхнуўся праз кропель:
Так, бо сапраўднасць-
Цуд для большасьці людзей…..20.04.2024.
***
© Copyright: Савицкая Пищурина Татьяна, 2024
Свидетельство о публикации №224070600995
Свидетельство о публикации №224070600995
Рецензии