Волшебник бел
Сёння я сеў і задумаўся. Што было рабіць на працы?. Нічога не атрымлівалася. Усё валілася з рук. Раптам званок. Пайшоў адкрываць з маім нішчымным тварам...
Чалавек апрануты, як з іголкі. Прадставіўся і пачаў нешта казаць. Я не разумеў адразу, але потым пачаў разумець, чым далей, тым цікавей. Хто ён такі? Задумацца. Бо ўсё валілася і выхад прапанаваў гэты чалавек. Выхад просты: папрацаваць на сябе і на...яго! І як проста! Маладзец . Адкуль ён узяўся? Ды якая розніца. Калі прапануе, трэба браць і працаваць. Спытаў у чалавека, што рабіць? Тады той прапануе ўвайсці і падпісаць паперы. Гэта заняло мала часу. Чалавек адкланяўся і сышоў...
Падышоў да акна, паглядзеў, запаліў цыгарэту і задумаўся. Як там усё ў мяне пойдзе заўтра? Добра ... што будзе, то будзе... Трэба паесці. Прыгатаваць што-небудзь. Нават не думаючы пачаў рыхтаваць і здзівіўся. Прыгатаваў так, як у рэстаранах атрымлівалася. І апетыт быў. Дзіўна? Што са мной такое? Уключыў тэлевізар. Так, спаць захацелася ... спаць, так спаць.
Раніца сонцам сустрэла. Адразу ў ванну і паесці. Увогуле, гатовы на працу. Спусціўся па лесвіцы і пайшоў думаючы. А, што думаў... Усё нармальна было: з людзьмі, з абсталяваннем, з стаўленнем ... я проста быў шчаслівы!
Дзень пайшоў за днём. Купіў машыну. Потым кватэру. Затым дзяўчыну знайшоў такую, якая менавіта тая! Я тройчы быў шчаслівы! Як своечасова зайшоў чалавек да мяне. Малайчына! Сапраўды - бярэш і працуеш. І тады ўсё будзе. І ўсё!.. Толькі са сном дрэнна раз у годзе. Я разбіты ўвесь ўстаю, але гэта праходзіць. Лічу, што гэта з працай звязана. Але на працы ўсё добра. Чалавек, які адразу падышоў і спытаў:*Як справы?*. *Нармальна. Хацеў вам сказаць ... дзякуй!* - я адказаў. * Дрэнна спаў?* - зноў ён, як адчуваў. *Так. Зараз пройдзе. Будзе нармальна*, - кіўнуў я. * Ты больш дрэнна не спіш.* - сказаў Чалавек і знік. Праца за працай і праца за працай, не было калі адпачыць. І што, канкрэтна, засынаў я дома, як забіты. Я зноў успомніў яго фразу. Ён - чараўнік.
З часам я пачынаў стамляцца. Потым усё больш і больш. З'явілася ўтоенасць, хацелася схавацца і заплюшчыўшы вочы адпачыць. Мяне знайшоў чалавек. Уважліва агледзеў і сказаў: * Ну, што? Сядзіш? Не можаш больш?*. * Больш не магу* - я выціснуў з сябе. Чараўнік радасна палез за паперамі - *Тут напісана...*. * Мне ўсё роўна* - я сказаў. Але ён не спыняючыся - * Мне належыць твая душа!*… Безвыходнасьць…
Свидетельство о публикации №224091701630