Францыск Скарына

Францыск Скарына – веліч моцы,
Ён кнігазнавец, кнігалюб.
Нібыта дуб запасіць кольцы,
Стагоддзямі народу люб.

У Полацку ён нарадзіўся,
Пад знакам «Рыбы» – сакавік.
Як потым свет таму дзівіўся:
«Вось напрарочыў маладзік!»

У Вільно ён шкаляр спачатку,
Затым Францыск студэнтам стаў.
Навук сучасных вёў зачатак
Выдатнікам – не без падстаў.

Ён ягеллонец, падуанец,
Вучыўся добра, без параз.
Скарына – моц, не самазванец,
Падзяку атрымаў не раз.

Яго вяла любоў да кнігі:
«Як выдавецтва заснаваць?»
Першааснова – не вярыгі,
Сябе не трэба застаўляць.

«Псалтыр» – склад, першае выданне,
«Апостал», іншых выдаў ён.
Пячатачнік – цвіло каханне,
Навекі, да апошніх дзён.

Як рэнесанс культуры, светач,
Медаль ды ордэн – знакі ёсць!
Францыск Скарына – справы дзеяч,
Для беларусаў свой, не госць...


Рецензии
Татьяна, написано проникновенно. Образ героя читается легко и отчётливо виден в Вашем замечательном стихотворении!

Понравилось!

С уважением,

Владимир Войновский   31.08.2024 10:18     Заявить о нарушении
Читала вчера это стихотворение на празднике белорусской письменности в Ивацевичах, Владимир!
В такой день нельзя было не вспомнить о Франциске Скорине, который многое сделал, создав книгопечатание.

Татьяна Цыркунова   01.09.2024 10:21   Заявить о нарушении
На это произведение написаны 2 рецензии, здесь отображается последняя, остальные - в полном списке.