Ад варушэння вуснау
Вершы ўзнікаюць самі сабой ад варушэння вуснаў у паўсне.
Ты іх чуеш, словам адным, або абрыўкам фразы, страфой, калі, раптам пашанцуе, як быццам нехта іх шэпча табе.
Настойліва так...
І тут!
Прачнуцца,
і...
Запомніць, запомніць, не, запісаць...
Неадкладна!!!
А не паспеў, стары дурань.
Яны.
Плывуць кудысьці туды, дзе цябе ніколі не стаяла...
І ты чакаеш, дзень тыдзень год,
а можа цуд гэта, возьме і...
І жывеш, згорблена хадзячым прыматам, са страхам, што, не паўторыцца гэты цуд, ніколі.
Не!!!
Свидетельство о публикации №224072601034
Толькі я не пра вершы, яны ў мяне - глыбокае мінулае і мімалётнае, а пра творчасць наогул.
Па гэты дзень я ўпэўнены, што азарэнне, як і натхненне прыходзіць аднекуль зверху, і мне страшна, што гэта раптам спыніцца, бо старэю. Так ужо атрымалася, што лепшае, што прыдумлялася (у маёй працы) здаралася ў сне, і не заўсёды паспяваў запісаць. Жадаю табе, зямляк, як і сабе, хоць часам спадобіцца да гэтага дару нябёсаў
Дмитрий Шапиро 31.08.2024 12:27 Заявить о нарушении
Сам я редко активничаю на Прозе и не пишу больше.
"Чукча не читатель и не... писатель"(с)
Здоровья тебе, Ицхак!
Дмитрий Шапиро 06.09.2024 19:54 Заявить о нарушении