Индейская загадка

ИНДИЙСКАЯ ТАЙНА.


ПЕРВАЯ ГЛАВА.

ТАЙНА ТУРКИНГТОНА.


Утреннее солнце ослепительно сияло над зеленым морем и
купало гордые корабли в гавани Портсмута в своем благотворном
сиянии.

На командном мостике одного из океанских катеров стоял, окруженный
многочисленной свитой, высокий, гордый, стройный мужчина.

Он был похож на привидение из сказки.

Его грудь украшали драгоценные камни и орденские знаки отличия.

Бриллиантовые пуговицы и бриллианты невиданных размеров сверкали на его
зелено-фиолетовом шелковом одеянии.

Инкрустированные драгоценными камнями, похожие на сверкающую змею
ножны широкого, слегка изогнутого меча в форме полумесяца
рука мужчины покоилась.

Это был один из самых могущественных принцев Индии — Магараджа
Индрабада, который должен был нанести свой обязательный визит королю
Англии.

Он был одним из пяти индийских магараджей, удостоенных королевских почестей
к нему обращалась Великобритания.

Поэтому гордые бронированные корабли были готовы встретить его с
чтобы получить почести, подобные одному только английскому флоту,
докажите это королям и императорам.

И подобно могущественному царю, этот индийский монарх прибыл из-за моря, окруженный
огромным количеством своих воинов, свитой, украшавшей
со всеми цветами радуги, с меченосцами и Знаменосцами,
танцовщицами и слугами.

Темно-коричневое, резко очерченное лицо монарха было к
хейвен к этому привыкла. По прямой линии лежала английская эскадра
бронированные морские замки на глазах у его правителей.

Вымпелами военные корабли салютовали троцкистам,
Индийскому монарху, заключившему контракт.

Моряки в белой униформе маршировали на веревках.

В корабельной музыке звучали ноты “Боже, храни короля”, и
громкий блуд матросов смешивался с громом
пушечных выстрелов.

Прямо рядом с магараджей стоял молодой человек в простой гражданской одежде
Лорд Туркингтон, которому выпала Почетная награда
принять принца Индии в Гибралтаре от имени короля, а
оттуда в Англию.

Набережная, к которой пришвартовался пароход, была празднично украшена для
приема монарха. Появились портовые власти, окруженные
многочисленной толпой.

У причала был выставлен почетный караул, в то время как королевские
лакеи ждали.

Среди последних был пожилой слуга, одетый в простую,
серую ливрею, которую носил лорд Туркингтон.

Спокойный невозмутимый вид, который обычно был свойствен слуге, должен был
уступить место нервозному беспокойству.

По старому, седому человеку было видно, что у него была особая
была задача, которую он должен был выполнить.

Не успела закончиться церемония приема, как он
проложил себе путь через свиту, пока не добрался до своего мальчика-наставника
.

С глубоким поклоном, обнажив седую голову, он остался стоять перед
Господь стоит.

Это шок.

"Это ты, Джеймс. Зачем вы приехали сюда из Лондона?”

Старый слуга прошептал приглушенным голосом:

"Наш Господин, Повелитель умирает”.

Молодой человек задрожал всеми своими членами и был вынужден убрать руку с
схватиться за слугу, чтобы иметь поддержку.

Он вложил в это всю свою энергию и снова встал.

- Все в порядке, Джеймс. Скажи врачам, чтобы они сделали все возможное.
чтобы я снова увидел своего отца живым. Служба все еще связывает меня
увидимся вечером ”.

Старик поклонился и удалился. Он тихо проговорил сам с собой:

"Будет слишком поздно”.

Длинная череда торжественных церемоний затем в первую
часов в честь могучий подданный империи. Для всех
для Андера, за исключением лорда Теркингтона, часы пролетали незаметно, но для него
было ли это так, как будто время прошло, как будто конца дня еще не было
и не наступит.

Было около одиннадцати часов ночи, когда он, наконец, оставил службу.
выдохшись, вошел в старый, величественный дворец своего отца.

Уже в вестибюле он увидел появление тех, кто его ждал
слугам, что он опаздывает.

Слуга провел его в спальню, которая находилась рядом с
там располагался кабинет.

Здесь был старый нотариус семьи, мистер Барринг, который жил на
ожидали прибытия наследника, мальчика, лорда Теркингтона.

Теплым рукопожатием лорд Ричард поприветствовал свадебного советника
от своего отца:

"Вы, вероятно, имели печальную привилегию, мистер Барринг,
услышать последние слова моего отца; Служба королю
сделала это невозможным для меня”.

Нотариус молча поклонился и открыл свою папку с документами.

"Его светлость приказал мне, вам, прежде чем вы оказались на его смертном одре".
явитесь, передайте это последнее письмо. Настоящим я выполняю
это задание. Могу я спросить вас... ”

Дрожащими пальцами молодой лорд развернул протянутый ему документ
и, собрав всю свою силу воли, он прочитал следующее:


"Мой дорогой, единственный сын! Я чувствую, что у меня осталось всего несколько часов
я должен жить и подозревать, что больше тебя не увижу.
Итак, усвоите из этих правил мою последнюю волю: все, чем я владею,
является вашей собственностью, за исключением привилегии, которой с тех пор обладает наша семья.
более двух столетий при английском дворе. Вы должны отправиться ко мне
на смертном одре, чтобы отказаться от этой привилегии. Я имею в виду
привилегию занимать государственный пост, на котором
наша семья в Индии; права. Ричард, поклянись мне вместе с тобой
святой клятвой, что ты никогда не поедешь в Индию. Это
сказочная, таинственная страна с ее несметными сокровищами
принесет тебе смерть.

Теперь, после моего развода, вы получите доступ к нашей семейной хронике и
вы прочтете в ней об отвратительной судьбе, постигшей Инди; нашу
ожидание семьи: смерть в двух формах, телесная и
духовная.

Ты знаешь, я не был прямым наследником своего отца. Мой
старший брат погиб в Индии;. Старший брат моего отца
там тоже смерть, и уже через шесть поколений наша
печальный факт, что первенец
его жизнь прошла в Индии;.

Это могло быть неудачным совпадением, но, к сожалению, случай
и тайна этой тайны смерти не меняется
так и не был раскрыт.

Ваши предки умерли, потому что их, так же как комара в свете свечей,
заманили на таинственную смерть.

Вон там, в Индии, в одном из сказочных секретов
храмов, обнаружил твоего несчастного предка, лорда Альберта, для
около двухсот лет назад одна из неразрешимых индийских загадок и
овладела ею. Трофеи, о которых мы все еще ничего не знаем
прежде чем он смог привезти их в Англию,
снова украдены.

Эта потеря оказала на него особое физическое давление.
Он не вернулся в Лондон. Он остался в Индии; и
он пытался вернуть украденные товары. Свое последнее письмо, которое
вы найдете его в архиве, он написал своему отцу, и в нем
он сказал, что никогда больше не сможет быть счастлив, если не
вступит во владение найденной им Акашей.

Несколько месяцев спустя он умер безумным. Таинственный
слово "Акаша" - это все, что мы знаем. Это слово -
проклятие для нас, застряло в наших мозгах и практикуется
дьявольская сила на нас.

Как чертовски удачное предложение, оно заставляет нас разгадать головоломку.
воршен и все члены нашей семьи, которые не оказали этому сопротивления
могли оказать, безумно погибли в Индии;.

Я клянусь тебе, я умоляю тебя всем, что для меня свято, потому что ты
последний из нашего пола: никогда не ходи в Инди; и благодари за
честь короля, если он предложит ее тебе.

Храни вас Бог, и пусть его благословение пребудет на вас.

”Я вейдер, лорд Эдвард Теркингтон".


Горящими глазами молодой лорд уставился на изящный почерк
рука его отца, которая рассказала ему непостижимую загадку.

Ошеломленный этим откровением, он полностью убил любимого человека
забыть. Мудрые серые глаза старого лорда смотрели на него с полным
доверием.

Быстрым движением Господь приблизился к нему и, указывая на письмо,
он спросил:

"Знаете ли вы содержание этого последнего письма моего отца, мистера
Запрещающий?”

Этот утвердительно кивнул.

"Его светлость вручил это мне лично”.

Лорд Ричард посмотрел на него неуверенным взглядом:

"Был ли мой отец в свои последние часы, когда писал это, со своим
в полном сознании, или его разум помутился?”

“Его светлость был, как могут засвидетельствовать остальные присутствующие,
полностью в своем сознании”.

Лорд Ричард с сомнением покачал головой.

- Вам известно содержание этого письма, мистер Барринг. И вы их нашли?
никакого содержания, как и я, z;; странно, что мой вопрос понятен
есть?”

"Конечно. Но мне о событиях в вашей семье уже
известно много лет”.

"И что вы думаете об этом, вы, как здравомыслящий юрист?”

Нотариус Барринг пожал плечами.

“Я часто думал о секрете и различных решениях
искал, но нашел ли я подходящее, сказать не могу”.

"Пожалуйста, выскажите мне свое мнение”.

Пожилой джентльмен помолчал несколько секунд, прежде чем ответить.

"Я, вероятно, побеспокоил бы вашу светлость этим, возможно,
даже оскорбил бы”.

"Нет, нет, конечно, нет. Говори спокойно", - попросил Лорд
чеканным тоном.

Нотариус Барринг выпрямился во весь свой худой рост, словно ища силы
для того, что он собирался сказать. Затем он начал:

"С медицинской точки зрения, решением загадки было бы
болезненная наследственность в вашей семье, своего рода
безумие преследования, жертвой которого до сих пор становился каждый из представителей вашего
пола.

Лорд Ричард содрогнулся.

Да, конечно, старый нотариус был прав.

Это должно было быть безумие, наследственное безумие. Ужасное будущее,
против которого ничего не могут противопоставить ни человеческие навыки, ни самые святые клятвы
силы. И как утопающий, он искал средство, с помощью которого он
мог бы спасти этот ужасный призрак безумия.

Нотариус Барринг угадал мысли мальчика-лорда; он увидел
отчаянное выражение в его глазах и, чтобы успокоить его, заговорил
он:

"Конечно, возможно, что эта Акаша действительно есть
и что обладание ею - такое большое счастье для ее владельца
потеря убьет его. Последнее делает его очень
сомнительно, существует ли индийская загадка на самом деле и
Я предупреждаю тебя как друг твоего покойного отца: последуй моему совету,
избегай Инди; и таким образом избежишь надвигающейся опасности ”.

”Ты прав", - ответил Ричард, чья сила духа была
"клятва, которую я приму у смертного одра моего отца".
будет для меня сильным оружием против всего индийского
Искусство и тайна факира”.

После этого он твердыми шагами вошел в комнату смерти.








ВТОРАЯ ГЛАВА.

РАФФЛСА В КАЧЕСТВЕ ПОМОЩНИКА.


Торжественное погребение трупа покойного лорда Теркингтона состоялось
в фамильном поместье в окрестностях Лондона.

Среди присутствующих особенно выделялся махараджа Индрабада
и его присутствие было не только проявлением вежливости
этикета, но и чувством долга.

При дворе магараджи Энгельш всегда пользовался достоинством
посланник, принадлежавший одному из членов семьи Теркингтон.

И при этом дворе разыгрались трагедии всех Теркингтонов.
разыгрывались, свидетелем последней был магараджа

После того, как церемонии закончились и почти все заинтересованные
часовня, в подвалах которой веками покоились Туркингтоны, была
заброшена, индийский монарх остался одним из последних и покинул
его английский адъютант возлагает великолепный лавровый венок на могилу
нерлегген ван ден в Индии; покойный брат покойного лорда.

Погруженный в свои мысли, Магараджа остановился перед простой бронзой
гробница, и он прочитал надпись:

“Лорд Аллан Теркингтон, геб. 10 декабря 1842 года в Лондоне, умер
4 мая 1872 года в Калькутте".

Монарх покачал головой и повернулся к адъютанту
повернувшись, он заговорил:

"Эта надпись неправильная! Почему?”

Неважно, насколько мягко он говорил, у молодого лорда вырвались эти слова
в тот момент, когда он попрощался со стариком
пастор семьи, Домин; Браун.

Удивленный, он повернулся к монарху:

"Ваше высочество высказали критику по поводу надписи на могиле
моего покойного дяди, если я правильно расслышал”.

"Совершенно верно, мой дорогой господин", - ответил монарх. “Я рассматриваю здесь как
место смерти Калькутту, хотя это действительно столица
в моей стране умер ваш предок. Вместо Калькутты
Индрабад был здесь. Разве это не было бы известно в вашей семье,
или - О, зоопарк...

Монарх поспешно перешел к делу сам, как будто собирался
совершить нескромность.

Лорд Ричард посмотрел на него блестящими глазами. Перед ним замаячили,
как следствие слов индуса, загадочные
семейные тайны.

Безмолвно спящий под бронзовой гробницей и индийский монарх, который
здесь, сверкая драгоценностями, стоял перед ним, должны были пройти через эту тайну
быть связаны друг с другом. Живые должны иметь возможность сказать, что такое смерть
замалчивать, что замалчивают даже буквы на бронзовой могиле и что такое сейчас
это было заклеймено как ложь.

Лорд Ричард, еще раз прочитав надпись, повернулся
"убей принца".

"Ваше высочество, все мои предки без исключения находятся в
Калькутта умерла, как гласят эти надгробия. Ни в одном из них
не упоминается Индрабад.

Мороз пожал плечами.

"Может быть, я ошибаюсь”.

Теперь лорд Ричард встал прямо перед ним:

"Прошу прощения, ваше высочество, вряд ли вы ошибаетесь и
точно знаете, когда, как и где находится мой предок в Индрабаде
умрите”.

” Давайте не будем нарушать покой мертвых", - сказал Доминик Браун лорду
Ричард.

- Ах, хорошо, что ты стал свидетелем нашего разговора, домин; Браун.
Возможно, вы сможете объяснить мне, как получилось, что на всех этих
эпитафиях выгравирована ложь”.

Господь увидел, как лицо проповедника побледнело и застыло
прежде чем последний успел ответить, лорд Ричард рухнул со словами:

"Я вижу, ты знаешь об этой лжи, доминант Браун. Хочешь, чтобы я
объяснил, почему церковь допускает такой обман?”

Загнанный в угол, проповедник не мог уклониться
ответ.

"Желания мертвых священны для живых; они будут
менять имя в качестве меры предосторожности на случай, если кто-то придет после них
секс”.

"Значит, это имеет опасные последствия, если выживший берет имя
Индрабад слышит и связывает это со своей смертью
предки? Я прошу вас разъяснить это ”.

”Я не могу объяснить вашей светлости это", - ответил Доминик Браун. " Я
могу только сказать, что эта надпись была сделана по заказу
тогдашнего главы семьи Теркингтон. Возможно, ваша светлость
это правда, что имя Индрабад не должно было упоминаться.
вместо этого на камне выгравирована Калькутта. На самом деле это происходит
там же, где мы делаем свой последний вздох.

Лорд Ричард в глубоком раздумье уставился на могилы. Который
какую ужасную тайну они могли скрывать?

Было ли это наследственным проклятием, лежащим на семье? Были ли
жертвы наследственного помешательства? И его мозга не коснулась эта ужасная рука
и не началось ли уже медленное,
неизбежное помрачение рассудка?

Разве это уже не было первым признаком безумия преследования, которое он проявлял
был ли он напуган и угрожал?

Он посмотрел на принца.

Большие и ясные глаза индейца и Правителя смотрели на него.

"Все, что я знаю, - сказал он, - это то, что один из твоих предков сохранил тайну".
должно быть, украли из индийского храма, который называется Акаша, и
в результате — простите мне грубое выражение - сошел с ума”.

"Считает ли ваше высочество существование этого Акаши вероятным?”
Спросил лорд Ричард.

Магараджа несколько мгновений молча размышлял; он ушел
отступил назад, и его глаза засияли каким-то особенным блеском.
Это успокоило лорда Ричарда.

”Я хочу сказать вам, как другу, полную правду", - начал Магараджа,
"мы, принцы индийского народа, мы, магараджи, не
посвящен в тайны нашей могущественной касты жрецов, брахманов.
То, что показывают нам священники, кажется трезвомыслящему человеку
непонятным. И разум исследует... Тогда... — он сделал
многозначительное движение рукой в сторону могил.

Лорд Ричард понял его.

Махараджа протянул руку молодому Господину и покинул
кладбище.

Когда Магараджа переступил порог часовни, на которую падал солнечный свет
, бриллианты его тюрбана заискрились Удивительными
красками, отбрасывая лучи света в темный склеп.

В следующие несколько дней лорд Теркингтон сделал все возможное , чтобы
не говоря уже о таинственном Акасе.

Он погрузился во всевозможные исследования, писал, рисовал, занимался
спортом, но чем бы он ни занимался, он всегда сосредотачивался на
его мысли обращались к Призраку, к индийской тайне.

Когда он увидел букву "А" в книге, он сложил ее в слово
Akasa.

Повсюду его преследовало это слово, которое постепенно сводило его с ума
заставлять.

После ужасной, бессонной ночи ему стало ясно, что
для него были открыты только две дороги, чтобы положить этому конец
невыносимая пытка. Или он стал лжесвидетелем и отправился в Индию; или
он покончил со всем пулей.

Внезапно лорду Ричарду пришла в голову новая мысль
далее.

Он хотел пойти к известному индийскому исследователю, профессору Камерону
проконсультироваться.

Он не хотел ничего оставлять неиспробованным и уже через час передал
слуга профессора своему хозяину визитную карточку от лорда
Ричард, с сообщением, что лорд ден профессор
важный вопрос для обсуждения.

“Меня очень интересует значение индийского слова " зоопарк".
Лорд Ричард, сидевший напротив ученого, начал: "И не могли бы вы,
профессор, я хотел бы попросить объяснения”.

Ясные глаза профессора засияли, когда он услышал это
Господь посетил его в связи с его наукой.

Очень польщенный, он поклонился.

"Для меня будет честью быть полезным вашей светлости”.

"Это индийское слово "Акаша". Что это и что это значит
это?”

Ученый несколько мгновений смотрел на Господа, затем
он подошел к огромному книжному шкафу и после недолгих поисков взял
тяжелый том и начал в нем рыться.

Пребывая в нервном напряжении, Господь посмотрел на него. Проходили минуты,
профессор так и не поднял глаз от книги. Затем он отложил ее.
и с выражением разочарования на лице он повернулся
к лорду Ричарду.

"Мне очень жаль, что я не могу дать вашей светлости никаких разъяснений
по поводу этого совершенно неизвестного мне слова. Мой словарь индийского
языка не содержит его. Возможно, ваша светлость ошибается.

"Увы, нет!"Лорд Ричард ответил с горькой улыбкой. “Я
был бы способен на это, если бы мог получить разъяснения
значение этого слова и того, что скрывается под ним
имя существует”.

По тону речи ученый понял, что лорд Ричард
придавал большое значение объяснению этого странного слова и
внезапно он сказал:

"Оплатит ли ваша светлость расходы, которые потребует объяснение этого слова
принесите это, возьмите это?”

”Больше, гораздо больше, - ответил лорд Ричард, - я хочу, чтобы у него было состояние".
который исполняет мое желание. Вы не знаете, сэр, какое
дьявольское влияние оказывает на меня это слово "Акаша". Я нахожусь как
под гипнозом от него".

Ученый с любопытством посмотрел на мальчика-Повелителя.

Вопрос показался ему загадочным, но теперь он тоже хотел поговорить с каждым
выяснить, что имел в виду Акаша.

"Я знаю здесь, в Лондоне, - начал профессор, -
торговца редкостями по имени Каннингем. Этот снимок сделан для нас,
ученые, все о наших драгоценных и редких предметах
предоставляем. В его случае я узнал несколько недель назад, что
узнать редкого и опасного человека, храброго человека просто так
отвали, чувак. Кроме того, он человек экстраординарного
развития.

Лорд Ричард занервничал.

"Скажите мне, кого вы имеете в виду”.

"Раффлса!" - ответил профессор.

Лорд Ричард был потрясен.

- Раффлс, Мастер-вор?

Профессор улыбнулся:

- Не подчеркивайте слово "вор", ваша светлость, лучше скажите "Раффлс",
хозяин. Он, несмотря на свой особый вид спорта, джентльмен,
безупречный человек чести. Он любит это, скрытен, почти
ремонтирует вышедшие из строя вещи.

"Он обратился ко мне с вопросом, не было ли у меня каких-либо трудностей с
приобретением раритета из зарубежных стран wenschte. Раффлс сказал бы мне
предоставить. Так случилось, что я сейчас думаю об этом. Он был бы назначенным
быть личностью, сталкиваться с опасностями и приключениями. Не думай слишком долго
рассмотри предложение и прими решение”.

Лорд Ричард, немного подумав, заговорил:

"Где Лорд? Немедленно отведите меня к нему”.

"Если у вашей светлости найдется время, я попрошу Раффлса позвонить,
приезжайте сюда в ближайшее время”.

С объявлением, что Раффлс появится в течение часа,
учитель вернулся.— —

Острым испытующим взглядом лорд Ричард окинул мощную,
стройную фигуру Раффлса, когда тот встал перед ним, как человек знатный
светский человек поклонился и смело посмотрел на него.

Личность джентльмена-вора носила характер гордости,
но в то же время и нежности. Он обладал несомненным типом
аристократа или офицера.

Приятно удивленный этим сочувственным видом, лорд Ричард протянул ему
руку, и профессор объяснил ему, в чем дело.

К своей радости, лорд Ричард увидел, что Раффлс согласился, и
заявил о готовности отправиться в Индию.

"Я придерживаюсь слов, с которыми Гордон Беннет в свое время отправил Стэнли
в Африку, - говорил лорд Ричард, - уезжая с первым
возможность. Откройте для себя Акашу, найдите ей объяснение и, если оно найдется, отправляйтесь в
Я подозреваю, что это касается какого-то объекта, затем привезите его в
Лондон. Вы обязательно добьетесь успеха.

- Давайте поужинаем, - ответил Раффлс, - и обсудим все, что
мы должны сказать друг другу.

Они попрощались с профессором и вскоре оказались в
столовой одного из лондонских отелей.

Когда они расстались поздно вечером, они были друзьями
и у них обоих была глубокая надежда, что в течение нескольких месяцев
Тайна индейцев будет раскрыта. Они сердечно позвали друг друга.
"До свидания!” - разрешаю я.

Несколько часов спустя, ранним утром, Раффлс обнаружил себя
на борту парохода тихоокеанских и океанских линий, который доставил его в
страну чудес и сказок. Господь прошел через свое
принцу сказали, что Раффлс будет его гостем.
Индрабад.








ТРЕТЬЯ ГЛАВА.

ДОЧЬ ПРИНЦА.


На юге Индрабада, прекрасной резиденции махараджи,
находится таинственный мертвый город, построенный на огромных просторах.

Это город, состоящий из сотен огромных гробниц, красивых
памятников прежних времен.

Надгробия из драгоценного мрамора, купола из пестрой глазури
камни и стены, украшенные художественной скульптурой.

Прекрасный парк окружает эти места упокоения некогда могущественных
принцев и правителей Индрабада.

Пятьдесят веков прошло над этими мраморными блоками. Мертвые
они давно обратились в прах, но их мемориальные камни все еще возвещают
в день их трудов.

Одинокий и безлюдный, этот город Мертвых редко
посещают люди.

Бесчисленные дикие павлины гордо разгуливают по тихим, залитым солнцем дорожкам и
покажите свои разноцветные перья.

Улица ведет через неизмеримый дуденаккер, и по ней
прогуливается Раффлс в сопровождении мальчика-индуса лет четырнадцати
.

Он был в Инди уже несколько недель.

Здесь, где покоились поколения стольких веков, он надеялся
найти таинственную Акашу. Это задача посложнее, чем находиться внутри
проникнуть в хранилища Engelsche Bank.

Ни один из прекрасных мавзолеев не объясняет его ни надписью, ни
отгадайте загадку.

Но все же, за все эти недели он не пал духом, а остается
с непоколебимым оптимизмом он верит, что здесь, среди мертвых,
нам нужно найти след.

В тени больших тамариндов у обочины стоял
очаровательный маленький храм.

К
большому удивлению Раффлса, к нему вела ухоженная дорога через подлесок.,,, .

Кому это может быть интересно, в этом великом хаосе рутины
хорошее место для поддержания порядка?

С любопытством он направился к гробнице, как вдруг его
служитель остановил его и робко прошептал:

"Сахиб (Господь), не ходи дорогой к могиле Святых
поэт”.

"Почему бы и нет?”

- Сахиб, принцесса Самру, дочь магараджи, молится там; это
ее святилище.

Раффлс на несколько мгновений задумался, прислушается ли он к
предупреждению, и решил не обращать на него внимания.

Мальчик не последовал за ним, а отошел в тень мраморной колонны
сидел там и ждал возвращения своего хозяина.

Раффлс прошел через низкие ворота и оказался на Белоснежном
мощеный мрамором двор, окруженный колоннадой.

В центре стояла надгробная плита, над которой красовалась позолоченная надпись,
шелковый халат был накрыт. От колонны к колонне были протянуты цветочные гирлянды
, а половину соснового поля закрывал фиолетовый зонт от солнца
дом, на этот раз в тени.

С возгласом восхищения Раффлс оглядел все это. Действительно,
шхуна не смогла бы похоронить поэта.

Все это окутала торжественная дымка.

Он подошел ближе, словно был упокоением мертвых.
Лорд Листер подошел к могиле, у подножия которой
был установлен бронзовый мемориальный камень.

Искусно выгравированными буквами были увековечены стихи и
с напряженным вниманием Раффлс начал читать.

Внезапно он вздрогнул и, словно околдованный, его взгляд остановился на
словах, которые он прочел.

Словно загипнотизированный, он уставился на нее.

Акаса стояла перед ним, написанная рукой, которая
была заморожена более тысячи лет.

Наконец-то появился след? Охваченный страхом, имея дело с химерой,
он прикоснулся рукой к бронзовому памятному камню. Но холод
металлическая пластина не обманула его. С лихорадочным возбуждением лас
он:

"Божественный Акаша, потому что ты дал мне Небесных Баджадеров (танцоров)
моя душа наслаждается восхищением волосами Кришны
танцуй, как Бог".

Снова и снова Раффлс перечитывал эти слова и искал смысл
чтобы понять его.

Погруженный в свои мысли, он не заметил, что во двор вошла молодая девушка
в сопровождении двух пожилых женщин.

Не обращая внимания на незнакомца, красавица начала снимать с себя одежду
укладывая и заворачивая свое стройное тело в марлю с золотым переплетением
вуали, так называемые сари.

Затем начали двое мужчин, которые были у входа в ворота.
присев на корточки, музицировали.

Удивленный редким изображением, которое представило его как реальность
как только оно было прочитано правильно, Раффлс встал на его сторону.

На то место, где он только что стоял, незнакомец бросил пригоршню
роз, а затем начал танцевать.

Ее маленькие ножки плыли по белоснежному мраморному полу,
ритмичные движения и ее стройное тело, ее руки
они танцевали с самыми милыми, самыми приятными людьми.

Молодому человеку это показалось сказкой. Но странное
чувство, как будто он совершил большую несправедливость, как будто он был
вошел в Запретное святилище индейцев в Зенане
и он сделал себя хозяином этого.

Танцовщица не сводила с него своих больших темных глаз.
Она нерешительно несколько раз подходила к нему, посыпала цветы перед
графом, поцеловала бронзовую надгробную плиту и закончила свой танец.

Затем она хлопнула в ладоши, после чего музыка смолкла.

Теперь она встала прямо перед Раффлзом и заговорила на беглом английском:

“Я вижу, что вы чужестранец.

"Вы не знаете, где находитесь. Если бы вы были соотечественником, я бы
пусть тебя сейчас раздавят мои слоны. Где проводник, с помощью которого ты
привел его сюда? Он будет наказан”.

Ее прекрасные глаза гневно сверкнули, а маленькие ручки, которые были неподвижны
несколько минут солнечные лучи, казалось, ласкали, раскрылись
сжались в кулачки.

Глаза Раффлза остановились, словно зачарованные чудесным видом
он посмотрел на него и почти бессознательно спросил:

"Вы Акаша?”

Она удивленно посмотрела на него. Вместо того, чтобы ответить, он
у незнакомца есть вопрос! Вопрос, который касался ее
боже мой, поэт умер на ней! И такие красивые волосы, такие
услышав сравнение, она подавила гнев, который был в ней
всплыл, потому что глаза незнакомых мужчин видели ее неприкрытой.

"Я Самру, единственная дочь махараджи Индрабада".
она ответила гордым тоном. "Что ты ищешь в моем святилище?
Какой пария привел вас сюда?

"Никто", - ответил Раффлс. "Магараджа Индрабада, чей гость
Я здесь, разрешите мне, на этом кладбище, чтобы искать то, ради чего я
я прибыл из Англии в Индию. Я ищу Акашу, юную принцессу.”

Вопросительно, словно не доверяя его словам, она посмотрела на
это.

Затем она позвала своего слугу и тихо спросила его.
она. Утвердительный кивок был ответом.

Она снова повернулась к Раффлзу:

"Ты сказал правду. Ты гость моего отца. Молчи
о том, что ты видел. Я - величайшее сокровище моего отца.
это, безусловно, огорчило бы его. Вся вода священного Ганги
не смогла бы снова стереть эту боль”.

Она снова посмотрела ему в глаза и тут увидела его.
слуги облачили ее в одежды, и, закутавшись в вуаль, она покинула Гробницу.

У входа в ворота она на мгновение остановилась и повернула голову
к. Непроизвольно Раффлс приложил руку к груди и отвесил
поклон. Приветственный жест рукой показал ему, что они отдают ему дань уважения.
Я понял. Затем она исчезла.

Одинокая и безмолвная могила покойного поэта лежала перед ним.

Внезапно раздались свирепые крики боевых слонов. Раффлс
бросился к воротам и, спрятавшись в тени, застыл неподвижно
от испуга и смятения.

На небольшом расстоянии от него тяжелые лапы четырех раздавили
гигантские слоны тела четырех человек - двух индуистских женщин и
двух мужчин.

Они были свидетелями его присутствия на танцах
принцессы, и им уже приходилось молчать, молчать вечно, чтобы они и
они были в безопасности от своих языков.

Вдалеке он увидел исчезающих мохнатых слонов, которые
привезли принцессу обратно в Индрабад.

Теперь за ними последовали и боевые слоны. Они сделали свое дело.

В растоптанном месте еще не было обнаружено ни искры жизни.
плоть, которую они оставили в пыли города мертвых.

С громкими криками погонщики слонов-погонщики погонщиков слонов - своими острыми
крюками заставили возбужденных гигантских животных броситься вперед и вскоре исчезли вместе с
ними в густом облаке пыли.

Растроганный Раффлс посмотрел на убитых жертв и впервые
он подумал о том, что искал: об Акасе.

Медленно он вернулся в город. Он не заметил этого
уже опустились сумерки. На огненно-красный кимме тикенден
темные очертания огромных куполов, дворцов и
укрепления Индрабада.

Он пошел быстрее.

Там, в великолепном дворце, который принимал его в качестве гостя, жила
та, которую он увидел впервые. И ужасная
тайная связь связывала их друг с другом.

Имел ли святой, давно умерший поэт в виду под "Акашей”
ту таинственную вещь, которую люди называют "любовью"? Раффлс хотел этого
даже если бы ему пришлось заплатить за это жизнью.

Акаша и дочь махараджи были для него одним и тем же
стали понимать друг друга.








ЧЕТВЕРТАЯ ГЛАВА.

НОЧЬ ЛЮБВИ.


За зарешеченными окнами Зенаны женщины
Махараджа смотрела сверху вниз на красочную жизнь и движение столицы — ту
жизнь, в которой отказала себе.

У одного из угловых окон сидела принцесса и пристально смотрела на одни из
главных ворот дворца. Рядом с ней стояла молодая рабыня, ее
любимая подруга по играм, Натана, тоже смотрела в окно.

Ни один из них не произнес ни слова. Почти не двигаясь, смотрела
Самру к толпе на Широких улицах, которая сейчас, на фоне
той прохладной ночи, вулден. Люди в огненно-красной, желтой, синей и зеленой
халаты и соответствующие тюрбаны на голове; Всадники, прапорщики,
литавры на верблюдах и между огромными телами
слоны, покрытые разноцветными, богато украшенными одеждами, позолоченными
с бивнями и красивыми балдахинами на спине, в которых
сидели женщины в вуалях, наслаждаясь вечерней прохладой в
садах и парковых зонах по всему городу.

Самру не обращал на все это внимания. Она знала тон и могла
не стоять целый час у углового окна, а скорее в
игровом парке дворца со своими животными.

Внезапно в ее неподвижной фигуре появилось движение. Она поклонилась
наклонилась и схватила за руку свою рабыню.

- Натана, - взволнованно прошептала она, - ты видишь там, внизу, среди
чужеземного сахиба, который гордо шагает, как монарх? Видишь
Ты это он?

"Да, госпожа", - ответил Раб, тоже шепотом.

Рабыня увидела, что ее молодая госпожа с прекрасными глазами
за ней последовал незнакомец, который направился к воротам дворца, и как
Самру прижала правую руку к сердцу.

Вздох тоски сорвался с ее губ, и она тихо проговорила:

"Прекрасный мужчина!”

Она боялась, что кто-нибудь, кроме рабыни, мог произнести ее слова.
услышав, она огляделась по сторонам.

Тем временем Раффлс, не подозревая, что за ним следят, вошел в ворота
внутри дворца.

Не успел он скрыться от глаз юной принцессы, как это произошло
встал и хлопнул в ладоши. Вскоре появились несколько рабынь,
которых она позвала командным тоном:

"Идите в парк!”

Через несколько минут раздался протяжный сигнал рога от
и объявил всем обитателям мужского пола дворца, что
никому не разрешалось входить в парк, потому что там гуляла дочь магараджи
. Непослушных или легкомысленных ждала смертная казнь.

Вопреки нравам страны, в результате магараджа получил только
свое европейское воспитание; жену, которая была единственной
он подарил дочь.

Ему не посчастливилось обзавестись наследником престола
и после его смерти ему наследовал младший брат.

К построенному в длину дворцу, в котором жил сам магараджа,
примыкает большой парк, посреди которого находится озеро. Белый
мраморные балюстрады окружают берег, а вдоль него выстроились позолоченные лодки
мраморная лестница, покрытая шелковым ковром, ведет к воде
ведущая.

Вода в озере изумрудного цвета, а в середине
среди них есть остров, чистый, как сказка, на котором есть
здесь расположены небольшие, изящные храмы, мраморные колонны и башенки.

Между ними раскинулись красивые цветочные клумбы, восхитительные пальмы, причудливые
фигуры и посевы. Это любимое место юной принцессы похоже на
обитель сказочной феи. Здесь она была величайшей.
часть дня. Более чистого и идиллического места не могло быть
существует.

Поэтому она пришла сюда вечером и взяла ее с собой.
лиевелингсславин на берегу озера. Она смотрела во сне
в темную воду.

”Моя госпожа грустит", - прошептала Натана, ее рука была мягкой
платье принцессы.

Задумчивая, но в то же время любознательная, юная принцесса посмотрела на
рабыню.

"Я хочу отдать тебе все свои драгоценности и свободу.

"Я хочу сделать тебя таким богатым, чтобы первоклассный воин мог взять тебя в жены".
если ты поможешь мне, Незнакомый сахиб, которого я тебе показывал,
говори.

Испуганный раб поднял глаза.

"Госпожа! Я хотел бы пожертвовать своей жизнью ради тебя. Я никогда не
колебался, если ты говорила мне: "Я хочу то или это, но, госпожа,
твое желание опасно для жизни". Твое нежное тело станет добычей тигров
брошено, когда твой отец, наш великий Магараджа, узнает о твоем плане. Ты
ты помолвлена, госпожа!”

"Не напоминай мне ни о чем! Я знаю все, абсолютно все. Но я знаю сегодня
Я чувствовал, что моя жизнь была ужасной пыткой без
свобода - самое ценное, что у нас есть, по нашему собственному выбору
отдавать. Сегодня я узнал правду о песнях, которые
святой поэт когда-то написал о любви.

"Глаза незнакомца сияли как огонь, а его слова
звучали как музыка. Когда мне пришлось расстаться с ним, он прислал мне приветствие
после. Приветствие, Натана, понятное только мне. Он отсалютовал рукой
указывая на свое сердце. И в этот момент он открылся мне.
Любовь. Любовь! Пусть колеса колесницы храма приведут меня к моему
Пусть тигры раздавят меня по приказу моего отца
рвите, я не боюсь, я хочу, мне нужно его увидеть.

- А теперь ступай и приведи ко мне сахиба. Возьми эту цепочку с рубинами
записку. Может быть, тебе стоит набить руку и заставить замолчать губы.

Рабыня взяла цепочку, которую ее молодая госпожа сняла с ее шеи, и
исчезла.

Несколько мгновений спустя она заскользила в тонкой лодке по
уровень воды был ровным, и другая сторона воды была гладкой, и другая сторона воды была гладкой, и другая сторона воды была гладкой.
достигла. С огнями она убежала, в то время как Самру взял ее с
бьющимся сердцем накик.

Затем она взяла корзину, наполненную кусками сырого мяса,
бросилась к берегу озера и дунула в Золотой свисток,
так что пронзительный звук эхом разнесся над водой.

На набережной сразу же стало оживленно.

Крокодилы, наслаждаясь там своим Ватным отдыхом, нырнули и поплыли
к мраморной лестнице, на которой стоял Самру.

Огромные черепахи приближались с противоположного берега и
своими бронированными спинами они протиснулись между ожидающими крокодилами,
которые широко раскрыли свои огромные пасти и похотливо фыркнули, когда это
первый кусок мяса был брошен в них рукой Самру.

Ужасные чудовища приблизились к дочери принца на
небольшое расстояние. Некоторые из них были так близко к ней, что
она могла класть куски мяса в широко открытый белый таз
без языка, но с ужасными зубами.

Как только одно из животных получило свою долю, оно разинуло пасть
и исчезло под поверхностью воды.

Тем временем взошла Луна и осветила сцену.

Когда был отдан последний кусок мяса, монстры вытащили
возвращаются в свои укрытия под широколиственными растениями
оттуда своими маленькими фальшивыми глазками
смотрят на поверхность воды.

Ужасные Стражи маленького, безмолвного острова мечты! Они бы
они могут сказать многим жертвам, что они подчиняются приказам
Магараджи, когда была брошена добыча.

Раффлс устал в своих покоях во дворце ден
Магараджа вернулся, где главный придворный мастер монарха вручил ему
Магарадже принесли приглашение на ужин. Но
вежливыми словами он должен был поблагодарить.

Он был не в настроении общаться с кем-либо из смертных
вести бессмысленный разговор. Неожиданная встреча с
принцессой глубоко тронула его.

С тупой покорностью человека, увидевшего нечто драгоценное, чем
он никогда не сможет завладеть, он лег на плетеную кушетку в
своей спальне и уставился в нее горящими глазами
темнота.

Пунка, большой вентилятор, тихо шелестел на потолке
отъезд, и это монотонное, регулярное движение навевало на него сон,
так что он впал в состояние, похожее на сон.

В течение часа он лежал в полудреме, когда его внимание привлекло почти
неслышное движение.

Среди Шелковых портьер он заметил одетую в белое фигуру
молодой девушки, которая теперь быстро приближалась.

Еще до того, как он смог встать, она оказалась рядом с ним, отодвигая ее
москитная сетка открылась и прошептала:

- Сахиб, моя госпожа ждет вас на острове грез. Следуйте за мной!

Раффлс поспешно выпрямился. Он думал, не совсем понимая
ему казалось, что он видит сон, и
чтобы убедиться в реальности происходящего, он потянулся к руке молодого человека
девушка заговорила:

"Ваша госпожа ждет меня?”

“Да, сахиб! Она послала меня за тобой. Поторопись и будь осторожен,
чтобы нас никто не увидел!”

Теперь Раффлс вскочил.

- Сахиб, - прошептала рабыня, - вам придется пройти за мной по
темным подземным коридорам. Возьмите меня за руку.

Раффлс взял маленькую, нежную руку девушки и неслышно произнес
они вышли в соседнюю комнату. Она прислушалась
прошло несколько мгновений, а затем она повернулась к нему.
В зеркале, которое висело на стене, нажал кнопку и увидел Раффлса,
что в большом зеркале была потайная дверь, за которой темная лестница
вела вниз.

Рабыня с большой осторожностью закрыла за ними зеркальную дверь
а затем Раффлс медленно спустился по лестнице туда, где
эта дверь выходила в коридор.

Юноша последовал за рабыней, словно во сне, это был он, как будто он
в сказочном мире тысячи и одной ночи.

Тут и там приходилось открывать новые двери в коридор, потому что несколько раз
в ушах у него звучали голоса, и однажды он отчетливо услышал
слышу многоголосое пение женских голосов.

- Женское отделение, сахиб! - испуганно прошептал раб.

Затем снова стало тихо. Спертый воздух, который висел в коридоре, стал
и тогда они увидели, что приближаются к выходу.

Коридор закончился пещерой, в боковых стенах которой были вырезаны лестницы
.

Добравшись до верха, они оказались посреди парка.

Теперь рабыня подарила мальчику белый шелковый женский плащ и вуаль
мужчине.

- Сахиб, наденьте эту одежду и спрячьте лицо за вуалью,
чтобы мы были в безопасности от шпионов!

Она помогла Раффлзу, и через несколько минут они вместе помчались к
еще. Любой, кто видел их, видел бы их два года.
женщины сохранили чадру.

На берег они отправились в лодке, которую рабыня очень ловко
доплыла до острова.

Раффлс уже издалека узнал фигуру принцессы, которая наблюдала за ними,
ожидая, стояла посреди широкой мраморной лестницы.

Лодка наконец остановилась.

Раффлс спрыгнул на берег и поцеловал руку принцессе.

Она посмотрела на него своими большими темными глазами.

"Следуйте за мной в храм Парвати, богини красоты”.

Она повернулась и пошла вперед.

По темным тисовым аллеям и колоннадам, вдоль благоухающих
цветочных клумб они добрались до небольшого, скрытого от посторонних глаз храма, который был до
купола густо заросли вьющимися розами.

Принцесса открыла маленькую металлическую дверь; внутри засиял розово-красный свет
вошедших окружил сладко пахнущий воздух.

Они тихо пошли дальше, за ними последовал раб, который закрыл дверь и
перед этим прилег на сосновый, покрытый драгоценными шелковыми коврами пол
.

Посреди здания из золотой чаши бил фонтан
кристально чистая вода доходила до самого купола.

С чердака свисало на серебряных цепочках бесчисленное множество маленьких,
горящих ламп, чей свет сквозь раскаленные рубины разливался по комнате
Лучами.

У одной из стен стоял мраморный диван, украшенный
резьбой, инкрустированной бриллиантами. За ним на стене висел
продолговатый ковер, пестрый узор которого состоял из тысяч драгоценных камней
.

Над этим полотнищем на белоснежной мраморной стене было написано название
Богиня красоты—Парвати- выгравирована золотыми буквами и все буквы
они были окружены драгоценными камнями.

Принцесса села на этот диван и заказала для себя "Раффлз"
опустившись на колени на ковер.

Несколько мгновений она пристально смотрела на него, а затем сказала:

- Называй меня своим именем.

- Лорд Эдвард Листер, - ответил Раффлс.

Она задумчиво посмотрела на него сверху вниз и, медленно покачав головой, заговорила
они:

"Твое имя звучит слишком странно для моего языка. Я хочу подарить тебе еще один.
Я буду звать тебя Рао. Это означает "Мороз". Потому что, как монарх, зоопарк
ты удерживал меня. И теперь я хочу любить тебя и служить тебе, пока
Мне придется умереть. Позволь мне заглянуть в твои глаза, чтобы я мог найти в них свое счастье
вот видишь.

Она наклонилась к нему, обняла за шею и притянула его
голова приблизилась к ее.

Он почувствовал ее мягкое дыхание, и ее темные глаза внимательно посмотрели на него
сияя оттого, что он был так же околдован.

Несколько минут они молча смотрели друг на друга
оба не произнесли ни слова, но их души нашли друг друга в
великой гармонии.

Они не знали, как долго пробыли в храме богини
любовь, когда Тонкий серебряный бой часов
и они очнулись от своих сладких грез.

Принцесса поднялась с дивана.

Своими атласными руками она ласкала голову
возлюбленного. Глубоко дыша, ее грудь поднималась и опускалась, и дрожащими
губами она произнесла:

"Соловей зовет рассвет". Тебе нужно идти, Рао.

Она наклонилась к нему и поцеловала в лоб.

Раффлс встал. Его тело дрожало, и он едва владел своим голосом
хозяин. Все казалось ему сном. И все же он мог
Я не могу поверить, что все это было на самом деле.

Теперь Самру взяла его правую руку и, держа браслет на запястье
нам, она сказала:

- Возьми этот браслет как напоминание о нашей встрече. Теперь иди и
следуй за Натаной, и если Парвати, могущественная Богиня, останется добра к нам,
тогда мы встретимся под ее присмотром здесь снова завтра вечером
встретимся ”.

Она подвела Раффлса к двери, где их ждал раб.

С мягким хрустом маленькая бронзовая дверь открылась. Один слабый
сумерки уже опустились на цветы и кусты, повсюду царила глубокая
тишина.

Там, вдалеке, эхом отдавался глухой вой тигров, что говорило о том, что это
это была собственность принца.

Самру, все еще висевшая на руке Раффлза, задрожала. Несомненно, это было то самое
ужасное утреннее приветствие от пленных зверей, которое заставило ее
задрожать.

Они обменялись последним поцелуем — с каждым мгновением опасность становилась
больше.

Самру бросился обратно в храм, в то время как Раффлс поторопил ден виттена
его плащ снова был наброшен поверх одежды, а лицо закрыто вуалью
.

Раб быстро отвел лодку от острова, и
охранники парка, если и видели их, больше ничего не сделали
считается, что это были два раба, которые были
остров остановился слишком надолго и теперь переходит к Зенане
(женский отдел) вернулся, чтобы возобновить свою работу.

Медленно, с сонными глазами, прирученные крокодилы подняли головы
из воды. То тут, то там одно из отвратительных животных протыкало его насквозь
широко раскрыв пасть, лодка скользила мимо них.

Обезьяны на деревьях вдоль берега, к которому пришвартовалась лодка,
они кричали в замешательстве, как будто были в ярости, в такую рань.
их ночной сон будет нарушен.

Они быстро выпрыгнули из машины и бросились к
пещере.

Рабыня резко посмотрела по сторонам и между кустами, на
опасные слушатели свернули, и она облегченно вздохнула, затем
они спустились в пещеру, думая, что их никто не видел.

И все же она ошибалась.

Судьбе было угодно, чтобы Магараджа предыдущим вечером был одним из его
слуги снова послали к Раффлзу с приглашением на
ночную танцевальную вечеринку.

С тех пор, как его не нашли в его покоях и его слугах
утверждая, что он не мог покинуть свои комнаты, они были
они боялись своего Господина и опасались, что с ним мог произойти несчастный случай.
получено.

В этом случае они устраивали Розыгрыши во дворце под своим началом
стояли под защитой, ожидая суровых наказаний от магараджи.

Поэтому они обыскали дворец и обошли его как
парк.

Сам Магараджа, который был удивлен отсутствием своего
и те из его слуг, кто услышал, что он
исчез, отдали строгий приказ не отдыхать, прежде чем принять его
он бы обнаружил Энгельсмана.

Только те, кто принадлежал к женскому отделению и кому
слугам не разрешалось входить.
освобожден от расследования.

Раффлс и его проводник подошли к тому месту в потайном проходе,
где находилась дверь в его каюту. Он тихо приоткрыл дверь
с помощью рабыни открыл, когда в темном коридоре его охватил ужас
хотел вернуться.

В комнате находилось большое количество вооруженных слуг.

На первый взгляд, они тоже были поражены внезапным
появление человека, которого они искали.

Прятаться или убегать для Раффлза было больше невозможно.

На первый взгляд слуги не узнали его в его
женском пальто и с вуалью.

Только вакил, главный слуга махараджи, узнал его
с его острыми глазами сразу и по такому движению, как это
это был образ жизни его Господина, образ жизни его Господина и образ жизни его Господина.
отправляйтесь к Раффлзу.

"Милорд должен простить нас за то, что мы находились в его покоях.
Наш высокий лорд приказал нам отложить пребывание вашей светлости.
найти и не успокоиться, прежде чем мы смогли заверить нашего Господа
о благополучии гостя.

"Я рад, что нашел своего Господина, и прошу прощения за то, что я
Ваша светлость подверглась преследованиям. Но я должен попросить тебя, рабыня,
кто находится в обществе твоей светлости, на моем попечении
сдавайся.

Раздался тихий сдавленный крик. Натана, любимая рабыня
принцессы, упала без сознания на пол.

Несколько слуг быстро подскочили, подняли ее и унесли
из зала отправления.

Де Вакиль снова поклонился Раффлсу, ради которого и остался
стоять с вопросом:

"Есть ли у милорда какие-либо приказы?”

К Раффлзу только сейчас вернулось полное самообладание.

- Что происходит с рабом?каковы требования.

Вакиль напрасно пожал плечами и ответил с
издевательским смехом:

"Если Милорд впредь будет лелеять подобные желания, я прошу,
они сообщают мне. Я всегда в состоянии удовлетворить все ваши пожелания
Светлость, но путь, который избрал Милорд,
очень опасный.”

Он поклонился, и по взмаху его руки остальные слуги тоже вышли
голова.

Всевозможные мысли пронеслись в голове Раффлса.

Что теперь будет?

Если рабыня предаст их, она расскажет что-нибудь о той ночи
из любви к дочери махараджи? Последствия были бы
невообразимы.

Утренний свет проникал сквозь шелковые занавески в его спальне
и браслет, усыпанный бриллиантами, который Самру подарил ему на прощание
, который он подарил, сиял и искрился.

Им овладел новый страх.

Если вакиль видел браслет, то молчание
несчастная Натана ничем, значит, все было потеряно.

Всевозможные безумные планы по освобождению любимого, перечеркнуты
мозг. Он хотел сражаться за нее и, если это постигнет жестокая судьба,
эйште, умереть.

Он прокрался обратно в другую комнату, чтобы посмотреть, не закрыта ли
дверь в потайной коридор. Дрожащими пальцами он нажал
он нажал кнопку в раме зеркала и вздохнул
судя по освещению: дорога была свободна.

Но только сейчас обнаружил его глаза в сумеречной темноте коридора
двое мужчин скорчились на полу с обнаженными мечами в
руках.

Они уставились на него, не двигаясь.

Он поспешно закрыл дверь и вернулся в свою комнату, где
он, глубоко дыша, лег на диван.

Сначала ему нужно было отдохнуть и собраться с мыслями.

- Чем это закончится?

Он упрекал себя в том, что пережил страстный
они были в конфликте друг с другом, и он был в конфликте друг с другом.
крупица ума, которая была в нем в таком опасном приключении
ушла.

Приключение? Нет! То, что он пережил, ему не разрешалось называть этим словом
.

Он — доселе непобедимый - потерял свое сердце. Он был
наконец-то пленником.








ПЯТАЯ ГЛАВА.

Исследовать.


Магараджа стоял в своем кабинете и слушал, нахмурившись
сдвинув брови, сообщение ден Вакиля.

"Для англичан нет ничего святого, даже гостеприимство!” - кричат
он дрожал от гнева и топал ногой. "Знай это
не чужак, какое наказание следует за его преступлением; мое
иметь обесчещенных рабов?

"Но, к сожалению, несмотря на всю нашу власть и насилие, мы не имеем права
на жизни наших тиранов.

"Этот человек, который позорно злоупотребил моим гостеприимством и
который заслужил смерть в клетке с тиграми, находится вне моего контроля. Где
раб?”

Вакил поклонился, отодвинул занавеску, и в комнату вошел
невезучий Натана, скованный по рукам и ногам наручниками, в сопровождении четырех
вооруженных слуг.

Она посмотрела на своего принца. У этого был только презрительный взгляд
он улыбнулся ей и, повернувшись к вакилю, заговорил
коротким командным тоном:

"Брось ее на съедение тиграм!”

За этими дикими словами последовал пронзительный крик Натаны. Но
тростниковые Кулаки вооруженных людей закрыли ей рот и заглушили ее
дальнейшие крики.

Как только она исчезла, вакил задернул занавеску для остальных
в ту сторону комнаты, откуда вошла группа вооруженных мужчин,
они тащили двух заключенных в наручниках.

"Повелитель! Здесь Вероломные Стражи Зенаны ожидают
последствий своей беспечности”.

Снова это прозвучало коротким и повелительным тоном:

"Бросьте их тиграм!”

Не разрешая этого несчастным жертвам, ни слова
и среди них они тоже
неумолимо удаляются.

В этот момент раздался звук из соседней комнаты, где
дежурная придворная процессия обнаружила необычную тревогу, беспрецедентную вещь в
комнатах, которые считались священными, пока там находился правитель
был обнаружен.

Занавеси раздвинулись, и в Зал ворвалась Самру, дочь принца,
в окружении пяти вооруженных до зубов слуг.

Магараджа с изумлением посмотрел на свою дочь, которая держала револьвер в
поднятой руке. Весь ее вид выдавал необычайное волнение.

Д; Т больше не была спокойной, безмятежной Самру, это была тигрица, которая
внезапно пришла в шок от своего тихого безразличия и теперь с
когтями-убийцами готова вернуть свою добычу.

"Где Натана?" - спросила она отца.

"Клянусь тиграми", - ответил монарх. "Она должна совершить свое преступление с помощью
”Купить смерть".

"Как ты смеешь осуждать мою рабыню без меня?"
ты слышал?”

Гордый и непокорный, Самру ден серьезно смотрел перед собой,
он боялся Магараджи.

"Прикажи моему рабу вернуться", - воскликнул Самру.

Короткое движение руки от принца к вакилю, и уже
предложение из дворца спасти несчастную Натану.

"Ты знаешь, что сделал твой любимый раб?" - спросил Магараджа
его дочь.

"Я знаю, и я знаю больше, чем ты!”

"Больше, чем я? Он совершил преступление, наказуемое смертью.
стать. Она покинула Зенану, чтобы быть с моим гостем", - вот он был рядом
Самру в речи, которая приказала своему телохранителю приставить к ден Вакилю
указывая:

"Выставьте его из зала; он видит меня без покрывала”.

Слуги тут же достали из своих карманов крепкие кожаные хлысты .
ремни натянуты и хлопают, удары обрушились на спину
беглого главного судебного пристава.

Магараджа смотрел на эту сцену без всякого сострадания, подумал он
то, что сделала его любимая, было правильно. Он был могущественнее ее.
отличная, неограниченная цена.

Зоудра де Вакиль покинула зал, Самру подошла к своему отцу.

"Ты знаешь, отец, что я никогда не могу быть несправедливым, и ты это делал
Я неоднократно хвалил свою справедливость”.

“Тогда я не понимаю ваших действий в этот момент по отношению ко мне”.

” Вы ошибаетесь, - продолжила она, - Натана невиновна, и вы бы
невольно совершил против нее чудовищное преступление, которое никогда
большего загладить было бы невозможно”.

"До какой степени? Доказано, что она покинула Зенану, взяв вакиль
поймали ее в компании незнакомца, моего гостя”.

Самру льстиво положила руку на плечо отца.

- Несмотря на все это, ты ошибаешься, отец. Натана была в компании.
от незнакомца, но не ради себя, она бросила вызов опасности,
однако я...

- Ты?

Магараджа попятился, как будто ему привиделось что-то ужасное.
Это был он, как будто он неправильно понял. Это было невозможно, что
не мог. Его дочь — его единственный ребенок -.

Самая драгоценная драгоценность, которая у него была, и этот незнакомец?

Это было немыслимо!

"Ты фантазируешь, - прошептал он хриплым голосом, - ты ошибаешься,
Самру, подумай о том, что ты говоришь!”

Гордый смех заиграл на губах дочери принца, ее стройных губах
и ее глаза засияли внутренним огнем,
когда она заговорила:

"Это я покинул Зенану, чтобы встретиться с незнакомцем в
храме красоты, чтобы пережить часы счастья”.

Она скрестила руки на груди и посмотрела на своего отца, который выглядел как
бесчувственный схватился за украшенную драгоценными камнями рукоять своего меча,
так что несколько драгоценных камней упали на землю.

Ни один из них не произнес ни слова. Это было так, как если бы два могущественных
противника соизмеряли силы друг друга перед предстоящей битвой. Каждый из них
они боялись другого. Глубокий румянец, который сначала покрыл лицо
покрылся инеем, уступив место смертельной бледности. Его высокий рост
был согнут, когда он приближался к дочери.

"Иди в Зенану, я последую за тобой позже”.

В этот момент привели Натану. С криком радости
она упала на колени перед своей госпожой и поцеловала ее ноги, украшенные золотыми лентами
.

Самру подняла коленопреклоненную и, слегка опираясь на ее плечо, ушла
она ушла вместе с ней.

Как только они исчезли, Магараджа оставил вакила с
которому он приказал привести к нему Раффлса.

Несколько минут спустя двое мужчин молча стояли лицом друг к другу, и
каждый из них угадывал мысли другого.

Но Раффлс был поражен, когда Магараджа не сказал об этом,
чего он ожидал, но своим обычным добродушным тоном сказал:

"Я могу передать вам приятное сообщение. Вчера я услышал об одном
нищем монахе, который приехал из Палитаны, города тысячи храмов, a
это важный факт об Акаше, которую вы так усердно искали. Ты был у меня
Я хотел рассказать тебе об этом вчера вечером, но ты не рассказал.
присутствовал.

Раффлс вежливо поклонился.

- Мне помешали, ваше высочество.

Горькая улыбка скользнула по лицу магараджи.

“Я кое-что слышал от моего вакиля о вашем отсутствии.
Я рад, что также иду навстречу пожеланиям моего гостя в этом отношении
могут быть выполнены ”.

Раффлс был ошарашен.

Он понял, что принц хотел поиграть с ним, как тигр со своей
добычей.

”Это было совпадением, - продолжал Магараджа, - что я поговорил с факиром
и спросил его, слышал ли он что-нибудь о таинственном Акаше.
Мужчина ответил утвердительно и сказал мне, что в Палитане, под
присмотром древнего брамина в подземном скальном храме, им самим
это было то, что вы искали.

"Сегодня днем я представляю вам нескольких слуг, а также двух дорожных слонов
в ваше распоряжение, которые доставят вас в Палитану”.

Не дожидаясь ответа, Магараджа сделал
прощальный жест рукой и, таким образом, положил конец аудиенции.

Раффлс с поклоном покинул комнату. Он увидел это с удовлетворением
не стоит улыбаться, с которой Мороз смотрел на него. Медленными шагами
он вернулся в свои покои и некоторое время медитировал там
подставки для окон.

Это было редкое совпадение, что монарх выдал свою дочь замуж за Раффлса
тайна Акаши. Махараджа имел
давно известно, что джайны в своем самом святом храме
тайная Акаша как величайшее сокровище. Сам монарх
был членом этой богатой и могущественной индийской секты.

Следовательно, он никогда бы не выдал тайну Раффлсу, если бы
события последних часов не заставили его действовать поспешно.
вынужден.

Слишком поздно он понял, какую совершил ошибку, но было уже слишком поздно
брать свои слова обратно. Теперь он мог только надеяться, что это
предательство, которое он совершил по отношению к своей секте, совершенное тайной Акасы
будет поцеловано смертью Раффлса в его
чтобы завладеть святилищем.

Пока Великий Неизвестный все еще смотрел на улицу, они уже торговались
несколько слуг вошли в его комнату, чтобы подготовить багаж.
привозите.

В спешке, если это был рейс, паковали чемоданы, которые
затем грузили на спины двух вьючных верблюдов. Затем появился
сам магараджа, чтобы проводить своего гостя к воротам дворца.
где ждали богатые верховые слоны с хаудой,
красочным шатром для верховой езды на спине и погонщиком, кормильцем с заостренным
железным прутом.

Здесь Махараджа попрощался со словами большой дружбы и
привязанности, после того как он разыграл драгоценное кольцо с бриллиантом и
не менее красивую булавку для галстука, которую предложил Тен.

К счастью, слуги помогли Раффлзу забраться в палатку для верховой езды и под громкие
крики привели процессию в движение с великолепным эффектом.

(См. Титульный лист.)

Впереди на верблюдах ехали воины всех рангов в пестрых
костюмах. Они были вооружены, а затем сражались.
разодетые всадники королевской гвардии в своих белых одеждах с
красные пояса, светло-зеленые тюрбаны на голове.

Оружие блестело и переливалось в ярких солнечных лучах. Загремели литавры
зазвучали трубы.

Между ними ехали придворные магараджи в красивых
одеждах на гордых скакунах, их ноги были в серебряных стременах, в руках они держали
украшенные драгоценными камнями поводья.

Во главе процессии, восседая на благородном коне, несли
Знамя прапорщика - большое королевское знамя, вышитое золотом.

Медленно и величественно процессия двинулась вперед по оживленным
улицам города. Повсюду люди стояли в благоговейном ожидании,
пока все не закончилось.

Затем Раффлс сделал выговор придворным лордам у городских ворот вместе с
их свита попрощалась с ним, и он смог продолжить свой путь в одиночестве.

Только теперь он снова смог спокойно думать, и перед ним немедленно возник образ
принцесса вернулась к своему духу.

Он не видел ее, когда выходил из дворца, хотя она,
спрятавшаяся за зарешеченными окнами Зенаны, он видел, как она
уходила.

Он не мог слышать ее тихих рыданий и прощальных слов.

Его путь пролегал через огромное кладбище. Он пришел снова.
выйдя за пределы храма Святого поэта, полный желания, он посмотрел
на тихое, затененное место, где он впервые встретил возлюбленную
увидел ее.

У него возникло горячее желание спрыгнуть со своего слона и
в храм, пока те, К кому он так стремился
Я хотел, пока он не пришел.

Но это было невозможно, потому что Акаша, индийский сфинкс, был его целью,
ему больше не разрешалось тянуть время.

Медленно, но верно он приближался к цели своего путешествия. Вскоре
храм и кладбище в Небелене исчезли.








ШЕСТАЯ ГЛАВА.

В джайнском ХРАМЕ.


На Земле нет второго города z;; столь любопытного и редкого, как
Палитана. Нигде вы не увидите домов и людей, только бесчисленное множество
улиц и просторных площадей, ухоженных и очень чистых. И кто
по этим улицам, по холмам и вдоль долин,
который идет вдоль стен с причудливой резьбой и оловянных изделий, вдоль мощных
крепостных валов и прочных ворот. Над ними возвышаются высокие пирамидальные
или круглые башни на фоне голубого неба.

Незнакомцу может показаться, что он находится посреди цитаделей.
но один взгляд на башни показывает ему, что он находится под
мраморные купола, украшенные золотом и драгоценными камнями идолы
быть. До седой древности происхождение этого города было бы
идти.

Город, состоящий только из храмов, которые являются самыми красивыми
Индийская секта джайнов, построенная для своих богов. утром
на рассвете открываются ворота Храмового города. Сотни
звонят колоссальные колокола, и большие толпы паломников входят в город
внутри молятся в храмах и приносят жертвы Святым. E; за час до
на закате все должны снова покинуть город. Кому была разрешена эта заповедь
нарушение будет грозить смертной казнью. В пределах Святого
города никто не должен спать, никто не должен даже употреблять пищу. Здесь
есть только Царство Святых.

В горах и на холмах одно здание примыкает к другому. Открытие
на самой высокой горе находится самый святой храм.
Посвящен джайне.

Здесь Раффлс надеялся найти таинственную Акашу. Он был очарован
что были чрезвычайные трудности в
достижении цели.

Посреди многолюдной толпы верующих, с которыми он
войти в святой город утром для него тоже было невозможно
но выяснить хоть что-нибудь можно было. Только мудрое решение и
его действия смогли привести его к цели его желаний.

Среди его слуг был индеец мусульманской веры.
Во время путешествия в Палитану молодой Ахмед присоединился к
преодолевал препятствия или другие трудности очень значительно и
проявил разум. Он пообещал большую награду.
Разыгрывает его в его намерении. После некоторого колебания Ахмед заявил
будьте готовы помочь настолько, насколько это возможно. Уже через несколько дней ему удалось
путем тщательных расспросов джайнских жрецов,
что Акаша, которого жаждал Раффлз зуз;;R находился под защитой
образ Бога Дсхайн. Но что это было и что оно собой представляло
он не мог отследить это.

Что живой человек находится в этой священной пещере Храма Джайны
однако возможность войти была полностью исключена.

Более того, факир заставил его заплатить крупную сумму,
что таинственный Акаша находится в глубоко скрытом
подземный уход в скалу у вечно горящего огня
Брахма, Верховный Бог Индии, ждал, кто был с ним.
возрождение - согласно вере джайнсекте - из рук Будды снова
получил бы обратно.

Верный Ахмед ничего больше не мог сделать, и напрасно
он пытался отговорить своего господина от его опасного намерения.

Раффлс, однако, настоял на своем смертельно опасном приключении.
автомобиль. После того, как он хорошо продумал свой план и привел все в порядок для его осуществления
это был последний долг лорда Теркингтона.
чтобы попрощаться со своей возлюбленной в Индрабаде. В обоих письмах говорилось
он назначил богатое вознаграждение мальчику Ахмеду, у которого
все больше и больше проблем, из-за чего решение Раффлса пошатнулось.

Но ничего не помогало. Небольшая группа слуг, которые последовали за ним сюда,
раффлс приказал ему возвращаться в Индрабад. Послушно сделали
Погонщики приручили слонов и были только поражены этому,
что им также пришлось взять с собой весь багаж. Но они были привычны к тишине
и вскоре маленький караван был готов отправиться в путь. С
покорно пожелав Раффлсу на прощание, они взобрались на слонов.
Мрачное прощание, и животные пришли в движение. Погонщики
завели свою дорожную песню.

“Эру груша хабе Катака!”

Вскоре они показались на горизонте. Затем Раффлс ушел.
медленными шагами направляясь к святому городу.

Простой свободный плащ, какой носили люди, принадлежал ему
на всякий случай у него не было ни одежды, ни оружия.

С момента его прибытия в Инди; неужели он не мог позаботиться о своей бороде
и эта борода теперь покрывала его грудь.

И коэн смотрел в черные глаза тех, кого встречал,
и в его лице, во всем его облике было что-то такое
для простых индусов крайне важно, чтобы они всегда с почтением
освободите для него место.

Многие были паломниками из дальних стран.
они подошли к нему и поцеловали землю, на которой он стоял.
ноги устояли. Они считали его Богом по своей вере.

Погруженный в свои мысли, Раффлс покинул уединенное армейское место
и не заметил, что молодой Ахмед спрятался за кустами,
он остался, чтобы последовать за ней в город-храм.

Второй человек посмотрел на него. Факир, который предал,
где можно было найти таинственного Акашу. Сегодня ему было любопытно.
он пришел посмотреть, кому открыл секрет.

Теперь, когда он увидел высокую фигуру Раффлса с волнистой бородой,
он подумал, что благодаря его фанатичной аскезе, фантастически изложенной,
что этот загадочный незнакомец, который, бедно одетый, царственный
могущественный человек, который хотел быть неизвестным
остаться.

И его воображение понесло его дальше. Обоснование его
Брахма, всемогущий создатель мира,
человеческая форма внезапно возродилась вместе с ним.
человек Раффлза.

Он хотел последовать за ним и отпраздновать его открытие.
когда он обнаружил мальчика Ахмеда.

Он тихо заговорил с ним, и когда тот подошел к нему, то спросил:

"Скажи, кто тот могущественный, кого ты сопровождаешь и кому служишь?”

Молодой индус был сильно встревожен этой внезапной встречей
и потому не знал, как прямо ответить на вопрос.

"Ты больше не обманываешь меня, Ахмед! Бедняк в одеянии
Пария - не имеет княжеской свиты и обслуживающего персонала. Это
больше, чем у всех нас. Это он - именно он - тот, кого мы все
желаем.

"Брахма!- Брахма!- Брахма!”

С отрешенным выражением лица и под те же непрекращающиеся восклицания улетел
он преследует Раффлса, который уже давно скрылся из виду.

И призыв фанатичного факира вызвал большое волнение
среди паломников.

Вскоре его окружили тысячи людей, желавших узнать, что произошло.
он знал. И то немногое, что он говорил, превращалось в воображении
из факира в чудесный образ — в сказку из
"Тысячи и;; одной ночи".

Он сказал им, что его глаза были широко открыты.
созерцали слонов, украшенных блестящими, из солнечных проводов, одеждами
ткаными.

Драгоценные камни и бриллианты висели сверкающие на этих одеждах,
так что он, ослепленный своим сиянием, глаза с холодным
земля должна быть свежей. Из величайшего и красивейшего
слона, однако, спустился человек, одетый более бедно, чем самый бедный
слуга и вереница слуг смирились
поклонились ему до земли и поцеловали пыль с его ног.

Таинственный человек прошел мимо него. На нем не было
других украшений, кроме бриллиантовой Кейуры, браслета его
божественного достоинства.

"Брахма пришел к нам. Что ж, давайте найдем его”.

В затаенной тишине тысячи людей слушали его
слова.

С алчными глазами фанатичные личности повисли на обескровленном
lippen van den fakir. Их мышцы начали подергиваться от возбуждения.

Еще несколько минут, после того как факир умолк,
огромная толпа молчит. Но затем началось шипение
и послышались свисты, как будто приближался шторм. И он разрастался
становился - сильнее— ужаснее - это больше не было бурей, это стало ураганом,
служит религиозному фанатизму, развязанному среди тысяч людей.

В величайшем возбуждении они кричали, танцевали и перепрыгивали через
друг друга, пока по команде Факира не встали почти на ноги
и отправились в Священный Город Храм,
ищите возрожденного Брахму и получите Его божественное благословение.

Жрецы в Храмовом городе с удивлением наблюдали за этой процессией.
Они были бессильны против этой гигантской волны из тысяч людей.
Их слова не были услышаны, а непрекращающийся натиск
меншенстрем потащил их за собой.

Фанатичная толпа обыскивала храм за храмом, но без следа
Розыгрышей.

В своем рвении фанатичные массы не обратили внимания на то, что солнце
начало садиться и возвестило о часе, когда все живое
Храм пришлось покинуть.

Тысячи колоколов подняли свои гулкие металлические голоса, и
возбужденная толпа последовала обращенному к ней предостережению. В
она покинула Город-Храм плотными толпами, а затем последняя из них
прошла через ворота зубчатых городских стен
прошла, тяжелые бронзовые ворота были закрыты.

В то время как дикий, фанатичный бунт на улицах и в храмах
раффлз проник в город и вступил в святой град.
близость главного храма в неприметной нише
скрыта. Когда улицы и площади по убывающей
паломники были покинуты, он выполз из своего укрытия и
пробрался в тени храмовых стен к главному храму.

Ярко светила серебристая луна, и Раффлс мог все ясно видеть
различать.

Он шел дальше, словно по таинственному сказочному городу. Где угодно
прекрасные скульптуры, оловянные и эркерные окна, павильоны и башни,
двери из блестящей золотом бронзы и разноцветные украшения - но нигде
сад. Ни цветка, ни дерева. Необитаемый, без всякой жизни, находится
ночь за ночью город Будды. Ни одного человека во всех
эти прекрасные здания.

Через открытые двери в стенах, которые в равной степени окружали храмы
крепость, он увидел на площадях храмы поменьше.

Куда бы ни обращался его взгляд, во всех углах и концах оно стоит
грубое изображение Будды с блестящими глазами-звездами
драгоценные камни под лбом. Это вызвано ярким светом,
потому что в глазницах бога прикреплены полусферические серебряные пластины
те, что украшены драгоценными камнями тонкой огранки, стеклом или кусочками стекла
занято серебро.

Часто многие такие статуи стоят вместе, со скрытыми ножками,
оклейка сундука обоями с драгоценными золотыми украшениями, в центре которых
блестит грут. Почти вся фигура покрыта серебряными или
золотыми пластинами, так что она производит впечатление великана в
золотых доспехах.

По крутой, кое-где ступенчатой дороге добрались до
Главного храма Раффлса.

Потребовалось почти полчаса, чтобы взобраться наверх и зажечь огонь
он перевел дыхание, стоя в тени открытого храмового столба.
Несколько секунд он прислушивался.

В храме ничего не двигалось, и он мужественно продолжил свой путь
.

Он подошел к Большой статуе Будды, которая широко раскрылась перед ним,
на него смотрели блестящие глаза, похожие на предупреждающий “Менетекель”.

Впервые его охватывает некая дрожь, как признак того, что
нервы ослабли.

Он не обратил на это внимания; вопросительно он смотрит на изображение
в пять раз больше человеческого. Но он не смог обнаружить ничего примечательного.
Это такая же скульптура, как и все остальное в городе.

Он подходит к задней части статуи и с
криком удивления останавливается.

Вплотную за изображением он видит отверстие, которое должно уходить в глубину
свинец. Голубоватый, приглушенный свет от невидимого для него
в проеме сияет источник света, и поднимается тонкий ароматный запах
поднимитесь наверх.

Он видит перед собой богато украшенную резьбой лестницу, ведущую вниз.

Он войдет туда без промедления и вскоре окажется в комнате, в которой
стены и чердак образованы блестящими полированными темными камнями
из базальта, и посреди которой горит огонь.

Однако рядом с огнем сидит призрачная фигура факира, который
время от времени подкладывает полено в тлеющие угли костра и достает из маленькой золотой
флакончик с ароматной эссенцией поставьте на огонь.

Этот факир - единственное живое существо в храмовом городе, и он должен
чтобы священный огонь в честь Брахмы, ради которого здесь Будда
могущественный Бог поддерживал, никогда не гас.

И этот факир считается священным. Он должен выполнять почетную работу
чтобы иметь возможность тренироваться в самом святом храме, его глаза, уши, язык должны быть изувечены
и ноги. Он не может ни видеть, ни слышать, ни говорить, ни
ходить.

Ужасная жертва религиозного фанатизма.

Раффлс тихо подкрался к факиру, и тот был поражен, когда
он посмотрел на пустые глазницы и заметил отсутствие ушей.

Возле камина стоял золотой стол, на столешнице которого стояла
были выгравированы слова, украшенные бриллиантами и рубинами.

Раффлс с любопытством разглядывал буквы и вскоре смог
расшифровать слова:

Приветствую тебя, Брахма! Твои глаза засияют от счастья. Ты видишь Акашу.
Хвали нас, которые хранили ее для тебя тысячи лет, и радуйся
твоей мудрости. Джайна!

Но тщетно Раффлс искал таинственных идолов.

Он ничего не смог обнаружить. Наконец, он осмотрел стол и нашел
под ним коробку. Он развернул его и положил на белую шелковую ткань
это был овальный, заостренный предмет из темной бронзы, имеющий форму
и размер тарелки, снабженный ножкой.

Какая загадка могла быть скрыта в этом?

Что это означало?

Заинтересованный, Раффлс подошел с загадочным предметом поближе к
огню, чтобы создать видимость небольшой декоративной формы
в нижней части идола были проделаны очень тонкие отверстия для изучения.

И когда он непроизвольно поднял предмет над огнем, он отступил
от испуга назад.

Откуда-то мгновенно донеслись мягкие звуки - более своеобразные и
более таинственный, чем звуки Эолово—сверхъестественной музыки.

Его сотрясла холодная дрожь. Удивленный, он огляделся и пошел
отойди подальше от огня.

Вскоре таинственная музыка смолкла.

Несколько минут он стоял молча, размышляя.

Он попытался объяснить загадку. Как ни палило солнце,
он не мог даже догадаться, откуда исходили звуки.

Затем он снова подошел к Священному Огню. Он снова сохранил Акашу
чтобы изучить ее подробнее, и снова
таинственную небесную музыку.

Теперь он нашел объяснение.

Именно он зажег над собой огонь, который принес чудесное
продолжайте показывать.

Всякий раз, когда он держал предмет над огнем, он слышал нежные
звуки, которые немедленно затихали, когда он отходил от огня.

Но что вызвало их, эти звуки, которые похожи на
каждая прерывистая звуковая волна заполняла пространство?

Действительно ли он столкнулся с неразрешимой загадкой
Индийского тайного искусства?

Нет, он обнаружил источник. Теплый воздух от камина, проходя через
отверстия предмета, создавал тона.

Невольно он посмотрел на чердак комнаты, как будто это он был
невидимые звуки хотели последовать за ним. Затем это было, как будто он внезапно
превратился в статую.

С вытаращенными глазами, широко открытым ртом, словно от внезапного испуга
пораженный, он перевел взгляд на отполированный до черного чердак.

Всего несколько секунд он мог стоять неподвижно - он увидел что-то
леденящее душу — затем он упал без сознания на землю.

Никто не услышал его глухого падения. Тело.

И обезображенный факир машинально продолжил драгоценную
благовония-подбрось поленья в огонь.








СЕДЬМАЯ ГЛАВА.

БЕГСТВО.


После отъезда Раффлса Магараджа избегал посещать Зенану.

Его доверенное лицо, толстый Вакил, сообщил ему, что Самру, который был на
по приказу принца находился под строгим наблюдением, вплоть до безумия
истек.

Она не скрывала того факта, что любила парию, Ангельского Мужчину, и
она пригрозила покинуть дворец и побежать за ним.

Из-за этой беспечности Магараджа оставил ее еще более острой
чтобы охранять и, как он решил, сломить ее сопротивление ее браку
с одним из молодых принцев Индии; ускорить.

Самру снова заплакала и пришла в ярость, когда стало известно о решении ее отца
.

И вот однажды вечером, явно взволнованная и веселая, Натана ворвалась в дом
вошла принцесса и вручила ей письмо.

Самру поспешно открыла его и прочитала.

Ее щеки пылали, глаза сияли, когда она
любимая рабыня:

"От него!”

Натана со смехом кивнула и ответила:

"Я знаю, госпожа, я знаю.Затем он огляделся и
прислушиваясь у двери комнаты, она заговорила шепотом:

"Махарани, госпожа! По дороге на кухню я услышала тихие восклицания
окно внизу. Будь осторожен, жди
у ворот, чтобы ничего не заметить, я прокрался в тени колонн к
увидеть Ахмеда, мальчика-погонщика, который ходил к Белому раджу.
Палитана сопровождал меня. Он быстро вручил мне письмо и сказал: "Я
ожидаю сообщение в этом окне завтра в это же время. Поделись мной
мной, тем, что я должен сделать. Будь осторожен со своей жизнью!”

"Он быстро исчез в темном коридоре, а я
спрятался и продолжил свой путь. Госпожа, спасение близко. Скажи, что
ты хочешь сделать!”

"Дай мне время подумать, дорогая Натана. Сегодня вечером я буду знать,
что я должен сделать. Завтра я должен действовать”.



Примерно в это же время на следующий день Натана,
очевидно, развалившись на ковре в тени колонн,
стояла перед окнами галереи.

Внутренний двор дворца выглядел очень просто, земля была
выложена разноцветными камнями и окружена со всех сторон стенами.
Эти стены одновременно образовывали задние стены других зданий
и виднелись лишь кое-где через маленькое окно или узкую деревянную
перебил Балькон.

Таким красивым и впечатляющим дворец выглядел спереди,
таким сдержанным и простым был сзади.

Так было и с жизнью обитателей дворца. Перед
богатыми вестибюлями сидели сотни придворных, слуг и солдат.
отдыхали, в то время как на уединенных площадях в глубине зала были выставлены только
официанты и занятые слуги.

Такая площадь служила связующим звеном между Зенаной и кухней, и
здесь Натана ждала появления мальчика Ахмеда.

Площадь располагалась сбоку от здания и была открыта только в определенные часы
в течение дня, когда женщинам в
подают еду. на кухне готовили.

Палящее солнце светило; стражник, стоявший перед выездными воротами,
сонный и поникший прислонился к сводам ворот и, казалось,
грезил.

Правда, сначала солдат попробовал себя у доброй Натаны.
но он был так хладнокровно отвергнут, что стал презирать его.
рабыня повернулась к нему спиной.

В результате он ничего не увидел, когда Ахмед, наконец, подошел к темному окну
появился ван де Гандеридж.

"Что сказала Махарани?" - прошептал он.

"Махарани хочет сбежать. Она приказывает тебе помочь ей. Скажи то, что она
” Я должна", - ответила Натана.

На лице женатого погонщика появилась гордая улыбка.

"Я согласен", - ответил он. "Эта галерея находится под конюшнями
"слон". Только слуги, отвечающие за кормежку, входят в нее
вечером. Скажи Махарани, что я буду ждать ее здесь и
что я доставлю ее в целости и сохранности в Палитану. Но быстро, рабыня, это
Жизнь Белого раджи в опасности. И скажите Махарани, что
в слоновьих стойлах сегодня освободится место для
двадцати странных животных. От секретаря ден вакиля я узнал, что
сын магараджи Удайгура приезжает повидаться с Махарани в его
гарем”.

Натана испуганно вскрикнула.

- Подожди нас здесь, - прошептала она и встала.

Она медленно подошла к Зенане, открыла маленькую, богато украшенную резьбой дверь
предусмотренная дверь и исчезла.

Тем временем Самру в лихорадочном напряжении ждал сообщений
кто приведет Натану.

Но ни единым движением она не выдала охранникам, что является
хранимым секретом.

Она научилась скрывать свои мысли и слова.

Когда Натана вошла в Большую комнату, принцесса посмотрела на нее
полуприкрытыми усталыми глазами, и прошло несколько минут,
прежде чем она повернулась к ней и сказала спокойным тоном:

"Приготовь для меня легкую одежду, сари”.

Натана почтительно поклонилась и вышла из зала отправления.

Некоторое время спустя Самру последовала за ней.

Все было устроено так хорошо, что никто из многочисленных слуг
и сторожей не обнаружил ничего поразительного.

Придя в свою комнату, Самру бросился на диван и приказал
Натана, подойди к ней поближе.

Сначала она позволила рассказать себе все.

Ее сердце билось все быстрее и быстрее, когда она услышала весть о пришествии.
принца, сына Удайгура, они служат в соответствии с землепользованием, поскольку
нелюбимая и нелюбящая женщина должна была последовать за ними.

Ее решение было твердым: немедленно бежать.

Она встала с дивана и подошла к шкафу, в котором хранились ее драгоценности.
в нем хранились сокровища.

Она поспешно облачилась в самое дорогое сари из тонкого шелка
ткань, украшенная чудесными серебряными цветами.

Затем она открыла маленькую потайную дверцу, которая позволила ей,
чтобы выбраться за пределы залов, на нижний этаж.

Стражи Зенаны равнодушно посмотрели на двух женщин.

Стоя на площади, Самру вздохнула с облегчением.

В этот момент на галерее появился Ахмед.

Дорога была каждая секунда.

"Следуй за мной, Махарани! Хватай меня за руки и залезай в окно"
потяни за гандеридж.

Самру охотно последовал его команде и с бьющимся сердцем стоял в
холодном, темном помещении.

Больше невозможно было думать о возвращении, теперь нужно было двигаться вперед.

Натана тоже последовала за ним, и, наконец, задумчивый Ахмед тоже потянул
ковер в коридоре.

Сделав это, он рассмеялся и сказал:

"Все камни теперь равны, все окна равны небу,
что заставило птицу взлететь. Следуй за мной и будь беззаботной!”

Между большими тюками спрессованных продуктов он привел женщин
идите к выходу.

"Оставайся здесь, пока я не подам тебе знак, а потом поднимайся”.

Правоверные поспешно бросились прочь.

Наконец Ахмед появился снова.

”Идемте", - сказал он.

Дрожа, двое беженцев поднялись по лестнице и оказались в
Большом зале, в котором прятались слоны.

Ахмед немедленно подвел ее к одному из самых крупных животных, которое уже было
прекрасно снаряжено и с хорошо закрытой палаткой для верховой езды на спине
стойка.

И они вдвоем поклонились, и они вдвоем поклонились, и они вдвоем поклонились, и они вдвоем поклонились.
женщины могли бы очень легко устроиться на подушках в палатке
ложись.

При этих словах Ахмед занял свое место в ден коп, прямо за Де Гроотом
прижав уши животного, он отдал ему короткую команду. Слон встал и
направился к выходу.

Стражники у ворот не привыкли задавать погонщику даже один-единственный вопрос
.

Они открыли тяжелые железные двери и выпустили слона.
со своей драгоценной ношей очутился на улице.

Медленно и не оборачиваясь к животному, Ахмед пустил его вперед
вперед.

Когда солнце село, оно было еще далеко.
Индрабад убрали.

Теперь Ахмед отдохнул полчаса и покормил животное мясом и
фруктами.

Затем он погладил слона по хоботу и
протягивая сахарный тростник, он сказал:

"Теперь покажи своей госпоже, что ты из королевского рода. “
и что самые быстрые наездники среди вас, зоопарк, ненавидели лошадей вместе с вами
по сравнению с ними, с точки зрения скорости, они жалкие парии. Вперед
Авьяр!”

Слон послушно прислонил хобот к телу своего
хозяина и осторожно водрузил их на головы. Ловко усадил Ахмеда
вернул его на место. Ему нужен был лоб великана, но
на мгновение прикоснись к его палке, и животное пошевелилось.

- Ложитесь поудобнее на подушки! - сказал Ахмед женщинам. - и затяните
ремни потуже. Авьяр побежит!

Затем он прошептал Зверю какие-то таинственные слова на
большие уши. Тотчас же он поднял хобот и украл
пронзительный звук, похожий на звук трубы. Затем он начал ускоряться
бежать быстрее, пока не стал бешеным, как поезд-молния
передняя плита.

И необходимо было, чтобы животное отдавало беглецам все свои силы
усилия.

В нескольких милях позади них преследователи уже шли по их следу, и
только необычайная скорость Зверя заставляла ее
отставать. На следующее утро беженцы добрались до
Улицы паломников, ведущей к Палитане.

Они позволили себе лишь короткий утренний отдых, всего на час.
Затем они продолжили свой путь.

Слон, несмотря на напряженное путешествие, был очень свеж и
способен переносить дальнейшую усталость.

После того, как Ахмед накормил верное животное и напоил его,
оно повиновалось очень охотно, когда получило указание продолжать
привлекать.

Процессии паломников, часто издалека, привлекали их
они проходили мимо и с изумлением смотрели на драгоценного слона на коне.

Удивленные прохожие качали головами. Что бы это могло быть?
Кто был бы в закрытой палатке?

Они думали, что увидели чудо в прекрасном животном, которое не произвело никакого эффекта.
по раскаленной, пыльной караванной дороге в Палитану бежали.








ВОСЬМАЯ ГЛАВА.

ШТУРМ ХРАМА.


Задолго до рассвета тысячи людей собрались
паломники собрались перед закрытыми воротами Палитаны и ждали, когда им разрешат войти в город
входите.
паломники собрались перед закрытыми воротами Палитаны.

Впереди шел Святой факир.

Ночью к нему приходили многие джайнские священники, и
он хотел сделать ему выговор. Он должен был сначала поговорить с ними
рассказать им о своих подозрениях, а затем вместе обсудить, что им делать
встал.

Факир насмешливо рассмеялся.

"Вы, глупцы, будете ли вы судить пророков и пути
Брахмы? Вы боитесь, что я отниму у вас силу.
и вам причинят вред! Идите! Или мой гнев призовет на помощь
людей, которые убьют тебя”.

Затем священники оставили факира. Они знали, что это
люди, несмотря на их священнические одежды, несмотря на их
Пояс Брахмана разорвался бы на куски, если бы факир захотел этого.

Теперь этот был Повелителем тысяч, и с их правлением это было
завершено.

Пилигримы будут повиноваться ему.

Ужасными могут быть последствия, если факир отвергнет то или иное
он найдет странного человека, которого назовет фанатичным народом вроде Брахмы
представьте себе.

Той ночью жрецы решили
за час до открытия городских ворот.
проникнуть внутрь и обыскать все храмы.

Когда священники спустились из главного храма к вечному огню,
они закричали от страха и смятения и сначала бросились в пустыню.
бегите назад.

И они были в огне, и они были в огне, и они были в огне, и они были в огне.

Им потребовалось много времени, чтобы избавиться от своего страха и
еще раз в Святое хранилище решились зайти.

И они увидели, что видение, напугавшее их,
было незнакомым, с длинной волнистой бородой.

Очень странным для них было поведение этого человека. Потому что он смотрел
не то чтобы они приближались; он смотрел взглядом, полным
восторга, на чердак и смотрел на таинственное изображение,
что Святой Акаша заколдовал там, и что он не мог
объяснить. Он не понимал, как - почему!

Но даже жрецы не знали разгадки этой загадки
произведение древнего брахманского искусства.

Они услышали мягкие, сладкие звуки, они увидели чердак
редкие розовые тела баядеров и богов в вигелендене
танцуют мимо и исчезают.

Они были полностью увлечены этим загадочным изображением и забыли
из-за этого, с какой целью они пришли сюда и что искали.

Там, одним ударом, загремели все колокола города-храма, и
пусть будут услышаны ее металлические голоса.

Незнакомец был поражен этим громким звуком, и как будто он был вне
сон пробудился, и он бездумно уставился на толпу
священники, которые были полны робкого страха перед ним.

Там старый седой священник смело выступил вперед и заговорил, низко
склонившись:

"Сахиб, мы ищем тебя и спрашиваем: ты Брахма?”

Раффлс поднялся от костра, держа в руках Акашу, и
не отвечая, он подошел к священнику.

Как глухой вой, все усиливающийся ураган, заглушающий шум
от людей, которые вошли в город-храм, в хранилище.

Он продолжал приближаться, и священников охватило смятение
при мысли об этом, что произойдет, когда фанатичная масса
незнакомец узнает.

Штурм храмов! Уничтожение всех богов.
вся земля, даже Брахма, Вишну и Шива, Святые
трое; единство!

Серый джайнский жрец видел опасность наиболее ясно.
незнакомец должен быть обезврежен до того, как люди
найдут.

"Давайте покинем это хранилище, братья, - воскликнул старик, - и вход
выйдем. Никому не позволено открывать это тайное место. Это Брахма,
тогда он будет знать, как помочь себе, и никакая человеческая сила его не спасет.
знай, как остановиться. Следуй за мной!”

Священники уже уступили дорогу Раффлсу, который, как
лунатик, медленно приближался, и они в страхе побежали по
лестнице вверх.

Старый Серый был последним.

Как только он добрался до верхней комнаты, он оставил большой
мраморный камень, который точно вписывался в нее, лежал в отверстии, и даже
самые зоркие глаза больше не смогли бы обнаружить вход.

Паломники плотной толпой поднимались по широким ступеням к
входу в храм. Снова и снова из их среды раздавался
долгий крик о Брахме.

"Брахма! Брахма!”

Теперь верховный жрец джайнского храма обратился к паломникам:

"Что ты зовешь и чего ищешь?”

И тысячи голосов отозвались:

"Брахма! Брахма!”

"Я тебя не понимаю”, - ответил старик. "Того, кого ты ищешь, нет
здесь!”

"Он здесь, ты, старый серый лжец!" - крикнул факир, который обратился к
возглавлявший толпу паломников, устремившихся вверх по лестнице.

Яростно развевал свои длинные белые волосы вокруг худощавого тела. Оба
подняв руки, он крикнул паломникам:

"Вперед! Ищите Брахму! Он здесь, в городе храмов. Мой
глаза видели Божественное, мой рот вдыхал его Янтарный аромат
войди в тело. Вперед! Брахма! Брахма!”

Подобно штормовой волне, нахлынула толпа, вместе с ней устремились и священники
потащились дальше, в храм и ничего не нашли.

Факир, зная тайну подземного хода, искал
горящими глазами внизу вход.

Напрасно! Этот был так хорошо спрятан, что никто не смог бы его найти.

И все же он услышал звук полого дна под собой
что там должно быть тайное убежище.

"Возьмите железные прутья!" - крикнул он паломникам. “Мы сделаем это,
разбивая дно!”

"Ты не сделаешь этого!" - воскликнул старый джайнский священник. "Ты
дитя смерти, если оскверняешь храм!”

Вместо ответа факир снова приказал:

"Принесите железные прутья!”

Несколько паломников бросились покидать лагерь за городом.
хотели забрать.

Все больше злясь, возбужденная толпа напирала на жрецов дена
главный храм.

Они расположились на ступенях алтаря, напротив изображения Будды,
после того, как вооружились серебряными и золотыми топорами
и мечи из сокровищницы храма.

Они были полны решимости скорее умереть, чем покинуть свой храм
осквернять.

Но толпа упорствовала в своей цели и ждала, под
руководством факира, возвращения гонцов, которые отправились в лагерь
были отправлены.

Тут откуда-то издалека донесся громкий крик слона.

Поскольку храм находился на высокой горе, можно было выглянуть на улицы, и
было видно прекрасного зверя, окруженного
бесчисленные толпы паломников приближались к Храмовой горе.

Это появление также выманило факира из храма.

Придет ли туда могущественный раджа? Тогда священники выиграли бы
игру. Он защитил бы их.

Чтобы быть уверенным, он подгонял животное во время долгого путешествия.
он устал и двигался медленно.

Каково же было его изумление, когда он оказался в погонщике, которого нес слон,
узнал того мальчика-индуса, которому он посвятил в тайну Акаши
выдал. Ахмед также сразу узнал факира и позвал его:

"Веди нас в храм и в Хранилище Акаши. Мой
так приказывает госпожа”.

Шелковые занавеси шатра были теперь раздвинуты, и факир мог видеть
из драгоценностей видно великолепную, богато одетую Самру.

"Веди нас!" - крикнула она сквозь свои толстые вуали и бросила
в то же время несколько золотых монет в качестве награды упали вниз.

С любопытством и изумлением окружающие смотрели на принцессу и
эрли:

"Что это значит?”

Они должны были получить ответ.

Факир искал в своем воображении связь между прибытием
слона и его хозяйки и желанного Брахмы, и для
выбежав из животного и указывая дорогу, он диким жестом ударил своего
руки поднимались и кричали в величайшем возбуждении:

"Расступитесь, ребята! Кусайтесь! Анапура, любимая богиня Брахмы,
пришла, чтобы доставить ему радость своей красотой и танцем”.

И люди в своем великом невежестве, в своем стремлении к
таинственному, поверили в эти слова и последовали за ними
призывайте и молитесь на Храмовой горе.

Слону лишь с трудом удавалось расчищать дорогу. Человек
за человеком, подобно волнистому морю, продвигались толпы паломников.

И когда слон преклонил колени перед входом в храм,
Ахмед помог своей госпоже и ее рабыне, когда они уходили
из палатки вырвалась толпа с криками восторга.

В ярком солнечном свете драгоценности сияли и переливались
украшения Самру, и было понятно, что ее следует принимать за
потустороннему существу это нравилось.

Натана последовала за своей госпожой, когда та переступила порог.

Священники низко склонились перед ней, ибо узнали по великолепию
драгоценности и драгоценное одеяние принадлежат королевской семье.

Верховный жрец джайнов подошел к Самру.

"Чего ты желаешь, госпожа, в храме Джайнов? Твоих молитв
предстанете перед ним на золотых руках и будете
божественное благословение изольется на вас солнечными лучами!”

Самру, которая, согласно нравам страны, глубоко закрыла лицо вуалью
, ответила:

"Священник, я не хочу молиться. Я хочу услышать от вас, где
незнакомец - тот, кто исчез в этом городе!”

Священник пожал плечами и решил поступить мудро, поскольку
он солгал.

"Я не знаю ни о каком незнакомце”, - сказал он. Но факир и люди
не дали ему говорить дальше.

"Он лжет!" - закричала толпа из тысячи глоток.

Священник побледнел, и его колено дрогнуло.

Тысячи кулаков угрожающе протянулись к нему. Фанатизм
толпа хотела жертвы.

Самру подняла правую руку и, словно смазанная маслом, ударила по волнам дикаря
Море дрогнуло, крики и угрозы смолкли.

Как только спокойствие было восстановлено, Самру повторила свой вопрос, и в конце концов
Совет присоединил верховного жреца к его помощникам.

Это упражнение доказало, что священники хотели скрыть тайну и
ее страх, возлюбленного, посредством ложных розыгрышей священников.
испугавшись того, что могло с ним случиться,
Самру снова подняла руку и крикнула:

"Долой священников!”

Не успела она произнести эти слова, как из тысячи глоток вырвался
яростный крик.

Подобно гигантской волне, люди набросились на обеспокоенных священников,
у них отобрали серебряное и золотое оружие еще до того, как они
могли быть подняты для защиты и за короткий промежуток времени
были ли священники Дсхайн превращены в бесформенную массу и
растоптаны.

В восторге победители танцевали вокруг тел своих
жертвы, с громкими криками ликования, теперь, когда их фанатизм был
удовлетворен.

В следующий момент железные прутья также застучали по
мраморной плите позади статуи Будды, и вскоре открылся вход
в подземное хранилище вечного огня.

По знаку Самру в толпе воцарилось глубокое молчание.

Редкая, таинственная музыка звучала из хранилища - чудесно
покажите их такими, каких публика никогда раньше не слышала.

И сладкая гармония; n, которая отдавалась эхом, успокаивала взволнованных
толпы так и будоражили их души, словно предвещая высшее счастье.

Самру нерешительно поставила ногу на верхнюю ступеньку, потому что
неуверенность в том, что она увидит внизу, заставляла ее дрожать.

Никто не осмеливался сопровождать ее. Факир встал с Золотым
мечом, который он взял у одного из жрецов у входа.
Ахмед и Натана встали перед ним.

Зоудра Самру достигла нижней ступеньки лестницы и заглянула
в хранилище она застыла в ужасе.

Там, рядом с ней, у маленького благоухающего костра, он сидел перед
которому она рисковала жизнью, потому что ее большая, теплая юная любовь
принадлежала ему.

Он сидел, устремив взгляд на чердак. Он был настоящим зоопарком
мысли углубились в то, что он не заметил ее появления.

Очень тихо, словно боясь потревожить его, она приблизилась.

Теперь она заметила, что музыка доносится из инструмента, который он
огонь держал в руках.

Но не музыка пленила его чувства, а... она повернулась
он поднял глаза к потолку и увидел играющие и танцующие фигуры.
Затем он повернулся к огню, пока не оказался совсем близко к нему.

Она положила правую руку на плечи Раффлза и мягко заговорила
:

"Рао!”

В ужасе он очнулся от своей медитации.

Он положил Акашу на землю и протер глаза, прежде чем
посмотрел на нее.

Усталый и унылый, его голос звучал, когда он сказал, почти заикаясь:

"Это ты, Самру? Или это новое видение?”

"Это я, Рао, я получил твое письмо и с помощью Ахмеда я
сбежал из дворца моего отца, и я освободил тебя из его рук
священник. Давай, вставай и радуйся, что я оказался в нужный момент
пришел до того, как с тобой произошел несчастный случай”.

- Вы пришли как раз вовремя! - полушепотом произнес Раффлс. “Существует
адский продукт индийской магии, тот, кто его видит,
полностью в его власти. Слава Богу! Ты пришел в нужное время!
Как ты нашел сюда дорогу?”

"Ахмед, которого ты послал ко мне с письмом, привел меня сюда”.

Он посмотрел на нее как на человека, который очнулся от тяжелого сна и
снова борется, пока не вернется реальность.

Постепенно память возвращалась к нему.

Самру обвила руками его шею.

- Что побудило тебя открыть эту тайну, Рао?

Раффлс погладил его по волосам, его глаза снова стали живыми, мягкими
он накинул на нее вуаль и поцеловал.

"Мой долг, Самру!”

Она вопросительно посмотрела на него, она не поняла этих слов. Индианка
У Махарани нет обязанностей.

”Я должна спасти тебя, Рао", - продолжала она. "Народ
фанатичный факир сбил с пути истинного и любит тебя за
возрожденного Брахму. Мы должны уйти без бедных дурачков.
заметьте кое-что. Я позову Натану, вы должны завернуться в ее одежду и
наденьте вуаль, когда моя рабыня покинет храм.

"Перед главным входом ждет Мой Слон. Ты должен быть в его палатке
горы”.

Раффлс ничего не знал о том, что произошло за пределами храма.

Тайна Акаши полностью поглотила его.

Редкие изображения, которые делают при свете костра
это было похоже на сверхъестественное видение.
работал и сковал свой разум неразрывными узами.

На лестнице послышался шум.

Факир медленно спускался.

Прежде чем он достиг нижней ступеньки и смог увидеть Раффлса, Самру был
и когда он пришел к нему, он крикнул ему:

"Возвращайся к людям и скажи им, чтобы они немедленно шли в город.
уходите, пока они не получат другого приказа.

Факир послушно снова поднялся наверх. Он понимал, что только один
такой приказ мог быть отдан государем, ибо только великие и
сильные мира сего привыкли повелевать.

Только им— Хозяевам - были разрешены территории, а остальные миллионы
должны были подчиняться.

И поэтому тысячи людей также благожелательно откликнулись на слова
ден факира.

Более того, приближался час, когда ворота города-храма
были закрыты.

Когда зазвонили вечерние колокола, в Святилище не было ни священника, ни паломника
город остался.








ГЛАВА ДЕВЯТАЯ.

ДОРОГОСТОЯЩАЯ ЖЕРТВА.


Оставшиеся священники города-храма были в смятении. Де Менинген
отличались друг от друга. Они также испытывали влияние
Английской цивилизации.

Даже если бы это был не Брахма, фанатизм толпы
верил в потусторонние вещи, и эта вера была сильнее всех
другие.

Когда последние священники тоже вернулись к своим местам упокоения,
внезапно в городе паломников поднялась страшная тревога.

Священники с удивлением прислушались и взошли на холм, который был Долиной.
отделен от города.

Большие пожары осветили улицы и площади города, которые распространились от
были возведены легкие деревянные здания.

Темные толпы заполнили улицы и стекались на площадь
где в ярком свете костра остановились несколько всадников.

Несколько священников выбежали на площадь, чтобы узнать, что там происходит.
произошло.

Но навстречу им уже шли паломники, которые кричали им:

"Вперед, жрецы! Спешите в джайнский храм! Мошенник
вы крадете там святилище Брахмы, и танцор является его
сообщником. Туда, в город паломников, приехали делегаты zoo even от
Махараджи. Они преследуют обманщика и ищут его.
возьмитесь за руки. Откройте ворота святого города, чтобы мы могли
обманщиков можно побить камнями”.

Жрецы молча выслушали эту новость и бросились к
своему начальнику вслед за Зорастером.

В их ушах эхом отдавался рев возбужденных паломников:

"Побейте его камнями!”

Когда Зорастер услышал жрецов и крики толпы,
услышав, он заговорил:

"Никто не входит в священный город ночью.
Ворота остаются закрытыми”.

Во время всего этого Раффлс и Самру пережили тревожные часы.

Раффлс не знал, как ему выбраться из храмового города незамеченным
идем.

Тогда верный Ахмед предложил себя, чтобы найти путь; он прокрался
северной стороной через высокую стену в город паломников. Сразу упал
необычный ночной шум на улицах и любопытство
погнали его на площадь, где вокруг ларьков вертепа толпилась толпа
Стоял Магараджа.

Его охватило смятение, когда он узнал всадников, и
он пришел в ужас, услышав, как люди были разгневаны его смертью.
возлюбленный сахиб эйште.

Было мало надежды сбежать из города-храма.

Подобно реву голодных тигров, из толпы донеслось:
"Побейте его камнями!”

Час спустя Ахмед вернулся к Раффлзу.

Он был настолько;;измучен, что едва мог говорить.

С трудом он выдохнул:

"Они хотят убить нас! Прибыли посланцы от Магараджи! Ты
должен Уйти с Самру, когда взойдет солнце.

- Она спит, Ахмед.

- Разбуди ее, Господин. Ты должен идти! Гнев паломников не знает
границ! Беги, или ты никогда больше не увидишь отражения солнечных лучей
в улыбающихся глазах Самру”.

Раффлс вошел в храм, где у ног статуи Будды
Самру спала на шелковых одеждах.

Он позвал ее по имени, и она немедленно встала. Через
через несколько мгновений она все поняла.

С гордым видом она сказала:

"Мы не хотим, чтобы нас принуждала судьба. Вперед,
возлюбленная! Спроси Ахмеда, где он.

И верный погонщик обратился к своей госпоже:

"Мы должны идти в горы. Через город мы не можем,
там нас ждет смерть. Следуй за мной! Через час наступит день, и
тогда мы больше не сможем быть в городе ”.

После короткого колебания Самру заговорил:

"Давайте спасаться бегством!”

Они бросились вниз по лестнице храма. Натана следовала позади
и в своих тонких руках она держала меч, с которым была готова
защищать свою госпожу до последней капли крови. Раффлс
однако, завернутый в шелковую ткань, нес драгоценную Акашу, ибо
в ней заключались все ужасные опасности, которым они подвергались.

Они прошли в заднюю часть храма, к стенам которого
примыкала колоннада, скрывавшая выходную калитку.

Ахмед осторожно заглянул за калитку. С этой стороны смотреть было не на что.
на город.

Беженцы шли по узкой, почти непроходимой тропинке. Ахмед лиеп
теперь с Натаной. За ними последовали Раффлс и Самру. И она вздрогнула.
кивнув ему. Они молча бросились вперед. Один раз плохо
Ахмед обернулся и крикнул:

"Госпожа, дорога далека, мне нести тебя?”

Но Самру ответила, улыбаясь:

"Рука, которая ведет меня, заставляет забыть всякую усталость”.

Раффлс поцеловал руки, которые она теперь доверила ему навсегда.

Они продолжали мчаться вперед, пока восходящее солнце не осветило ночь
тени рассеялись. Солнце, с первыми лучами которого кровожадные
толпы хлынули в город-храм, чтобы отомстить.

Горы стали круче и бесплоднее. Тут и там появлялись
беженцы через небольшие пальмовые рощи, которые давали некоторую тень.
Но вскоре Раффлс увидел, что Самру устал и нуждается в отдыхе.

Ахмед, стоя на валуне, пристально вглядывался в Долину;
но он никого не увидел за стенами города-храма.
преследователь.

”Это хорошо, - пробормотал он, - Они ищут нас в храмах. Мы можем
немного отдохнуть.

Они улеглись за камнем, покрытым мхом.

Но вскоре они снова поднялись, чтобы продолжить свой путь.

Горы становились все круче, а дорога все труднее. Невыносимым был
жар, который излучало каменистое дно, и жгучая жажда
их начали мучить. Но нигде не было обнаружено источника
чайная лавра.

И солнце завершило свой путь по небу и снова зашло.
ночь.

”Я так больше не могу", - вздохнул Самру. "Позволь мне лечь и беспокоиться
не обо мне больше”.

Потеряв сознание, она опустилась на землю.

Раффлс с трудом склонился над бледным лицом с закрытыми
глазами.

”Мы отдохнем, господин, - сказал Ахмед, - на сегодня достаточно".

Ахмед тем временем нашел охлаждающие листья и положил их
госпоже на лоб.

Внезапно он также обнаружил медленно текущий ручей под скалой. Это
вселило мужество и надежду в сердца беженцев.

Они снова отдохнули в тени скалы и погрузили в сон
усталых путников.

На рассвете они продолжили свой путь.

Самру выглядела бледной, но, блаженно улыбаясь, пошла дальше.

К полудню они, наконец, достигли равнины, которая простиралась до самого Бомбея
она простирается и ее пересекает множество рек.

На равнине они обнаружили несколько низких хижин у узкого ручья.

Полные надежды, они бросились туда. Ахмед громко крикнул жителям, находившимся на них,
будьте осторожны.

Но ни один человеческий голос не отозвался.

В деревне царило глубокое спокойствие. Необъяснимый страх охватил
беженцев, когда они добрались до бедных жилищ.

Кругом только щебень и пустошь. Стояла гробовая тишина.

Вскоре Раффлс решил зайти в одну из хижин. Он
споткнулся о ногу, которая валялась на земле. Он наклонился и
поднял ее.

Самру и Ахмед подошли и посмотрели на то, что было найдено.

"Что это, Рао?" - спросил Самру.

Тогда Ахмед ответил:

"Господи, брось это на землю, это мужская нога”.

"Дом кажется пустым и вымершим”.

”Да, повелитель", - ответил Ахмед, "пустой и вымерший. И не только
этот дом, но и вся деревня. Здесь все мертво, здесь чума.
прирученный”.

Самру дрожал и судорожно сжимал руку Раффлса. Молча повернулся
они повернулись и пошли дальше.

Тут и там, скрытые сорняками, лежали скелеты,
выгоревшие на солнце.

Самру в ужасе отступил назад.

Она вздрогнула от ужаса.

Но они шли все дальше и дальше и вздохнули с облегчением, когда
позади осталась ужасная деревня, и они больше ничего не видели.
удивительный образец инди.

Но, о ужас, всего через несколько часов после этого принцесса начала дрожать
и сейчас дрожит.

Обессиленная, она утонула.

Раффлс склонился над ней, но верный Ахмед оттащил его.
Расстроенный, он посмотрел на нее, которая лежала на земле, и прошептал:

— Сахиб, бегите - это чума!

Раффлс почувствовал, как кровь застыла у него в жилах; он не мог в это поверить.

Но он увидел, как тонкие, нежные руки возлюбленной изогнулись от
боли, ее лицо было мертвенно—бледным - в очередной раз она поразила восхитительным
глаза подняты, последняя блаженная улыбка и уже пробрал холод,
жестокая смерть сорвала один из самых чистых цветов.

Раффлс не понимал, что с ним происходит.

Верный Ахмед взял его на руки и понес с
сверхчеловеческая сила с Натаной до ближайшей английской
колонии.



Шесть недель спустя Раффлс снова встретился с лордом Туркингтоном в Египте.
Удивленный, Лорд посмотрел на Раффлса, который, казалось, был на много лет старше его.

"Я сдержал свое обещание, лорд Теркингтон, - сказал лорд Листер. - Я
заплатил ей лучшим, что у меня было: своим сердцем. Вот оно
Акаша, тайна смерти твоих предков. Не пытайся, это
разгадай загадку, это ведет к безумию!”

Когда лорд Теркингтон взглянул на продукт индийской магии,
он поднял его и бросил в присутствии Раффлса в
воды Нила.

Раффлс, однако, пристально вгляделся в круги, которые появились на
вода осталась и заплакала.

Это был первый и последний раз, когда у кого-то были слезы на глазах
видели.
***
HET INDISCHE RAADSEL.EERSTE HOOFDSTUK.HET GEHEIM VAN TURKINGTON.
De morgenzon straalde met schitterenden glans boven de groene zee en
baadde de trotsche schepen in de haven van Portsmouth in haar weldoende
stralen.Op de commandobrug van een der oceaanbooten stond, omringd door een
talrijk gevolg, een rijzige, fiere, slanke mannengestalte.
Hij zag er uit als een verschijning uit een sprookje.
Kostbare juweelen en ordeteekenen versierden zijn borst.
Diamanten knoopen en briljanten van ongekende grootte vonkelden op zijn
groen- en purperkleurig zijden gewaad.
Als een glinsterende slang schitterde de met edelsteenen versierde
scheede van het breede, licht gebogen zwaard, welks halvemaanvormige
greep in de handen van den man rustte.

Het was een der machtigste vorsten van Indi;—de Maharadjah van Indrabad—die zijn verplicht bezoek moest brengen aan den koning van Engeland.
Hij was een van de vijf Indische Maharadjahs, die met Koninklijke eer
door het machtige Engeland werd behandeld.
Daarom lagen de trotsche pantserschepen gereed om hem met
eerbetuigingen te ontvangen, zooals de Engelsche vloot deze alleen,
bewijst aan koningen en keizers.
En als een machtig koning kwam deze Indische vorst over de zee, omringd
door een geweldig aantal zijner krijgslieden, een gevolg, dat getooid
was met alle kleuren van den regenboog, zwaard- en banierdragers,
danseressen en bedienden.
Het donkerbruine, scherp geteekende gelaat van den vorst was naar de
haven gewend. In een rechte lijn lag het eskader van Engelands
gepantserde zeekasteelen voor zijn heerschersoogen.
Met vollen vlaggentooi groetten de oorlogsschepen den trotschen,
schatplichtigen Indische vorst.
De matrozen in hun witte uniformen paradeerden in de raas en touwen.
De scheepsmuziek deed de tonen van het “God save the King” hooren en
het luide hoerageroep der manschappen vermengde zich met het donderen
van het geschut.
Vlak naast den Maharadjah stond in eenvoudige burgerkleeren de jonge
Lord Turkington, wien de eervolle onderscheiding was te beurt gevallen
om namens den koning den Indischen vorst in Gibraltar te ontvangen en
van daar naar Engeland te vergezellen.

De kade, waar de stoomboot aanlegde, was feestelijk getooid voor de
ontvangst van den vorst. De havenautoriteiten waren verschenen, omgeven
door een talrijke menigte.
Dichtbij den steiger was een eerewacht opgesteld, terwijl koninklijke
lakeien stonden te wachten.
Onder deze laatsten bevond zich een oudere bediende, die de eenvoudige,
grijze livrei droeg van Lord Turkington.
Het rustige koele uiterlijk, dat den bediende gewoonlijk eigen was, had
plaats gemaakt voor zenuwachtige ongerustheid.
Men kon het aan den ouden, grijzen man zien, dat hij een bijzondere
taak te vervullen had.
Nauwelijks waren de plechtigheden der ontvangst afgeloopen of hij
baande zich een weg door het gevolg totdat hij zijn jongen meester had
bereikt.
Met een diepe buiging, het grijze hoofd ontblootend, bleef hij voor den
Lord staan.Deze schrok.
“Aha, ben jij het, James. Waarom ben jij uit Londen hierheen gekomen?”
De oude bediende fluisterde met gedempte stem:

“Onze heer, de Lord, ligt op sterven.”
De jonge man beefde over al zijn leden en moest den arm van den
bediende grijpen om een steun te hebben.

Daarop spande hij al zijn energie in en richtte zich weer op.

“Het is goed, James. Meld den doktoren, dat zij al het mogelijke moeten
doen, opdat ik mijn vader nog levend terug zie. De dienst bindt mij nog
tot hedenavond.”

De oude boog en trok zich terug. Zacht sprak hij tot zich zelf:“Het zal te laat zijn.”
Een lange reeks van feestelijke plechtigheden volgde in de eerstkomende
uren ter eere van den machtigen onderdaan van het Rijk. Voor ieder
ander, behalve voor Lord Turkington, snelden de uren voorbij, maar hem
was het alsof de tijd voorbijkroop, alsof het einde van den dag niet
zou komen.
Het was tegen elf uur in den nacht toen hij eindelijk nadat zijn dienst
was afgeloopen, het oude, deftige paleis van zijn vader binnentrad.

Reeds in de voorhal zag hij aan het uiterlijk der op hem wachtende
bedienden, dat hij te laat kwam.
Een kamerdienaar geleidde hem naar het slaapvertrek, dat zich naast de
studeerkamer bevond.
Hier vertoefde de oude notaris der familie, de heer Barring, die op de
komst van den erfgenaam, den jongen Lord Turkington, wachtte.
Met een warmen handdruk begroette Lord Richard den trouwen raadgever
van zijn vader:“Gij hebt waarschijnlijk het droevige voorrecht gehad, Mr. Barring, de laatste woorden van mijn vader te hooren; de dienst van den koning maakte het mij onmogelijk.”

De notaris boog zwijgend en opende zijn aktenportefeuille.

“Zijn Lordschap gelastte mij, u, voordat gij aan zijn sterfbed zoudt
verschijnen, dit laatste schrijven te overhandigen. Ik voer hiermede
deze taak uit. Mag ik u verzoeken— —”
Met trillende vingers opende de jonge Lord het hem overhandigde papier
en, al zijn wilskracht bijeenrapend, las hij het volgende:


    “Mijn lieve, eenige zoon! Ik voel, dat ik slechts nog eenige uren
    heb te leven en vermoed, dat ik je niet meer terug zal zien.
    Verneem dus uit deze regels mijn laatsten wil: Alles, wat ik bezit,
    is jouw eigendom, behalve een privilege, dat onze familie sinds
    meer dan twee eeuwen bij het Engelsche hof geniet. Je moet bij mijn
    sterfbed bezweren, dat je van dit voorrecht afstand doet. Ik bedoel
    hiermede het privilege, om de staatsbetrekking te bekleeden, waarop
    onze familie in Indi; recht heeft. Richard, zweer mij met je
    heiligsten eed, dat je nimmer naar Indi; zult gaan. Dat
    sprookjesachtige, geheimzinnige land met zijn onmetelijke schatten
    zou je den dood brengen.

    Nu, na mijn verscheiden, krijg je inzage van onze familiekroniek en
    je zult daarin lezen van het gruwelijke lot, dat in Indi; onze
    familie wacht: de dood in tweeledige gedaante, lichamelijk en
    geestelijk.

    Je weet, dat ik niet de directe erfgename van mijn vader was. Mijn
    oudere broer stierf in Indi;. De oudste broer van mijn vader vond
    daar eveneens den dood en sinds zes geslachten vermeldt onze
    familiekroniek het ontzettende feit, dat steeds de eerstgeborene
    zijn leven liet in Indi;.

    Dat zou een ongelukkig toeval kunnen zijn, maar helaas, de zaak
    verandert er niet door en het geheimzinnige van dit doodenraadsel
    werd nimmer opgelost.

    Je voorvaderen stierven, omdat zij, evenals een mug in het
    kaarslicht, in een mysterieuzen dood werden gelokt.

    Daarginds, in Indi;, in een van de sprookjesachtige geheime
    tempels, ontdekte je ongelukkige voorvader, Lord Albert, voor
    ongeveer tweehonderd jaar, een der onoplosbare Indische raadsels en
    nam het in bezit. Die buit, welke ons allen steeds onbekend is
    gebleven, werd hem, voordat hij ze naar Engeland kon overbrengen,
    weer ontstolen.

    Dit verlies oefende een eigenaardigen, physieken druk op hem uit.
    Hij kwam niet weer naar Londen terug. Hij bleef in Indi; en
    trachtte het gestolene terug te vinden. Zijn laatsten brief, dien
    je in het archief zult vinden, schreef hij aan zijn vader en hierin
    meldde hij, dat hij nimmer meer gelukkig kon zijn, tenzij hij weer
    in het bezit zou komen van het door hem gevonden Akasa.

    Eenige maanden later stierf hij krankzinnig. Het geheimzinnige
    woord Akasa is alles, wat wij ervan weten. En dit woord is een
    vloek voor ons, zet zich vast in onze hersens en oefent een
    duivelsche macht op ons uit.

    Als een helsche suggestie dwingt het ons, het raadsel uit te
    vorschen en alle leden van onze familie, die hieraan geen weerstand
    konden bieden, stierven krankzinnig in Indi;.

    Ik bezweer je, ik smeek je bij alles wat mij heilig is, omdat je de
    laatste bent van ons geslacht: ga nooit naar Indi; en bedank voor
    den eerepost van den koning als hij je dien aanbiedt.

    God behoede je en late zijn zegen op je rusten.

            Je vader Lord Edward Turkington.”


Met brandende oogen staarde de jonge Lord naar het fijne schrift van de
hand zijns vaders, dat hem een onbegrijpelijk raadsel mededeelde.

Versuft door deze onthulling had hij den dierbaren doode geheel
vergeten. De verstandige, grijze oogen van den ouden heer keken hem vol
vertrouwen aan.

Met een snelle beweging naderde de Lord hem en, naar den brief wijzend,
vroeg hij:

“Kent gij den inhoud van dit laatste schrijven van mijn vader, Mr.
Barring?”

Bevestigend knikte deze.

“Zijn Lordschap overhandigde het mij persoonlijk.”

Lord Richard keek hem met onvasten blik aan:

“Was mijn vader in zijn laatste uren, toen hij dit schreef, bij zijn
volle bewustzijn, of was zijn geest niet helder meer?”

“Zijn Lordschap was, zooals de andere aanwezigen kunnen getuigen,
volkomen bij zijn bewustzijn.”

Lord Richard schudde twijfelend het hoofd.

“Gij kent den inhoud van dit schrijven, Mr. Barring. En vindt gij dien
inhoud niet, evengoed als ik, z;; vreemd, dat mijn vraag begrijpelijk
is?”

“Zeer zeker. Maar mij zijn de gebeurtenissen in uwe familie reeds
jarenlang bekend.”

“En wat denkt gij ervan, gij, als helderdenkend jurist?”

Notaris Barring haalde de schouders op.

“Ik heb dikwijls over het geheim nagedacht en verschillende oplossingen
ervoor gezocht, maar of ik een juiste vond, kan ik niet zeggen.”

“Ik bid u, zeg mij uw meening.”

De oude heer zweeg eenige seconden, voordat hij antwoordde.

“Ik zou uw Lordschap daarmede waarschijnlijk verontrusten, misschien
zelfs krenken.”

“Neen; neen, zeer zeker niet. Spreek gerust,” verzocht de Lord op
gejaagden toon.

Notaris Barring rekte zijn magere gestalte uit, als om kracht te zoeken
voor hetgeen hij te zeggen had. Daarop begon hij:

“Van een geneeskundig standpunt zou de oplossing van het raadsel een
ziekelijke erfelijkheid in uw familie zijn, een soort
vervolgingswaanzin, waarvan tot dusverre telkens een der leden van uw
geslacht het slachtoffer werd.”

Lord Richard sidderde.

Ja—zeker—de oude notaris had gelijk.

Waanzin, erfelijke waanzin moest het zijn. Een vreeselijke toekomst,
waartegen noch menschelijke kundigheden, noch de heiligste eeden iets
vermochten. En als een drenkeling zocht hij naar een middel, dat hem
van dit vreeselijke spook van den waanzin zou kunnen redden.

Notaris Barring raadde de gedachten van den jongen Lord; hij zag de
wanhopige uitdrukking in diens oogen en om hem gerust te stellen, sprak
hij:

“Het zou natuurlijk mogelijk kunnen zijn, dat die Akasa werkelijk
bestond en dat het bezit ervan den eigenaar als een zoo groot geluk
voorkomt, dat het verlies hem doodt. Dit laatste maakt het zeer
twijfelachtig of het Indische raadsel wel in werkelijkheid bestaat en
ik waarschuw u als vriend van uw overleden vader: volg mijn raad,
vermijd Indi; en ga het dreigende gevaar op die manier uit den weg.”

“Gij hebt gelijk,” antwoordde Richard, wiens geestkracht was
teruggekomen, “de eed, dien ik aan het sterfbed van mijn vader zal
afleggen, zal voor mij een sterk wapen zijn tegen alle Indische
fakirkunsten en mysteri;n.”

Hierna betrad hij met vaste schreden de sterfkamer.








TWEEDE HOOFDSTUK.

RAFFLES ALS HELPER.


De plechtige bijzetting van het lijk van wijlen, Lord Turkington had
plaats op het familiegoed in de nabijheid van Londen.

Onder de aanwezigen viel in het bijzonder de Maharadjah van Indrabad op
en zijn tegenwoordigheid was niet alleen een uiting van hoffelijke
etiquette, maar tevens een plichtsvervulling.

Aan het hof van den Maharadjah was steeds de waardigheid van Engelsch
gezant bekleed door een der leden van de familie Turkington.

En aan dit hof hadden zich de tragedi;n van alle Turkingtons
afgespeeld, van de laatste was de Maharadjah ooggetuige geweest

Nadat de plechtigheden waren afgeloopen en bijna alle belangstellenden
de kapel, in wier gewelven de Turkingtons sinds eeuwen rustten, hadden
verlaten, bleef de Indische vorst als een der laatsten achter en liet
door zijn Engelschen adjudant een prachtigen lauwerkrans op het graf
neerleggen van den in Indi; gestorven broer van den overleden Lord.

In gedachten verzonken bleef de Maharadjah voor de eenvoudige bronzen
graftombe staan en hij las het opschrift:

“Lord Allan Turkington, geb. den 10 December 1842 te Londen, gestorven
den 4 Mei 1872 te Calcutta”.

De vorst schudde het hoofd en, terwijl, hij zich tot den adjudant
wendde, sprak hij:

“Dat opschrift is onjuist! Waarom?”

Hoe zacht hij ook had gesproken, de jonge Lord had deze woorden
verstaan, juist op het oogenblik waarin hij afscheid nam van den ouden
predikant der familie, domin; Brown.

Verbaasd wendde hij zich tot den vorst:

“Uwe Hoogheid uitte een kritiek over het opschrift van het graf van
mijn overleden oom, als ik goed hoorde.”

“Zeer juist, mijn beste Lord”, antwoordde de vorst. “Ik zie hier als
plaats van overlijden Calcutta, terwijl het inderdaad de hoofdstad van
mijn land was, waar uw voorvader is gestorven. In plaats van Calcutta
moest hier Indrabad staan. Zou dit niet bekend zijn in uw familie,
of—ach, zoo—”

De vorst viel zichzelf haastig in de reden, alsof hij op het punt was
geweest, een onbescheidenheid te begaan.

Lord Richard keek hem met glinsterende oogen aan. Voor hem doemde,
tengevolge van de woorden van den Hindoe, het raadselachtige
familiegeheim op.

De stille slaper onder de bronzen graftombe en de Indische vorst, die
hier, vonkelend van juweelen, voor hem stond, moesten door dit geheim
samen verbonden zijn. De levende moest kunnen zeggen, wat de dood
verzweeg, wat zelfs de letters op het bronzen graf verzwegen en wat nu
als een leugen werd gebrandmerkt.

Lord Richard wendde zich, nadat hij het opschrift nogmaals had gelezen,
tot den vorst.

“Uwe Hoogheid, mijn voorouders zijn allen zonder uitzondering, in
Calcutta gestorven, zooals deze grafsteenen verkondigen. Geen enkele
vermeldt Indrabad.”

De vorst haalde de schouders op.

“Misschien vergis ik mij.”

Nu trad Lord Richard vlak voor hem:

“Vergeving, Uwe Hoogheid zal zich waarschijnlijk niet vergissen en
zeker weten, wanneer, hoe en waar mijn voorvader in Indrabad is
gestorven.”

“Laten wij de rust der dooden niet storen,” sprak domin; Brown tot Lord
Richard.

“Ah, het is goed, dat gij getuige zijt van het gesprek, domin; Brown.
Misschien kunt gij mij uitleggen, hoe het komt, dat op al deze
grafschriften een leugen is gegraveerd.”

De Lord zag, hoe het gelaat van den predikant vaalbleek werd en nog
voordat deze kon antwoorden, viel Lord Richard in met de woorden:

“Ik zie, dat gij van deze leugen afweet, domin; Brown. Wilt gij mij
verklaren, waarom de kerk een dergelijke misleiding toelaat?”

Geheel en al in het nauw gedreven, kon de predikant geen ontwijkend
antwoord geven.

“De wenschen der dooden zijn heilig voor de levenden; zij zullen deze
naamsverandering hebben bevolen uit voorzorg voor het na hen komende
geslacht.”

“Dus het heeft gevaarlijke gevolgen, als de overlevende den naam
Indrabad verneemt en dezen in verband brengt met den dood zijner
voorouders? Ik verzoek u, mij dat op te helderen.”

“Ik kan Uwe Lordschap dat niet verklaren,” antwoordde domin; Brown, “ik
kan alleen zeggen, dat dit opschrift is vervaardigd op bevel van het
toenmalige hoofd der familie Turkington. Uw Lordschap mag misschien
gelijk hebben, dat de naam Indrabad niet genoemd mocht worden en in
plaats daarvan Calcutta in den steen is gegraveerd. Eigenlijk komt het
op hetzelfde neer, waar wij onzen laatsten adem uitblazen.”

Lord Richard staarde in diep gepeinzen verzonken naar de graven. Welk
afschuwelijk geheim mochten zij wel verbergen?

Was het een erfelijke vloek, die op de familie rustte? Lagen daar de
slachtoffers van den erfelijken waanzin? Waren ook zijn hersenen niet
reeds aangeroerd door die vreeselijke hand en had de langzame,
onafwendbare verwisseling van zijn verstand reeds een aanvang genomen?

Was het niet reeds het eerste teeken van vervolgingswaanzin, dat hij
zich erdoor bedreigd meende en angstig was?

Hij keek naar den vorst.

Groot en helder zagen de oogen van den Indisch en heerscher hem aan.

“Al, wat ik weet,” sprak hij, “is, dat een uwer voorouders het geheim
van een Indischen tempel, dat Akasa heet, moet hebben gestolen en
daardoor—vergeef mij de harde uitdrukking—krankzinnig is geworden.”

“Houdt Uwe Hoogheid het bestaan van dat Akasa voor waarschijnlijk?”
vroeg Lord Richard.

De Maharadjah dacht zwijgend eenige oogenblikken na; hij ging eenige
schreden achteruit en zijn oogen straalden met een eigenaardigen glans.
Hierdoor werd Lord Richard kalmer.

“Ik wil u, als vriend, de volle waarheid zeggen” begon de Maharadjah,
“wij, vorsten van het Indische volk, wij Maharadjahs, zijn niet
ingewijd in de geheimen van onze machtige priesterkaste, de Brahmanen.
Wat de priesters ons vertoonen, schijnt den nuchter denkenden mensch
onbegrijpelijk. Gaat het verstand onderzoeken, dan—” hij maakte een
veelzeggende handbeweging naar de graven.

Lord Richard had hem begrepen.

De Maharadjah reikte den jongen Lord zijn hand tot afscheid en verliet
den grafkelder.

Toen de Maharadjah den drempel der kapel betrad, waarop het zonlicht
scheen, vonkelden de diamanten van zijn tulband in wonderschoone
kleuren, lichtbundels werpend in den donkeren grafkelder.

Lord Turkington deed in de eerstvolgende dagen zijn uiterste best om
niet te denken aan het geheimzinnige Akasa.

Hij verdiepte zich in allerlei studies, hij schreef, schilderde, deed
aan sport, maar wat hij ook in liet werk stelde, steeds concentreerden
zich zijn gedachten weer op het spookbeeld, het Indische geheim.

Zoodra hij in een boek de letter A zag, vormde hij die tot het woord
Akasa.

Overal vervolgde hem dit woord, dat hem langzamerhand krankzinnig moest
maken.

Na een ellendigen, slapeloozen nacht werd het hem duidelijk, dat er
slechts twee wegen voor hem openstonden, om een eind te maken aan deze
onduldbare marteling. Of hij werd een meineedige en trok naar Indi;, of
hij maakte aan alles een einde door een kogel.

Daar kwam plotseling een nieuw denkbeeld in het brein van Lord Richard
op.

Hij wilde den beroemden Indischen onderzoeker, professor Cameron, gaan
raadplegen.

Niets wilde hij onbeproefd laten en reeds een uur later overhandigde de
bediende van den professor zijn meester een visitekaartje van Lord
Richard met de mededeeling, dat de Lord den professor over een
gewichtige aangelegenheid wenschte te spreken.

“Ik heb groot belang bij de beteekenis van een Indisch woord,” zoo
begon Lord Richard, toen hij tegenover den geleerde zat, “en zou u,
heer professor, om verklaring ervan willen verzoeken.”

De schrandere oogen van den professor straalden, toen hij hoorde, dat
de Lord hem kwam bezoeken in verband met zijn wetenschap.

Zeer gevleid, boog hij.

“Het zal mij een eer zijn, uw Lordschap van dienst te mogen zijn.”

“Het handelt om het Indische woord Akasa. Wat is het en wat beteekent
het?”

De geleerde keek den Lord eenige oogenblikken peinzend aan, daarop ging
hij naar een reusachtige boekenkast, nam daaruit na eenig zoeken een
zwaar boekdeel en begon er in te zoeken.

In zenuwachtige spanning keek de Lord naar hem. Minuten verliepen,
zonder dat de professor uit het boek opkeek. Daarop legde hij het neer
en met een uitdrukking van teleurstelling op het gelaat wendde hij zich
tot Lord Richard.

“Het spijt mij zeer, dat ik uw Lordschap geen opheldering kan geven
omtrent dit mij volkomen onbekende woord. Mijn woordenboek der Indische
taal bevat het niet. Misschien vergist Uw Lordschap zich.”

“Helaas, neen!” antwoordde Lord Richard met een bitteren glimlach. “Ik
zou er een vermogen voor over hebben, als ik opheldering kon krijgen
omtrent de beteekenis van dit woord en over datgene, wat onder dien
naam bestaat.”

De geleerde begreep uit den toon van het gesprokene, dat Lord Richard
zeer veel waarde hechtte aan de explicatie van dit vreemde woord en een
plotselinge ingeving volgend sprak hij:

“Zou uw Lordschap de onkosten, welke de verklaring van dit woord zou
meebrengen, op zich nemen?”

“Meer, veel meer,” antwoordde Lord Richard, “een vermogen wil ik hem
geven, die mijn wensch vervult. Gij weet niet, heer professor, welken
duivelschen invloed dit woord Akasa op mij uitoefent. Ik bevind mij als
onder hypnose ervan”.

Nieuwsgierig keek de geleerde den jongen Lord aan.

De zaak kwam hem geheimzinnig voor, maar ook hij wenschte nu tot elken
prijs te weten te komen, wat Akasa beteekende.

“Ik ken hier in Londen,” zoo begin de professor, “een
rariteitenhandelaar, Cunningham genaamd. Deze knapt voor ons,
geleerden, allerlei zaakjes op door ons kostbare en zeldzame voorwerpen
te verschaffen. In zijn zaak leerde ik eenige weken geleden een
zeldzaam en gevaarlijk mensch kennen, een dapperen, voor niets
terugdeinzenden kerel. Daarenboven is hij iemand van buitengewone
ontwikkeling.”

Lord Richard werd zenuwachtig.

“Vertel mij, wien gij bedoelt.”

“Raffles!” antwoordde de professor.

Lord Richard schrok.

“Raffles, den meesterdief?”

De professor glimlachte:

“Leg niet den klemtoon op “dief”, Uw Lordschap, zeg liever, Raffles, de
meester. Hij is, ondanks zijn eigenaardige sport, een gentleman, een
volslagen man van eer. Hij houdt ervan, geheimzinnige, bijna
onuitvoerbare zaken op te knappen.

“Hij richtte de vraag tot mij, of ik de een of andere moeilijk te
verkrijgen zeldzaamheid uit vreemde landen wenschte. Raffles zou ze mij
verschaffen. Daaraan denk ik nu toevallig. Hij zou de aangewezen
persoon zijn, om gevaren en avonturen te trotseeren. Denk niet te lang
over het voorstel na en neem een besluit.”

Lord Richard sprak na eenig nadenken:

“Waar is die heer? Breng mij dadelijk bij hem”.

“Als Uw Lordschap tijd heeft, zal ik Raffles telefonisch verzoeken,
dadelijk hier te komen.”

Met de mededeeling, dat Raffles binnen een uur zou verschijnen, kwam de
geleerde terug.— —

Met scherp onderzoekende blikken monsterde Lord Richard de krachtige,
slanke gestalte van Raffles, toen deze voor hem stond, als een man van
de wereld boog en hem met vrijmoedigen blik aankeek.

De persoonlijkheid van den gentleman-dief droeg het karakter van trots,
maar tegelijk van innemendheid. Hij bezat het onmiskenbare type van een
aristocraat of van een officier.

Aangenaam verrast door deze sympathieke verschijning gaf Lord Richard
hem een hand en daarop deelde de professor mede, wat de kwestie was.

Tot zijn genoegen zag Lord Richard, dat Raffles toestemde en zich
bereid verklaarde om naar Indi; te reizen.

“Ik houd mij aan de woorden, waarmee Gordon Bennet indertijd Stanley
naar Afrika zond”, sprak Lord Richard, “vertrek met de eerste
gelegenheid. Ontdek Akasa, vind een verklaring ervan en, als het, naar
ik vermoed, het een of andere voorwerp betreft, breng het dan mee naar
Londen. Dat zal u zeker gelukken”.

“Laat ons gaan dineeren,” antwoordde Raffles, “en alles bespreken, wat
wij elkaar te zeggen hebben”.

Zij namen afscheid van den professor en bevonden zich weldra in de
eetzaal van een der Londensche hotels.

Toen zij laat in den avond van elkaar scheidden, waren zij vrienden
geworden en hadden beiden de innige hoop, dat binnen eenige maanden het
Indische geheim zou zijn opgehelderd. Zij riepen elkaar een hartelijk
“Tot weerziens!” toe.

Een paar uur later, zeer vroeg in den morgen, bevond Raffles zich aan
boord van een stoomschip der Pacific- en Oceaanlijn, dat hem naar het
land van wonderen en sprookjes zou brengen. De Lord had door zijn
voorspraak bij den vorst bewerkt, dat Raffles diens gast zou zijn in
Indrabad.








DERDE HOOFDSTUK.

DE DOCHTER VAN DEN VORST.


In het Zuiden van Indrabad, de prachtige residentie van den Maharadjah,
is een geheimzinnige doodenstad gebouwd van groote uitgestrektheid.

Het is een stad, bestaande uit honderden reusachtige graven, prachtige
monumenten uit vroegere tijden.

Grafsteenen van kostbaar marmer, koepels van bontgekleurde, geglazuurde
steenen en wanden, die versierd zijn met kunstig beeldhouwwerk.

Een prachtig park omgeeft deze rustplaatsen der eenmaal zoo machtige
vorsten en heerschers van Indrabad.

Vijftig eeuwen gingen over deze marmerblokken heen. De dooden zijn
reeds lang tot stof vergaan, maar hunne gedenksteenen verkondigen nog
heden ten dage van hunne werken.

Eenzaam en verlaten, ligt deze doodenstad, zelden wordt zij door
menschen bezocht.

Ontelbare wilde pauwen wandelen trots over de stille, zonnige paden en
spreiden hun bonte veerenpracht ten toon.

Middendoor den onafzienbaren doodenakker leidt een straat en hierlangs
loopt Raffles, vergezeld door een Hindoeknaap van ongeveer veertien
jaar.

Sinds meerdere weken bevindt hij zich nu reeds in Indi;.

Hier, waar de geslachten van zoovele eeuwen rustten, hoopte hij het
geheimzinnige Akasa te vinden. Het is een zwaarder taak dan om binnen
te dringen in de gewelven van de Engelsche Bank.

Geen der prachtige mausoleums verklaart hem door een opschrift of
teeken het raadsel.

Maar toch heeft hij in al die weken den moed niet verloren, maar blijft
met onwankelbaar optimisme gelooven, dat hij hier bij de dooden een
spoor moet ontdekken.

In de schaduw van groote tamarinden lag terzijde van den weg een
bekoorlijke kleine tempel.

Een goed onderhouden weg leidde erheen, door het kreupelhout, tot
groote verbazing van Raffles.

Wie kon er belang bij hebben, in dezen grooten chaos van ru;nes een
liefelijk plekje in orde te houden?

Nieuwsgierig liep hij naar den grafkelder toe, toen plotseling zijn
begeleider hem tegenhield en op schuwen toon fluisterde:

“Sahib (heer) niet den weg gaan naar het graf van den heiligen
dichter.”

“Waarom niet?”

“Sahib, vorstin Samru, de dochter van den Maharadjah, bidt daar; het is
haar heiligdom.”

Raffles dacht eenige oogenblikken na, of hij gehoor zou geven aan de
waarschuwing en besloot, er geen acht op te slaan.

De knaap volgde hem niet, maar ging in de schaduw van een marmeren zuil
zitten om daar op terugkomst van zijn meester te wachten.

Raffles trad door een lage poort en kwam op een met sneeuwwitte
marmertegels geplaveiden hof, welke door een zuilengalerij was omgeven.

In het midden bevond zich een grafsteen, waarover een goudbestikt,
zijden kleed was gelegd. Bloemenguirlandes waren van zuil tot zuil
geslingerd en een purperen zonnescherm bedekte de helft van den open
hof, dezen in schaduw hullende.

Met een kreet van bewondering beschouwde Raffles het geheel. Waarlijk,
schooner kon een dichter niet begraven zijn.

Een plechtig-po;tisch waas omhulde dit alles.

Zachtkens nader tredend, alsof hij de rust van den gestorvene zou
kunnen verstoren, liep Lord Lister naar het graf, aan welks voeteneind
een bronzen gedenksteen was aangebracht.

Met kunstig gegraveerde letters waren hierin gedichten vereeuwigd en
met gespannen aandacht begon Raffles te lezen.

Plotseling schrikte hij en als betooverd bleef zijn oog rusten op een
der woorden, die hij las.

Als gehypnotiseerd staarde hij ernaar.

Akasa stond daar voor hem neergeschreven, geschreven door een hand, die
reeds meer dan duizend jaar verstijf was.

Eindelijk een spoor? Vreezend, met een hersenschim te doen te hebben,
raakte hij met zijn hand den bronzen gedenksteen aan. Maar het koude
metaal v;;r hem bedroog hem niet. Met koortsachtige opgewondenheid las
hij:

“Goddelijk Akasa, omdat gij mij de hemelsche Bajaderen (danseressen)
van Krishna hebt getoond, zwelgt mijn ziel in de bewondering van haren
dans, als een God”.

Steeds weer opnieuw las Raffles deze woorden en trachtte de beteekenis
ervan te doorgronden.

In gedachten verloren, bemerkte hij niet, dat een jong meisje,
vergezeld door twee oudere vrouwen, den hof had betreden.

Zich niet storend aan den vreemdeling begon de schoone haar kleeren af
te leggen en haar slank lichaam te hullen in met goud doorweven gazen
sluiers, zoogenaamde saris.

Daarop begonnen twee mannen, die aan den ingang der poort waren
neergehurkt, te musiceeren.

Verrast door het zeldzame beeld, dat hem als de werkelijkheid van het
zoo juist gelezene voorkwam, trad Raffles op zij.

Op de plaats waar hij had gestaan, wierp de vreemdelinge een handvol
rozen neer en begon daarna te dansen.

Haar tengere voetjes zweefden over den sneeuwwitten marmeren vloer in,
rhythmische bewegingen en haar slank lichaam, haar armen en handen
bewogen zich bij den verleidelijken, liefelijken dans.

Het geleek den jongen man als een sprookje. Maar een eigenaardig
gevoel, alsof hij een groot onrecht pleegde, alsof hij was
binnengedrongen in het verboden heiligdom der Indi;rs, in een Zenana
(vrouwenvertrek) maakte zich van hem meester.

De danseres hield haar groote, donkere oogen onafgewend op hem gericht.
Aarzelend naderde zij hem meerdere malen, strooide bloemen voor het
graf, kuste den bronzen grafsteen en eindigde haar dans.

Daarop klapte zij in de handen, waarop de muziek zweeg.

Nu trad zij tot vlak voor Raffles en sprak in vloeiend Engelsch:

“Ik zie, dat gij een vreemdeling zijt.

“Gij weet niet, waar gij u bevindt. Zoo gij een landsman waart, zou ik
u nu door mijn olifanten laten verpletteren. Waar is de gids, die u
hierheen heeft gebracht? Hij zal gestraft worden.”

Haar schoone oogen vlamden toornig op en haar kleine handen, die nog
voor weinige minuten de zonnestralen schenen te liefkoozen, hadden zich
tot vuisten gebald.

Raffles’ blikken hingen als betooverd aan de wonderschoone verschijning
daar v;;r hem en bijna onbewust vroeg hij:

“Zijt gij Akasa?”

Verbaasd keek zij hem aan. In plaats van een antwoord te geven, stelde
de vreemdeling een vraag! Een vraag, die betrekking had op haar
heilige, op haar gestorven dichter! En het vleide haar, een dergelijke
vergelijking te hooren, het verdrong den toorn, die in haar was
opgekomen, omdat vreemde mannenoogen haar ongesluierd hadden gezien.

“Ik ben Samru, de eenige dochter van den Maharadjah van Indrabad”,
antwoordde zij op trotschen toon. “Wat zoekt gij in mijn heiligdom?
Welke Paria bracht u hierheen?”

“Niemand”, antwoordde Raffles. “De Maharadjah van Indrabad, wiens gast
ik ben, gaf mij verlof, op dit kerkhof datgene te zoeken, waarvoor ik
van Engeland naar Indi; ben gekomen. Ik zoek Akasa, jonge vorstin.”

Onderzoekend, alsof zij zijn woorden niet vertrouwde, keek zij naar
hem.

Daarop riep zij een harer dienaressen en richtte zacht een vraag tot
haar. Een bevestigend hoofdknikje was het antwoord.

Opnieuw wendde zij zich tot Raffles:

“Gij hebt de waarheid gesproken. Gij zijt de gast van mijn vader. Zwijg
over hetgeen gij hebt gezien. Ik ben mijns vaders grootste schat en het
zou hem zeer zeker bedroeven. Al het water van den heiligen Ganges
zouden deze smart niet weer kunnen uitwisschen.”

Zij keek hem nogmaals diep in de oogen, daarop liet zij zich door haar
dienaressen in haar kleeren hullen en, gesluierd, verliet zij het graf.

Bij den ingang der poort bleef zij nog even staan en wendde het hoofd
om. Onwillekeurig legde Raffles zijn hand op de borst en maakte een
buiging. Een groetende handbeweging toonde hem, dat zij zijn huldiging
had begrepen. Daarop verdween zij.

Eenzaam en zwijgend lag het graf van den gestorven dichter voor hem.

Plotseling weerklonken de woeste kreten van krijgsolifanten. Raffles
snelde naar de poort en bleef, in de schaduw verborgen, onbeweeglijk
van schrik en ontzetting staan.

Op korten afstand van hem verpletterden de zware pooten van vier
reuzenolifanten de lichamen van vier menschen—twee Hindoevrouwen en
twee mannen.

Zij waren getuigen geweest van zijn aanwezigheid bij den dans der
prinses en reeds moesten zij zwijgen, zwijgen voor eeuwig, opdat zij en
hij veilig waren voor hunne tongen.

In de verte zag hij de bontgetooide olifanten verdwijnen, die de
prinses naar Indrabad terugbrachten.

Nu volgden ook de krijgsolifanten. Zij hadden hun beulswerk verricht.

Geen vonkje van leven was nog te ontdekken in de vertrapte
vleeschmassa, die zij in het stof der doodenstad hadden achtergelaten.

Met luid gillen zetten de mahouts, de olifantendrijvers, met hun spitse
haken de opgewonden reuzendieren aan tot spoed en verdwenen weldra met
hen in een dichte stofwolk.

Ontroerd keek Raffles naar de vermoorde slachtoffers en voor het eerst
rilde hij bij de gedachte aan datgene, wat hij zocht: Akasa.

Langzaam keerde hij naar de stad terug. Hij had er niet op gelet, dat
de schemering reeds was ingevallen. Aan de vuurroode kimme teekenden
zich de donkere omtrekken af van de groote koepels, paleizen en
vestingwerken van Indrabad.

Sneller liep hij door.

Daar, in het schitterende paleis, dat hem als gast, herbergde, leefde
zij, die hij heden voor het eerst had aanschouwd. En een afschuwelijk
geheim verbond hen met elkaar.

Zou de heilige, reeds lang gestorven dichter met “Akasa” hebben bedoeld
dat geheimzinnige, wat de menschen “liefde” noemen? Raffles wilde het
uitvorschen al zou hij het met zijn leven moeten boeten.

Akasa en de dochter van den Maharadjah waren voor hem een en hetzelfde
begrip geworden.








VIERDE HOOFDSTUK.

EEN LIEFDESNACHT.


Achter de getraliede vensters der Zenana mogen de vrouwen van den
Maharadjah op het bonte leven en bewegen der hoofdstad neerblikken—dat
leven, dat haarzelf ontzegd is.

Aan een der hoekvensters zat de prinses en keek aandachtig naar een der
hoofdpoorten van het paleis. Naast haar stond een jonge slavin, haar
lievelingsspeelgenoote, Natana, eveneens naar buiten kijkend.

Beiden spraken zij geen woord. Bijna zonder zich te verroeren keek
Samru naar het menschengewoel in de breede straten, die zich nu, tegen
den koelen avond, vulden. Mannen in vuurroode, gele, blauwe en groene
gewaden en daarbij passende tulbands op het hoofd; ruiters, vaandrigs,
paukenslagers op kameelen en daartusschen de groote lichamen van
olifanten, behangen met bonte, rijkversierde kleeden, vergulde
slagtanden en prachtige baldakijns op den rug dragend, waarin
gesluierde vrouwen zaten, om te genieten van de avondkoelte in de
tuinen en parken rondom de stad.

Samru had geen oog voor dit alles. Zij kende het tooneel en zou
daarvoor niet een uurlang aan het hoekvenster staan, maar liever in het
park van het paleis met haar dieren spelen.

Plotseling kwam er beweging in haar roerlooze gestalte. Zij boog zich
voorover en greep de hand harer slavin.

“Natana,” fluisterde zij opgewonden, “zie je daar beneden tusschen de
menschen den vreemden Sahib, die trotsch als een vorst doorloopt? Zie
je hem?”

“Ja, meesteres,” antwoordde de slavin, eveneens op fluisterenden toon.

De slavin zag, dat haar jonge meesteres met schitterende oogen den
vreemdeling volgde, die zich naar de poort van het paleis begaf en hoe
Samru de rechterhand op het hart drukte.

Een zucht van verlangen ontsnapte haar lippen en zacht sprak zij:

“Een mooie man!”

Schuw en bevreesd, dat een ander behalve de slavin haar woorden kon
hebben gehoord, keek zij het vertrek rond.

Intusschen ging Raffles, onbewust, dat hij werd bespied, de poort van
het paleis binnen.

Nauwelijks was hij aan de blikken der jonge vorstin onttrokken, of deze
stond op en klapte in de handen. Dadelijk verschenen eenige slavinnen,
welke zij op bevelenden toon toeriep:

“Naar het park!”

Eenige minuten later weerklonken langgerekte hoornsignalen van de
torens en verkondigden aan alle mannelijke bewoners van het paleis, dat
niemand het park mocht betreden, omdat de dochter van den Maharadjah
daar wandelde. Doodstraf wachtte den ongehoorzame of lichtzinnige.

In strijd met de zeden van het land bezat de Maharadjah, ten gevolge
zijner Europeesche opvoeding, slechts ;;n echtgenoote, welke hem alleen
een dochter had geschonken.

Hij had het geluk niet gehad, een erfgenaam voor den troon te bezitten
en na zijn dood zou hij door een jongeren broer worden opgevolgd.

Aan het in de lengte gebouwde paleis, dat de Maharadjah zelf bewoonde,
grenst een groot park, in welks midden zich een meer bevindt. Witte
marmeren balustrades omgeven den oever en vergulde booten liggen aan de
met zijden tapijten bedekte marmeren trappen, die naar het water
leiden.

Het water van het meer is van een smaragdgroene kleur en in het midden
daarvan bevindt zich een eiland, schoon als een sprookje, waarop zich
kleine, sierlijke tempels, marmeren zuilen en torentjes bevinden.

Prachtige bloemperken liggen daartusschen, heerlijke palmen, grillige
figuren en gewassen. Dit lievelingsplekje van de jonge vorstin gelijkt
op het verblijf van een sprookjesfee. Hier vertoefde zij het grootste
gedeelte van den dag. Een schooner, idyllischer plekje kon er niet
bestaan.

Hierheen begaf zij zich ook nu in den avond en nam met haar
lievelingsslavin aan den oever van het meer plaats. Droomend keek zij
in het donkere water.

“Mijn heerscheres is treurig,” fluisterde Natana, met haar hand zacht
het kleed der prinses streelende.

Nadenkend, maar tegelijkertijd onderzoekend keek de jonge vorstin naar
de slavin.

“Ik wil je al mijn juweelen en de vrijheid schenken.

“Ik wil je zoo rijk maken, dat een voornaam krijgsman je tot vrouw kan
nemen, als je mij helpt, den vreemden Sahib, dien ik je toonde, te
spreken.”

Verschrikt keek de slavin op.

“Heerscheres! Mijn leven wil ik gaarne voor u opofferen. Ik heb nooit
geaarzeld, als gij tot mij zeidet: Ik wil dit of dat, maar, meesteres,
uw wensch is levensgevaarlijk. Uw teeder lichaam wordt voor de tijgers
geworpen, als uw vader, onze groote Maharadjah, uw plan verneemt. Gij
zijt verloofd, heerscheres!”

“Herinner mij aan niets! Ik weet alles, alles. Maar ik heb heden
gevoeld, dat mijn leven een afschuwelijke marteling is zonder de
vrijheid, om het kostelijkste, wat wij bezitten, naar eigen verkiezing
te mogen weggeven. Heden ontdekte ik de waarheid van de liederen, welke
de heilige dichter eenmaal over de liefde heeft geschreven.

“De oogen van den vreemdeling straalden als vuur en zijn woorden
klonken als muziek. Toen ik hem moest verlaten, zond hij mij een groet
na. Een groet, Natana, dien ik alleen verstond. Hij groette met de hand
op zijn hart wijzend. En in dat oogenblik openbaarde zich aan mij de
liefde. De liefde! En—mogen de raderen van den tempelwagen mij tot mijn
straf verpletteren, mogen de tijgers mij op bevel van mijn vader
verscheuren, ik ben niet bevreesd, ik wil, ik moet hem zien.

“Ga nu heen en breng den Sahib bij mij. Neem deze keten van robijnen
mee. Misschien moet je een hand vullen en lippen doen zwijgen.”

De slavin nam de keten, die haar jonge meesteres van haar hals nam en
verdween.

Eenige oogenblikken later gleed zij in een rank bootje over de
spiegelgladde watervlakte en had binnen eenigen tijd den anderen oever
bereikt. Met lichten tred snelde zij weg, terwijl Samru haar met
kloppend hart nakeek.

Daarop nam zij een korfje, dat met stukken rauw vleesch was gevuld,
snelde naar den oever van het meer en blies op een gouden fluitje,
zoodat de schrille tonen over het water weerklonken.

Onmiddellijk werd het levendig aan den waterkant.

Krokodillen, die daar van hun vadsige rust genoten, doken op en zwommen
naar de marmeren trap, waarop Samru stond.

Reusachtige, schildpadden naderden van den tegenoverliggenden oever en
drongen met hun gepantserde ruggen tusschen de wachtende krokodillen,
welke hun groote bekken wijd opensperden en begeerig snoven, toen het
eerste stukje vleesch door Samru’s hand naar hen werd geworpen.

De afschuwelijke monsters naderden de dochter van den vorst tot op
geringen afstand. Eenige van hen waren haar zoo dicht genaderd, dat zij
met haar hand de stukjes vleesch in de wijd opengesperde, witte bekken
zonder tong, maar met vreeselijk gebit, kon leggen.

Zoodra een der dieren zijn aandeel had gekregen, klapte het de kaken op
elkaar en verdween onder de oppervlakte van het water.

Intusschen was de maan opgegaan en verlichtte het tooneeltje.

Toen het laatste stukje vleesch was weggegeven, trokken de monsters
zich weer terug in hun schuilhoeken onder de breedbladerige planten aan
den oever om vandaar met hun kleine, valsche oogen naar de
wateroppervlakte te kijken.

Afschuwelijke bewakers van het kleine, stille droomeiland! Zij zouden
kunnen vertellen van menig slachtoffer, dat hun op bevel van den
Maharadjah als buit was toegeworpen.

Vermoeid was Raffles in zijn vertrekken in het paleis van den
Maharadjah teruggekeerd, waar de opperhofmeester van den vorst hem een
uitnoodiging bracht voor het souper bij den Maharadjah. Maar met
beleefde woorden moest hij bedanken.

Hij was niet in de stemming, om met eenigen sterveling een
nietsbeduidend gesprek te voeren. De onverwachte samenkomst met de
prinses had hem tot diep in zijn binnenste ontroerd.

Met doffe berusting van iemand, die iets kostbaars heeft gezien, wat
hij nooit zal kunnen bezitten, ging hij op de rieten rustbank liggen in
zijn slaapkamer en staarde met brandende oogen voor zich uit in het
donker.

Zachtjes snorde de Punkah, de groote waaier, aan het plafond van het
vertrek en die eentonige, regelmatige beweging maakte hem slaperig,
zoodat hij in een droomerigen toestand geraakte.

Wel een uur lang had hij daar zoo half wakend gelegen, toen een bijna
onhoorbare beweging zijn aandacht trok.

Tusschen de zijden porti;re ontdekte hij de in het wit gekleede
gestalte van een jong meisje, dat nu snel naderbij kwam.

Nog voordat hij zich kon oprichten, stond zij vlak bij hem, schoof het
muskietennet open en fluisterde:

“Sahib, mijn meesteres wacht op u op het droomeiland. Volg mij!”

Haastig richtte Raffles zich op. Hij meende, niet goed verstaan te
hebben; hij had het gevoel, alsof hij zwaar droomde en om zich van de
werkelijkheid te overtuigen, greep hij naar de hand van het jonge
meisje en sprak:

“Uw meesteres wacht mij?”

“Ja, Sahib! Zij zond mij om u te halen. Haast u en wees voorzichtig,
opdat niemand ons ziet!”

Nu sprong Raffles op.

“Sahib,” fluisterde de slavin, “gij zult mij moeten volgen door
donkere, onderaardsche gangen. Neem mijn hand.”

Raffles greep de kleine, zachte hand van het meisje en onhoorbaar
begaven zij zich naar het aangrenzende vertrek. Luisterend bleef zij
daar eenige oogenblikken staan, daarop keerde zij zich om naar een
spiegel, die aan den muur hing, drukte op een knopje en Raffles zag,
dat de groote spiegel een geheime deur was, waarachter een donkere trap
naar beneden voerde.

De slavin sloot met groote zorgvuldigheid de spiegeldeur achter hen
dicht en daarna ging zij Raffles langzaam vooruit de trap af, tot waar
deze in een gang uitkwam.

De jonge man volgde de slavin als in een droom, het was hem, alsof hij
zich in de sprookjeswereld van duizend en ;;n nacht bevond.

Hier en daar moesten meer deuren in de gang uitkomen, want meermalen
klonken stemmen in zijn ooren en een keer kon hij duidelijk het
veelstemmige gezang van vrouwenstemmen vernemen.

“De vrouwenafdeeling, Sahib!” fluisterde de slavin op angstigen toon.

Daarop werd het weer stil. De benauwde lucht, die in de gang hing, werd
frisscher, waaraan zij konden merken, dat zij den uitgang naderden.

De gang eindigde in een grot in wier zijwanden trappen waren
uitgehouwen.

Toen zij boven waren aangekomen, bevonden zij zich midden in het park.

Nu gaf de slavin een witzijden damesmantel en een sluier aan den jongen
man.

“Sahib, hul u in dit gewaad en verberg uw gelaat achter den sluier,
opdat wij veilig zijn voor spionnen!”

Zij hielp Raffles en eenige minuten later snelden zij samen naar het
meer. Iedereen, die hen gezien mocht hebben, zou hen voor twee
gesluierde vrouwen hebben gehouden.

Aan den oever begaven zij zich in een bootje, dat door de slavin zeer
behendig naar het eiland werd geroeid.

Raffles herkende reeds van verre de gestalte der prinses, die, op hen
wachtend, midden op een breede marmeren trap stond.

Eindelijk lag het bootje stil.

Raffles sprong op den oever en kuste de hand der prinses.

Zij keek hem met haar groote, donkere oogen onderzoekend aan.

“Volg mij naar den tempel van Parvati, de godin der schoonheid.”

Zij keerde zich om en ging vooruit.

Door donkere taxuslanen en zuilengalerijen, langs welriekende
bloembedden, bereikten zij een kleinen, verborgen tempel, die tot aan
den koepel met dichte klimrozen was begroeid.

De prinses opende een kleine metalen deur; rozenrood licht straalde
daarbinnen en een zoetgeurende lucht omgaf de binnentredenden.

Zacht gingen zij verder, gevolgd door de slavin, die de deur sloot en
daarvoor ging liggen op den met kostbare zijden tapijten bedekten
vloer.

Midden in het gebouw wierp uit een gouden bekken een fontein haar
kristalhelder water tot aan den koepel.

Van de zoldering hingen aan zilveren kettingen ontelbare kleine,
brandende lampen, wier licht door roodgloeiende robijnen in het vertrek
straalde.

Aan een der wanden bevond zich een marmeren rustbank, versierd met
snijwerk, dat met diamanten was ingelegd. Daarachter hing aan den muur
een langwerpig kleed, welks kleurrijk patroon uit duizenden
edelgesteenten bestond.

Boven dat kleed was in den sneeuwwitten, marmeren muur de naam van de
godin der schoonheid—Parvati—met gouden letters gegrift en alle letters
waren omringd door kostbare steenen.

Op deze rustbank nam de prinses plaats en zij beval Raffles, voor haar
op het tapijt neer te knielen.

Eenige oogenblikken keek zij hem scherp aan, daarop sprak zij:

“Noem mij je naam.”

“Lord Edward Lister,” antwoordde Raffles.

Peinzend keek zij op hem neer en met een langzaam hoofdschudden sprak
zij:

“Je naam klinkt te vreemd voor mijn tong. Ik wil je een anderen geven.
Ik zal je Rao noemen. Dat beteekent “vorst”. Want als een vorst, zoo
heb je mij bedwongen. En nu wil ik je liefhebben en je dienen, totdat
ik moet sterven. Laat mij in je oogen kijken, opdat ik mijn eigen geluk
daarin weerspiegeld zie.”

Zij boog zich tot hem neer, legde haar armen om zijn hals en trok zijn
hoofd tot dichtbij het hare.

Hij voelde haar zachten adem en haar donkere oogen keken hem zoo
stralend aan, dat hij als betooverd was.

Minutenlang bleven zij in deze houding elkaar aankijken, geen van
beiden sprak een woord, maar hunne zielen hadden elkaar gevonden in
groote harmonie.

Zij wisten niet, hoelang zij zich reeds in den tempel van de godin der
liefde bevonden, toen het fijne, zilveren geluid van een klok
weerklonk, waardoor zij uit hun zoete droomen werden opgeschrikt.

De prinses verhief zich van de bank.

Met haar satijnzachte handjes streek zij liefkoozend over het hoofd van
den geliefde. Diep ademend ging haar boezem op en neer en met trillende
lippen sprak zij:

“De nachtegaal roept het morgenrood. Je moet heengaan, Rao.”

Zij boog zich over hem heen en kuste zijn voorhoofd.

Raffles stond op. Zijn lichaam trilde en hij was zijn stem nauwelijks
meester. Alles scheen hem een droombeeld te zijn. Nog steeds kon hij
niet geloven, dat dit alles werkelijkheid was.

Nu nam Samru zijn rechterhand en, terwijl zij een armband van haar pols
nam, sprak zij:

“Neem dezen armring als herinnering aan onze samenkomst. Ga nu heen en
volg Natana en als Parvati, de machtige godin, ons goedgezind blijft,
dan zullen wij elkaar, onder haar hoede, hier morgennacht weer
ontmoeten.”

Zij geleidde Raffles naar de deur, waar de slavin hen wachtte.

Zacht knarsend opende zich de kleine bronzen deur. Een flauwe
schemering lag reeds over bloemen en struiken, overal heerschte diepe
stilte.

Daar weerklonk in de verte het doffe gehuil van de tijgers, die het
eigendom van den vorst waren.

Samru, die nog aan den arm van Raffles hing, beefde. Het was zeker de
afschuwelijke morgengroet van de gevangen beesten, die haar deed
sidderen.

Zij wisselden nog een laatsten kus—met elk oogenblik werd het gevaar
grooter.

Samru snelde terug in den tempel, terwijl Raffles haastig den witten
mantel weer over zijn kleeren wierp en zijn gelaat met den sluier
bedekte.

Pijlsnel roeide de slavin het bootje van het eiland weg en de
parkbewakers hadden, indien zij hen hadden gezien, niets anders
vermoed, dan dat het twee eenvoudige slavinnen waren, die zich op het
eiland te lang hadden opgehouden en die nu naar de Zenana
(vrouwenafdeeling) terugkeerden om haar taak te hervatten.

Traag, met slaperige oogen, hieven de getemde krokodillen hun koppen
uit het water op. Hier en daar sperde een der afschuwelijke dieren den
bek wijd open, toen de boot langs hen heengleed.

De apen in de boomen langs den oever, waar de boot aanlegde,
schreeuwden verward door elkaar, alsof zij woedend waren, zoo vroeg in
hun nachtrust te worden gestoord.

Snel sprong het tweetal uit het vaartuigje en haastte zich naar de
grot.

De slavin keek scherp naar alle kanten en tusschen de struiken, om
gevaarlijke luisteraars uit te wijken en verlicht herademde zij, toen
zij in de grot neerdaalden, denkend, dat niemand hen had gezien.

En toch vergiste zij zich.

Het noodlot had gewild, dat de Maharadjah den vorigen avond een zijner
dienaren nogmaals naar Raffles had gezonden met een uitnoodiging voor
een nachtelijke danspartij.

Daar men hem niet in zijn vertrekken had gevonden en zijn bedienden
beweerden, dat hij zijn kamers niet kon hebben verlaten, werden zij
ongerust over hun heer en vreesden, dat hij een ongeluk kon hebben
gekregen.

In dit geval hadden zij, daar Raffles in het paleis onder hun
bescherming stond, zware straffen te wachten van den Maharadjah.

Zij gingen daarom aan het zoeken en doorkruisten zoowel het paleis als
het park.

De Maharadjah zelf, die zich verbaasde over het uitblijven van zijn
gast, en die van zijn dienaren vernam, dat hij op raadselachtige wijze
was verdwenen, gaf strenge bevelen, niet te rusten, voordat men het
verblijf van den Engelschman zou hebben ontdekt.

Alleen de vertrekken, die tot de vrouwenafdeeling behoorden en die als
zoodanig niet door de dienaren mochten worden betreden, bleven
verschoond van een onderzoek.

Raffles was met zijn geleidster de plek in de geheime gang genaderd,
waar zich de deur naar zijn vertrekken bevond. Zacht had hij de deur
met behulp der slavin geopend, toen hij verschrikt in de donkere gang
wilde teruggaan.

De kamer was door een groot aantal gewapende dienaren bezet.

In het eerste oogenblik waren ook deze verbaasd door de plotselinge
verschijning van den persoon, dien zij zochten.

Zich te verbergen of te vluchten was voor Raffles niet meer mogelijk.

In de eerste oogenblikken herkenden de bedienden hem niet in zijn
damesmantel en met den sluier.

Alleen de vakil, de opperste bediende van den Maharadjah, herkende hem
met zijn scherpe oogen dadelijk en met een beweging, zooals dat
gebruikelijk was tegenover den gast van zijn machtigen heer, trad hij
op Raffles toe.

“Mylord moet ons vergeven, dat wij ons in zijn vertrekken bevinden.
Onze hooge gebieder beval ons, het verblijf van Uw Lordschap uit te
vinden en niet te rusten, voordat wij onzen heer konden geruststellen
omtrent het welzijn van diens gast.

“Ik verheug mij, dat ik Mylord heb gevonden en vraag vergiffenis dat ik
uw Lordschap lastig ben gevallen. Maar ik moet u verzoeken, de slavin,
die zich in het gezelschap van uw Lordschap bevindt, aan mijn hoede
over te geven.”

Een zacht onderdrukte kreet weerklonk. Natana, de lievelingsslavin der
prinses, was bewusteloos op den vloer gevallen.

Eenige bedienden sprongen snel naderbij, tilden haar op en droegen haar
uit het vertrek.

De vakil maakte opnieuw een buiging voor Raffles, voor wien hij bleef
staan met de vraag:

“Heeft Mylord misschien nog eenige bevelen?”

Raffles had eerst nu zijn volle kalmte teruggekregen.

“Wat gebeurt er met de slavin?” wat zijn wedervraag.

De vakil haalde nietszeggend de schouders op en antwoordde met een
spottend lachje:

“Als Mylord voortaan dergelijke wenschen mocht koesteren, verzoek ik,
ze mij mee te deelen. Ik ben altijd in staat, alle wenschen van Uw
Lordschap te vervullen, maar de weg, dien Mylord heeft ingeslagen, is
een zeer gevaarlijke.”

Hij boog en op een handbeweging van hem gingen ook de andere bedienden
heen.

Allerlei gedachten vlogen door Raffles’ brein.

Wat zou er nu gebeuren?

Zou de slavin hen verraden, zou zij iets meedeelen omtrent dezen nacht
van liefde met de dochter van den Maharadjah? De gevolgen zouden
onafzienbaar zijn.

Het morgenlicht scheen door de zijden gordijnen van zijn slaapvertrek
en de met diamanten bezetten armband, dien Samru hem bij het afscheid
had gegeven, schitterde en vonkelde.

Een nieuwe angst maakte zich van hem meester.

Als de vakil den armband had gezien, dan hielp het stilzwijgen der
ongelukkige Natana niets, dan was alles verloren.

Allerlei dolle plannen om de geliefde te bevrijden, doorkruisten zijn
brein. Hij wilde voor haar strijden en, als het wreede noodlot het
eischte, sterven.

Hij sloop naar het andere vertrek terug om zich te overtuigen of de
deur naar de geheime gang niet gesloten was. Met bevende vingers drukte
hij op den knop in de lijst van den spiegel en hij slaakte een zucht
van verlichting: de weg was vrij.

Maar eerst nu ontdekten zijn oogen in het schemerdonker van de gang
twee op den vloer neerhurkende mannen met de ontbloote zwaarden in de
hand.

Met strakken blik keken zij hem aan, zonder zich te bewegen.

Haastig sloot hij de deur weer dicht en ging in zijn kamer terug, waar
hij, diep ademhalend, op den divan ging liggen.

Hij moest eerst rusten en zijn gedachten verzamelen.

“Hoe zal dit afloopen?”

Hij maakte zichzelf verwijten, dat hij zich door een hartstochtelijke
opwelling had laten meesleepen en dat hij zich, in strijd met elk
greintje verstand, dat in hem was, in een dergelijk gevaarlijk avontuur
had begeven.

Avontuur? Neen! Dat, wat hij had beleefd, mocht hij niet met dit woord
noemen.

Hij—de tot dusverre onoverwinnelijke—had zijn hart verloren. Hij was
eindelijk een gevangene.








VIJFDE HOOFDSTUK.

ONTDEKT.


De Maharadjah stond in zijn studeerkamer en luisterde met gefronste
wenkbrauwen naar het bericht van den vakil.

“Niets is heilig voor die Engelschen, zelfs de gastvrijheid niet!” riep
hij bevend van toorn, terwijl hij met den voet stampte. “Weet deze
vreemdeling niet, welke straf volgt op zijn misdaad; een mijner
slavinnen te hebben onteerd?

“Maar helaas, wij hebben ondanks al onze macht en ons geweld geen recht
over het leven van onze tyrannen.

“Deze man, die schandelijk misbruik maakte, van mijn gastvrijheid en
die den dood verdiende in het tijgerhok, staat buiten mijn macht. Waar
is de slavin?”

De vakil maakte een buiging, schoof een gordijn ter zijde en de
ongelukkige Natana trad, aan handen en voeten geboeid en door vier
gewapende dienaren vergezeld, het vertrek binnen.

Schuw keek zij naar haar vorst op. Deze had slechts een minachtend
glimlachje voor haar en, zich tot den vakil wendend, sprak hij op
korten bevelenden toon:

“Werpt haar voor de tijgers!”

Een doordringende gil van Natana volgde op deze wilde woorden. Maar
reeds sloten de vuisten der gewapenden haar mond en verstikten haar
verdere kreten.

Nauwelijks was zij verdwenen, toen de vakil een gordijn aan den anderen
kant van het vertrek terzijde schoof vanwaar ook een groep gewapende
mannen naar binnen kwam, twee geboeide gevangenen meesleepende.

“Heer! Hier wachten de trouwelooze bewakers van de Zenana op de
gevolgen van hun onachtzaamheid.”

Opnieuw klonk het op korten en heerschenden toon:

“Werpt ze den tijgers voor!”

Zonder dat het den ongelukkigen slachtoffers werd toegestaan, een woord
te hunner verdediging in het midden te brengen, werden ook zij
onverbiddelijk weggebracht.

Op dit oogenblik klonk uit het aangrenzende vertrek, waar zich de
dienstdoende hofstoet bevond, een ongewoon alarm, een ongekend iets in
de vertrekken, die als heilig werden beschouwd, zoolang de heerscher er
zich bevond.

De gordijnen werden geopend en Samru, de dochter van den vorst, snelde,
omringd door vijf tot aan de tanden gewapende dienaren, de zaal binnen.

De Maharadjah keek verbaasd naar zijn dochter, die een revolver in de
hand hield. Haar geheele uiterlijk verried een buitengewone opwinding.

D;t was de kalme, bedaarde Samru niet meer, dat was een tijgerin, die
plotseling is opgeschrikt uit haar rustige onverschilligheid en nu met
de moordende klauwen bereid is, haar prooi te halen.

“Waar is Natana?” vroeg zij haar vader.

“Bij de tijgers,” antwoordde de vorst. “Zij moet haar misdaad met den
dood bekoopen.”

“Hoe durft gij het wagen, mijn slavin te veroordeelen, zonder mij
gehoord te hebben?”

Trotsch en uitdagend keek Samru den ernstig voor zich starenden,
gevreesden Maharadjah aan.

“Geef dadelijk het bevel, dat mijn slavin terugkomt,” riep Samru uit.

Een korte handbeweging van den vorst naar den vakil en reeds snelden de
boden uit het paleis om de ongelukkige Natana te redden.

“Weet je, wat je lievelingsslavin heeft misdaan?” vroeg de Maharadjah
zijn dochter.

“Ik weet het en ik weet meer dan gij!”

“Meer dan ik? Zij heeft een misdaad begaan, die met den dood gestraft
wordt. Zij verliet de Zenana om met mijn gast,” hier werd hij door
Samru in de rede gevallen, die haar lijfwacht beval op den vakil
wijzende:

“Ranselt hem de zaal uit; hij ziet mij ongesluierd.”

Onmiddellijk haalden de bedienden stevige lederen zweepen uit hun
gordels te voorschijn en klappend daalden de slagen neer op den rug van
den vluchtenden opperhofmeester.

De Maharadjah keek zonder eenig mededoogen naar dit tooneel, hij vond
alles goed wat zijn lieveling deed. Zij was machtiger dan hij, de
groote, onbeperkte gebieder.

Zoodra de vakil de zaal had verlaten, naderde Samru haar vader.

“Gij weet vader, dat ik nooit onrechtvaardig kan zijn en gij hebt
meermalen mijn billijkheid geprezen.”

“Dan begrijp ik je optreden van dit oogenblik tegenover mij niet.”

“Gij vergist u,” ging zij voort, “Natana is onschuldig en gij zoudt
onwetend een afschuwelijke misdaad jegens haar hebben begaan, die nooit
meer goed te maken ware geweest.”

“In hoeverre? Het is bewezen, dat zij de Zenana verliet, de vakil nam
haar gevangen in gezelschap van den vreemdeling, mijn gast.”

Samru legde vleiend haar hand op den arm van haar vader.

“Gij vergist u ondanks dit alles, vader. Natana was wel in gezelschap
van den vreemdeling, maar niet voor zichzelf trotseerde zij het gevaar,
ik echter—”

“Jij?”

De Maharadjah week achteruit, alsof hij een afschuwelijk vizioen had.
Het was hem, alsof hij niet goed had verstaan. Dat was onmogelijk, dat
kon niet. Zijn dochter—zijn eenig kind—.

Het kostbaarste kleinood, dat hij bezat en deze vreemdeling?

Het was ondenkbaar!

“Je fantaseert,” fluisterde hij met heesche stem, “je vergist je,
Samru, bedenk wat je zegt!”

Een trotsche lach speelde om den mond van het vorstenkind, haar slanke
gestalte rekte zich uit en haar oogen blonken van een innerlijk vuur,
toen zij sprak:

“Ik was het, die de Zenana verliet om met den vreemdeling in den
schoonheidstempel uren van geluk te doorleven”.

Zij kruiste de armen over de borst en keek naar haar vader, die als een
zinnelooze het met juweelen bezette gevest van zijn zwaard greep,
zoodat eenige der kostbare steenen op den grond vielen.

Geen van beiden sprak een woord. Het was, alsof twee krachtige
tegenstanders elkaars krachten maten voor den komenden strijd. Ieder
van hen vreesde den ander. De diepe blos, die eerst het gelaat van den
vorst bedekte, week voor een doodelijke bleekheid. Zijn hooge gestalte
was gebogen, toen hij zijn dochter naderde.

“Ga in de Zenana; ik volg je straks.”

Op dit oogenblik werd Natana binnengebracht. Met een kreet van vreugde
viel zij voor haar meesteres op de knie;n en kuste haar met gouden
banden versierde voeten.

Samru hief de knielende op en, licht op haar schouder steunend, verliet
zij met haar het vertrek.

Nauwelijks waren zij verdwenen, of de Maharadjah liet den vakil bij
zich komen, wien hij beval, Raffles bij hem te brengen.

Eenige minuten daarna stonden beide mannen zwijgend tegenover elkaar en
elk van hen raadde de gedachten van den ander.

Maar verbaasd was Raffles toen de Maharadjah niet van datgene sprak,
wat hij had verwacht, maar op zijn gewonen goedigen toon zei:

“Ik kan u een aangename mededeeling doen. Ik hoorde gisteren van een
bedelmonnik, die uit Palitana, de stad der duizend tempels kwam, een
gewichtig feit omtrent het door u zoo ijverig gezochte Akasa. Ik had u
dat reeds gisteravond willen vertellen, maar gij waart helaas niet
aanwezig.”

Raffles maakte een beleefde buiging.

“Ik was verhinderd, Uwe Hoogheid.”

Een bitter lachje gleed over de trekken van den Maharadjah.

“Ik hoorde van mijn vakil het een en ander over uwe afwezigheid. Het
doet mij genoegen, dat ik ook in dat opzicht de wenschen van mijn gast
tegemoet kan komen.”

Raffles was stom van verbazing.

Hij begreep, dat de vorst met hem wilde spelen als een tijger met zijn
prooi.

“Het was een toeval,” vervolgde de Maharadjah, “dat ik den fakir sprak
en hem vroeg, of hij iets had gehoord omtrent het geheimzinnige Akasa.
De man antwoordde bevestigend en vertelde mij, dat in Palitana, onder
de hoede van een ouden Brahmaan in een onderaardschen rotstempel, zich
het door u gezochte bevond.

“Ik stel hedenmiddag een aantal dienaren benevens twee reis-olifanten
te uwer beschikking, welke u naar Palitana zullen brengen.”

Zonder eenig antwoord af te wachten maakte de Maharadjah een
handbeweging tot afscheid en hiermede een einde aan de audi;ntie.

Raffles verliet met een buiging de zaal. Hij zag het tevreden
glimlachje niet, waarmee de vorst hem nakeek. Met langzame schreden
ging hij naar zijn vertrekken terug en ging daar peinzend voor een
venster staan.

Het was een zeldzaam toeval, dat de vorst, om zijn dochter voor Raffles
te behoeden, dezen het geheim van het Akasa prijsgaf. De Maharadjah had
allang geweten, dat de Dschains in hun heiligsten tempel het
geheimzinnige Akasa als grootste kostbaarheid bewaarden. De vorst zelf
was lid van die rijke en machtige Indische sekte.

Daarom zou hij het geheim nooit aan Raffles hebben verraden, als de
gebeurtenissen der laatste uren hem niet tot overijld handelen hadden
genoopt.

Te laat zag hij in, welke fout hij begaan had, maar het was te laat om
zijn woorden terug te nemen. Nu kon hij alleen nog hopen, dat het
verraad, hetwelk hij aan zijn sekte had gepleegd, door het Akasageheim
te vertellen, gezoend zou worden door den dood van Raffles bij diens
bemoeiingen om zich in het bezit van het heiligdom te stellen.

Terwijl de groote onbekende nog naar buiten staarde, traden reeds
eenige dienaren zijn kamer binnen om zijn bagage in gereedheid te
brengen.

Haastig, als gold het een vlucht, werden de koffers gepakt, welke
daarna op de ruggen van twee lastkameelen werden geladen. Daarna kwam
de Maharadjah zelf om zijn gast tot voor de poort van het paleis te
geleiden, waar de rijk opgetuigde olifanten met de haudah, de
bontkleurige rijtent op den rug, en de mahout, de voerder met de spitse
ijzeren staaf, stonden te wachten.

Hier nam de Maharadjah afscheid met woorden van groote vriendschap en
toegenegenheid, nadat hij Raffles een kostbaren diamanten ring en een
even prachtige dasspeld ten geschenke had aangeboden.

Handig hielpen de dienaren Raffles in de rijtent klimmen en onder luid
geschreeuw zette zich de stoet met schitterend gevolg in beweging.

(Zie het titelblad.)

Vooraan reden op kameelen krijgslieden van allerlei rang in bonte
kleederdrachten. Op hen volgden gewapenden en daarop de ten strijde
uitgedoste ruiters van de vorstelijke garde in hun witte gewaden met
roode gordels, lichtgroene tulbanden op het hoofd.

De wapenen schitterden en glansden in het heldere zonnelicht. De pauken
dreunden, de trompetten schalden.

Daartusschen reden de hovelingen van den Maharadjah in prachtige
gewaden op fiere rossen, hun voeten in zilveren stijgbeugels en met
kostbaar versierde teugels in de handen.

Aan de spits van den stoet droeg, op een edel paard gezeten, een
vaandrig de groote, met goud geborduurde vorstelijke vlag.

Langzaam en statig bewoog de stoet zich voorwaarts door de drukke
straten der residentie. Overal bleef het volk eerbiedig wachtend staan,
tot alles voorbij was.

Raffles herademde toen aan de stadspoort de heeren der hofhouding met
hun gevolg afscheid van hem namen en hij zijn weg alleen kon vervolgen.

Eerst nu kon hij weer kalm nadenken en dadelijk drong het beeld der
prinses zich weer aan zijn geest op.

Hij had haar bij zijn heengaan uit het paleis niet gezien, hoewel zij,
verborgen achter de getraliede vensters der Zenana, hem had zien
vertrekken.

Hij had haar zacht gesnik en haar afscheidswoorden niet kunnen hooren.

Zijn weg voerde door de uitgestrekte begraafplaats. Hij kwam weer
voorbij den tempel van den heiligen dichter en vol verlangen keek hij
naar de stille, beschaduwde plek, waar hij de geliefde voor het eerst
had gezien.

Een vurige wensch kwam in hem op om van zijn olifant af te springen en
in den tempel te wachten, totdat zij, naar wie hij zoo stormachtig
verlangde, tot hem kwam.

Maar dit was onmogelijk, want Akasa, de Indische sphinx, was zijn doel,
hij mocht niet langer dralen.

Langzaam maar zeker naderde hij het doel van zijn reis. Spoedig was de
tempel en het kerkhof in nevelen verdwenen.








ZESDE HOOFDSTUK.

IN DEN DSCHAINENTEMPEL.


Er is geen tweede stad op aarde z;; merkwaardig en zeldzaam als
Palitana. Nergens ziet men huizen en menschen, doch wel ontelbare
straten en ruime pleinen, goed onderhouden en zeer zindelijk. En wie
door deze straten, over heuvels en langs dalen voerende voortwandelt,
die komt langs merkwaardig uitgehouwen muren en tinnen, langs sterke
wallen en stevige poorten. Hierboven uit steken hooge pyramidevormige
of ronde torens tegen den blauwen hemel af.

De vreemdeling zal wellicht denken zich te midden van vestingen te
bevinden, doch een blik op de torens doet hem zien, dat zich onder de
koepels marmeren, met goud en edelgesteente versierde afgodsbeelden
bevinden. Tot in de grijze oudheid zou de oorsprong van deze stad zijn
na te gaan.

Eene stad, die slechts uit tempels bestaat, welke de allervroomste
Indische sekte, de Dschains, voor hunne goden bouwden. ’s Morgens bij
zonsopgang worden de poorten der Tempelstad geopend. Honderden
kolossale klokken weerklinken en groote schare pelgrims treden de stad
binnen, bidden in de tempels en offeren aan de heiligen. E;n uur voor
zonsondergang moeten allen de stad weer verlaten. Wie dit gebod mocht
overtreden zou met doodstraf worden bedreigd. Want binnen de heilige
stad mag niemand slapen, mag zelfs niemand voedsel gebruiken. Hier
bevindt zich slechts het rijk der Heiligen.

Op bergen en heuvels grenst het eene gebouw aan het andere. Op den
hoogsten berg evenwel verheft zich de allerheiligste tempel, aan
Dschaina gewijd.

Hier hoopte Raffles het geheimzinnige Akasa te vinden. Hij verheelde
zich niet, dat er buitengewone moeilijkheden aan verbonden waren om het
doel te bereiken.

Te midden van de opeengedrongen schare geloovigen, met wie hij ’s
morgens de heilige stad binnentrad, was het voor hem onmogelijk, ook
maar het geringste te weten te komen. Slechts een kloek besluit en
doortastend handelen konden hem aan het doel zijner wenschen brengen.

Onder zijne bedienden bevond zich een Indi;r van Mohammedaansch geloof.
Gedurende de reis naar Palitana had de jonge Achmed zich bij het
overwinnen van hindernissen of andere moeilijkheden zeer flink en
intelligent getoond. Onder belofte van eene groote belooning wijdde
Raffles hem in zijn voornemen in. Na eenige aarzeling verklaarde Achmed
zich bereid, zooveel mogelijk te helpen. Reeds na eenige dagen gelukte
het hem, door voorzichtige vragen bij de Dschainpriesters, te vernemen,
dat het door Raffles zooz;;r begeerde Akasa onder bescherming stond van
het beeld van den Dschain-God. Doch wat het was en wat het voorstelde
kon hij niet nasporen.

Dat de levende mensch in deze heiligste grot van den Dschaintempel zou
kunnen binnendringen was echter geheel buitengesloten.

Een fakir had hem bovendien, tegen betaling van een groote som,
verraden, dat het geheimzinnige Akasa zich in een diepliggend
onderaardsch rots-vertrek bij een eeuwig brandend vuur bevond en op
Brahma, den hoogsten God van Indi;, wachtte, die het bij zijn
wedergeboorte—volgens geloof der Dschainsekte—uit Boeddhas hand weer
zou terug ontvangen.

Meer had de trouwe Achmed niet kunnen uitvorschen en tevergeefs
beproefde hij zijn meester van zijn gevaarlijk voornemen af te houden.

Raffles echter stond erop, zijn met den dood dreigend avontuur te
wagen. Nadat hij zijn plan goed doordacht en alles ervoor in orde
gebracht had, restte hem nog als laatste plicht van Lord Turkington en
van zijne geliefde in Indrabad afscheid te nemen. Beide brieven stelde
hij met eene rijke belooning aan den jongen Achmed ter hand, die zich
steeds meer moeite gaf, Raffles’ besluit aan het wankelen te brengen.

Doch niets hielp. De kleine schare bedienden, die tot hier gevolgd was,
kreeg van Raffles bevel naar Indrabad terug te keeren. Gehoorzaam deden
de Mahouts de olifanten den toom aan en waren er alleen over verbaasd,
dat ze ook alle bagage moesten meenemen. Maar ze waren gewend, zwijgend
te gehoorzamen en in weinig tijd was de kleine karavaan reisklaar. Met
onderdanige afscheidswenschen voor Raffles bestegen zij de olifanten.
Een somber vaarwel, en de dieren zetten zich in beweging. De Mahouts
zetten hun reislied in.

“Eru pear habe Kataka!”

Spoedig waren zij aan den horizont verdwenen. Toen begaf Raffles zich
met langzame schreden naar de heilige stad.

Een eenvoudige losse mantel, zooals het volk dien droeg, was zijne
kleeding, en geen enkel wapen had hij tot veiligheid bij zich.

Sedert zijne aankomst in Indi; had hij zijn baard niet kunnen verzorgen
en deze golfde thans tot over zijn borst.

Scherp en koen keken zijne zwarte oogen degenen, die hij ontmoette,
aan, en in zijn gelaat, in zijne geheele verschijning lag z;; iets
gebiedends voor de eenvoudige Hindoes, dat deze steeds met eerbied
plaats voor hem maakten.

Dikwijls reeds waren pelgrims, die uit afgelegen landstreken waren
gekomen, voor hem neergeknield en hadden den grond gekust waarop zijn
voeten stonden. Ze hielden hem volgens hun geloof voor een God.

Verdiept in zijn gedachten had Raffles de eenzame legerplaats verlaten
en niet opgemerkt, dat de jonge Achmed achter struikgewas verborgen,
was achtergebleven, om hem haar de tempelstad te volgen.

Maar nog een tweede persoon keek hem na. De Fakir, die verraden had,
waar het geheimzinnig Akasa was te vinden. Nieuwsgierig was hij vandaag
gekomen om te zien voor wien hij het geheim had prijs gegeven.

Toen hij nu de lange gestalte van Raffles met den golvenden baard zag,
dacht hij, door zijne fanatieke boetedoeningen phantastisch aangelegd,
dat deze raadselachtige vreemde die, armoedig gekleed, een vorstelijk
gevolg wegzond, een machtig man moest zijn, die onbekend wenschte te
blijven.

En zijne phantasie voerde hem verder. De grondgedachte van zijn
godsdienst, dat Brahma, de almachtige schepper der wereld, dikwijls in
menschengedaante werd herboren verbond zich plotseling bij hem met den
persoon van Raffles.

Reeds wilde hij hem nasnellen en in luide jubeltonen zijne ontdekking
verkondigen, toen hij den jongen Achmed ontdekte.

Zacht sprak hij hem aan, en toen hij naar hem toe kwam, vroeg hij:

“Zeg, wie is die machtige, dien jij vergezelt en dien jij dient?”

De jonge Hindoe was door deze plotselinge ontmoeting zeer geschrokken
en wist daardoor niet direct op de vraag te antwoorden.

“Je bedriegt mij niet meer, Achmed! Een arme—in het gewaad van een
Paria—beschikt niet over een vorstelijk gevolg en dienstpersoneel. Die
is meer dan wij allen. Hij is het—hij is het—naar wien wij allen
verlangen.

“Brahma!—Brahma!—Brahma!”

Met vertrokken gelaat en onder denzelfden onafgebroken uitroep vloog
hij Raffles achterna, die reeds lang uit het gezicht was verdwenen.

En het roepen van den fanatieken fakir bracht groote opschudding teweeg
onder de pelgrims.

Spoedig werd hij door duizenden omringd, die wenschten te vernemen, wat
hij wist. En het weinige, dat hij sprak, veranderde in de phantasie van
den fakir tot een wonderlijk beeld—tot een sprookje uit de
“Duizend-en-;;n Nacht”.

Buiten adem vertelde hij, dat zijne oogen eenen stoet van ontelbare
olifanten hadden aanschouwd, versierd met schitterende, uit zonnedraden
geweven kleeden.

Kostbare edelgesteenten en diamanten hingen fonkelend aan deze kleeden,
zoodat hij, door hunne uitstraling verblind, zijne oogen met de koele
aarde had moeten verfrisschen. Van den grootsten en mooist versierden
olifant echter was een man afgestegen, armoediger gekleed dan de armste
bediende; en de schetterende stoet van bedienden had zich nederig voor
hem ter aarde gebogen en het stof van zijne voeten gekust.

De raadselachtige man was hem rakelings voorbijgegaan. Hij droeg geen
andere sieraden dan den diamanten Keyura, den armband van zijne
goddelijke waardigheid.

“Brahma is tot ons gekomen. Welaan, laat ons hem zoeken.”

In ademlooze stilte luisterden de duizenden menschen naar zijne
woorden.

Met begeerige oogen hingen de fanatieke personen aan de bloedelooze
lippen van den fakir. Hunne spieren begonnen van opwinding te trillen.

Nog verscheidene minuten, nadat de fakir had opgehouden, bewaarde de
onafzienbare volksmenigte het stilzwijgen. Maar toen werd een bruisen
en suizen hoorbaar, alsof een storm naderde. En het geloei zwol
aan—sterker, ontzettender—dat was geen storm meer, dat werd een orkaan,
dien het godsdienstige fanatisme onder de duizenden ontketende.

In de grootste opgewondenheid schreeuwden, dansten en sprongen zij door
elkaar, totdat ze zich op bevel van den Fakir opstelden, tot een bijna
eindeloozen stoet en naar de heilige Tempelstad trokken, om den
herboren Brahma te zoeken en zijnen goddelijken zegen te ontvangen.

Verbaasd keken de priesters in de Tempelstad naar deze processie.
Machteloos stonden ze tegenover deze reuzengolf van duizenden menschen.
Hunne woorden werden niet gehoord, en de steeds opdringende
menschenstroom sleepte hen met zich mede.

Tempel na tempel werd door de fanatieke menigte doorgezocht zonder een
spoor van Raffles te vinden.

In haar ijver sloeg de fanatieke massa er geen acht op, dat de zon
begon onder te gaan en het uur aankondigde, waarop alle levenden de
Tempelstad moesten verlaten.

Duizenden klokken verhieven hun dreunende, metalen stemmen, en de
opgewonden menigte gaf gevolg aan de vermaning, tot haar gericht. In
dichte drommen verliet zij de Tempelstad en toen de laatste van hen
door de poorten van de met kroonwerk versierde stadsmuren was
geschreden, werden de zware bronzen poorten gesloten.

Terwijl het wilde, fanatieke oproer door de straten en tempels der
heilige stad raasde, was Raffles de stad binnengetreden en had zich in
de nabijheid van den hoofdtempel in een weinig opvallende nis
verborgen. Toen de straten en pleinen door de aftrekkende
pelgrimsscharen waren verlaten, kroop hij uit zijn schuilplaats en
sloop in de schaduw der tempelmuren naar den Hoofdtempel.

De zilveren maan scheen helder en Raffles kon alles duidelijk
onderscheiden.

Als in eene geheimzinnige sprookjesstad liep hij verder. Overal
prachtige beeldhouwwerken, tinnen en erkers, paviljoens en torens,
goud-glanzende bronzen deuren en veelkleurige ornamenten—maar nergens
een tuin. Geen bloem, geen boom. Onbewoond, zonder eenig leven, bevindt
zich nacht op nacht de stad van Boeddha. Geen menschelijk wezen in al
die prachtige gebouwen.

Door de openstaande deuren van de muren, die de tempels omsloten gelijk
eene vesting, zag hij op pleinen met kleinere tempels.

Waarheen zijn blik zich wendt, op alle hoeken en uiteinden staat het
grove beeld van Boeddha, met de schitterende star-oogen van
edelgesteenten onder het voorhoofd. De schittering wordt veroorzaakt,
doordat in de oogholten van den god half-bolvormige zilveren platen
zijn bevestigd, die met fijn geslepen edelgesteenten, glas of stukjes
zilver zijn bezet.

Dikwijls staan vele van zulke beelden bij elkaar, met verborgen beenen,
de borst met kostbare gouden sieraden behangen, in wier midden een
groote brillant fonkelt. Bijna de geheele figuur is met zilveren of
gouden platen bezet, zoodat zij den indruk maakt van een reus met een
gouden harnas.

Langs een steilen, hier en daar van trappen voorzienen weg bereikte
Raffles den Hoofdtempel.

Bijna een half uur duurde het naar boven klimmen, en verlicht haalde
hij adem, toen hij in de schaduw van den open tempelpost stond.
Luisterend bleef hij eenige seconden staan.

Niets bewoog zich binnen in den tempel, en vol moed vervolgde hij zijn
weg.

Hij liep naar het groote Boeddha-beeld, dat hem met wijd geopende,
schitterende oogen, als een waarschuwend “Menetekel”, aankeek.

Voor de eerste maal overvalt hem een zekere rilling, als teeken van
zenuw-verslapping.

Hij sloeg er geen acht op; onderzoekend kijkt hij naar het beeld van
vijfvoudige menschengrootte. Maar niets opvallends kon hij ontdekken.
Het is hetzelfde beeldhouwwerk als al het andere in de stad.

Hij begeeft zich naar de achterzijde van het godenbeeld, en met een
kreet van verbazing blijft hij staan.

Dicht achter het beeld, ziet hij eene opening, die naar de diepte moet
leiden. Een blauw-achtig, getemperd licht uit eene voor hem onzichtbare
lichtbron schijnt in de opening, en een fijne, welriekende geur stijgt
naar boven.

Een sierlijk bewerkte trap, die naar beneden leidt, ziet hij voor zich.

Zonder dralen betreedt hij deze en staat weldra in eene ruimte, welker
wanden en zoldering wordt gevormd door glanzend gepolijste donkere
bazaltsteenen, en in wier midden een vuur brandt.

Naast het vuur echter zit de spookachtige gedaante van een fakir, die
nu en dan een stuk hout op den vuurgloed legt en uit een kleinen gouden
flacon geurige essence op het vuur giet.

Deze fakir is het eenige levende wezen in de tempelstad, en moet ervoor
zorgen, dat het heilige vuur ter eere van Brahma, dat Boeddha hier voor
den machtigen God onderhoudt, nooit uitdooft.

En deze fakir wordt als heilig beschouwd. Hij heeft om het eerebaantje
in den heiligsten tempel te kunnen uitoefenen, zijne oogen, ooren, tong
en voeten moeten verminken. Hij mag zien noch hooren, spreken noch
gaan.

Een ontzettend offer van het godsdienstige fanatisme.

Zachtjes sloop Raffles naar den fakir, en hij schrok, toen hij in de
ledige oogholten keek en het ontbreken der ooren bemerkte.

Dicht bij het vuur stond een gouden tafel, op welker blad eenige
woorden waren gegraveerd, die met diamanten en robijnen waren afgezet.

Nieuwsgierig keek Raffles naar de letterteekens en al gauw kon hij de
woorden ontcijferen:

Heil u, Brahma! Uwe oogen zullen stralen van geluk. Gij ziet het Akasa.
Prijs ons, die het duizenden jaren voor u hebben bewaard, en verheug
ons door uwe wijsheid. Dschaina!

Maar tevergeefs zocht Raffles naar het geheimzinnig Idole.

Niets kon hij ontdekken. Ten slotte onderzocht hij de tafel en vond
daaronder een kistje. Hij opende het en op een wit zijden weefsel
bevond zich een ovaal, geslepen, donker bronzen voorwerp van den vorm
en grootte van een bord, en van een steel voorzien.

Welk raadsel zou hierin opgesloten liggen?

Wat stelde het voor?

Nieuwsgierig trad Raffles met het raadselachtig voorwerp dicht bij ’t
vuur, om bij den schijn hiervan de kleine, in ornamentvorm aangebrachte
heel fijne openingen op den bodem van het idole te onderzoeken.

En toen hij onwillekeurig het voorwerp boven het vuur hield, trad hij
van schrik terug.

Zachte tonen weerklonken eensklaps, ergens vandaan—eigenaardiger en
geheimzinniger dan de klanken der Aeolsharp—bovenaardsche muziek.

Eene koude rilling beving hem. Verbaasd keek hij om zich heen en ging
wat van het vuur af staan.

Dadelijk hield ook de geheimzinnige muziek op.

Eenige minuten stond hij stilzwijgend na te denken.

Hij zocht het raadsel te verklaren. Doch hoe ingespannen hij ook zon,
hij kon zelfs niet vermoeden, waar de tonen vandaan kwamen.

Toen stapte hij opnieuw naar het heilige vuur. Weer hield hij het Akasa
er boven om het verder te onderzoeken, en opnieuw klonk de
geheimzinnige hemelsche muziek.

Nu vond hij de verklaring.

Het door hem boven den vuurgloed gehouden Akasa bracht de wondervolle
tonen voort.

Telkens als hij het voorwerp boven het vuur hield hoorde hij de zachte
klanken, die direct wegstierven wanneer hij van het vuur wegging.

Maar waardoor werden zij veroorzaakt, die klanken, welke als een
telkens afgebroken geluidsgolf de ruimte vulden?

Stond hij werkelijk tegenover een niet op te lossen raadsel van
Indische geheime kunst?

Neen, hij ontdekte de bron. De warme lucht van het vuur, die door de
openingen van het voorwerp ging, bracht de tonen voort.

Onwillekeurig keek hij naar de zoldering van het vertrek, alsof hij de
onzichtbare geluiden wilde volgen. Toen was het, alsof hij plotseling
in een standbeeld veranderde.

Met starende oogen, den mond ver open, als door een plotselingen schrik
getroffen, wendde hij den blik naar de zwart-gepolijste zoldering.

Slechts weinige seconden kon hij zich staande houden—hij zag iets
ijzingwekkends—toen viel hij bewusteloos op den grond.

Niemand hoorde het dof neervallen van zijn. lichaam.

En de misvormde fakir ging werktuigelijk voort de kostbare
wierook-houtblokken op het vuur te leggen.








ZEVENDE HOOFDSTUK.

DE VLUCHT.


Sedert Raffles’ vertrek vermeed de Maharadjah het Zenana op te zoeken.

Zijn vertrouwde, de dikke Vakil, had hem medegedeeld, dat Samru, die op
bevel van den vorst onder streng toezicht werd gehouden, tot razernij
was vervallen.

Zij verborg het niet, dat zij den paria, den Engelschman, lief had en
zij dreigde ermee, het paleis te verlaten en hem na te snellen.

Door deze onvoorzichtigheid liet de Maharadjah haar nog scherper
bewaken, en om haren tegenstand te breken, besloot hij, haar huwelijk
met een der jonge vorsten van Indi; te bespoedigen.

Samru weende en raasde opnieuw, toen haar het besluit van haar vader
werd meegedeeld.

Toen stormde op een avond blijkbaar opgewonden vroolijk, Natana het
vertrek der prinses binnen en overhandigde haar een brief.

Samru maakte hem haastig open en las hem.

Hare wangen kleurden, hare oogen schitterden, toen zij hare
lievelingsslavin toeriep:

“Van hem!”

Natana knikte lachend en antwoordde:

“Ik weet het, Meesteres, ik weet het.” Daarna schuw om zich kijkend en
aan de deur van het vertrek luisterend, sprak zij fluisterend:

“Maharani, Meesteres! Op weg naar de keuken hoorde ik zacht roepen uit
een venster der benedengaanderij. Voorzichtig, opdat de wachten aan de
poort niets zouden merken, sloop ik in de schaduw der zuilen naar het
venster en zie Achmed, den jongen Mahout, die den blanken Rajah naar
Palitana vergezelde. Snel reikt hij mij den brief over en zegt: “Ik
verwacht morgen op denzelfden tijd bericht aan dit venster. Deel mij
mee, wat ik moet doen. Bij je leven, wees voorzichtig!”

“Snel verdween hij in de donkere gaanderij, terwijl ik den brief
verborg en mijn weg vervolgde. Meesteres, de redding is nabij. Zeg, wat
u wilt doen!”

“Laat mij tijd om na te denken, lieve Natana. Vanavond zal ik weten,
wat ik moet doen. Morgen reeds moet ik handelend optreden.”



Het was tegen denzelfden tijd den volgenden dag, toen Natana,
oogenschijnlijk luierend, op het kleed in de schaduw van de zuilen
neerzat, die voor de vensters der galerij stonden.

Het binnenplein van het paleis zag er zeer eenvoudig uit, de grond was
met bonte steentjes ingelegd en aan alle zijden door muren omgeven.
Deze muren vormden tegelijkertijd de achterwanden van andere gebouwen
en waren slechts hier en daar door een klein venster of een smal houten
balcon onderbroken.

Zoo prachtig en indrukwekkend het paleis er aan de voorzijde uitzag,
zoo nuchter en eenvoudig was de achterkant.

Zoo ging het ook met het leven van de paleisbewoners. Vooraan in de
rijke voorkamers zaten honderden hovelingen, dienaren en soldaten te
luieren, terwijl op de afgelegen pleinen aan de achterzij alleen de
opgestelde wachten en de druk werkende bedienden te zien waren.

Zulk een plein vormde de binding tusschen de Zenana en de keuken en
hier wachtte Natana op het verschijnen van den jongen Achmed.

Het plein, lag op zij van het gebouw en werd slechts op bepaalde uren
van den dag gebruikt, wanneer de maaltijden voor de vrouwen in de
keuken werden bereid.

Brandend heet scheen de zon; de voor de uitgangspoort staande wacht
leunde slaperig en hangerig onder de bogen der poort en scheen te
droomen.

Weliswaar had de soldaat eerst beproefd, zich door de aardige Natana te
doen opmerken; hij werd echter zoo koel afgewezen, dat hij minachtend
de slavin den rug toekeerde.

Daardoor zag hij niets toen Achmed eindelijk aan het donkere venster
van de gaanderij verscheen.

“Wat zeide de Maharani?” fluisterde hij.

“De Maharani wil vluchten. Zij beveelt u, haar te helpen. Zeg, wat zij
doen moet,” antwoordde Natana.

Op het gelaat van den trouwen mahout kwam een trotsch glimlachje.

“Ik ben bereid,” antwoordde hij. “Deze gaanderij ligt onder de stallen
der olifanten. Alleen de knechten, met de voedering belast, betreden
haar ’s avonds. Zeg aan de Maharani, dat ik haar hier zal wachten en
dat ik haar veilig naar Palitana zal brengen. Maar snel, slavin, het
leven van den blanken Rajah is in gevaar. En zeg aan de Maharani, dat
in de olifantenstallen vandaag nog plaats zal worden gemaakt voor
twintig vreemde dieren. Van een secretaris van den vakil vernam ik, dat
de zoon van den Maharadjah van Udaigur komt om de Maharani naar zijn
harem te brengen.”

Natana slaakte een kreet van ontzetting.

“Wacht hier op ons,” fluisterde zij en stond op.

Langzaam liep zij naar de Zenana, opende de kleine, rijk van snijwerk
voorziene deur en verdween.

Ondertusschen wachtte Samru in koortsachtige spanning op de berichten
die Natana zou brengen.

Maar met geen enkele beweging verried zij aan de wachters, dat haar een
geheim bezig hield.

Zij had thans geleerd, haar gedachten en woorden te verbergen.

Toen Natana het groote vertrek binnentrad, keek de prinses haar met
halfgesloten, vermoeide oogen aan en verscheiden minuten verliepen,
voor zij zich tot haar wendde en op rustigen toon sprak:

“Leg een licht gewaad, een sari, voor mij klaar.”

Natana boog eerbiedig en verliet het vertrek.

Eenigen tijd later volgde Samru haar.

Zoo goed was alles afgesproken, dat niemand van de talrijke bedienden
en wachters iets opvallends ontdekte.

In haar kamer aangekomen, wierp Samru zich op den divan en beval
Natana, heel dicht bij haar te komen.

Toen eerst liet zij zich alles vertellen.

Onstuimig en snel klopte haar hart, toen zij de aanstaande komst vernam
van den vorstenzoon van Udaigur, dien zij naar landsgebruik als
onbeminde en niet minnende vrouw moest volgen.

Haar besluit stond vast: onmiddellijk vluchten.

Zij stond op van den divan en liep naar de kast, die haar juweelen en
schatten bevatte.

Haastig kleedde zij zich in de kostbaarste sari’s, een dun zijden
weefsel, versierd met wondervolle bloemen van zilver.

Toen opende zij een kleine, verborgen deur, die haar in staat stelde,
buiten de zalen om, in de onderste verdieping te komen.

Onverschillig keken de wachters van de Zenana naar de beide vrouwen.

Samru ademde verlicht, toen zij op het plein stond.

Op dat oogenblik dook Achmed in de gaanderij op.

Iedere seconde was kostbaar.

“Volg mij, Maharani! Pak mijn armen beet en laat u door het venster in
de gaanderij trekken.”

Gewillig volgde Samru zijn bevel op en stond met kloppend hart in de
kille, donkere ruimte.

Aan terugkeeren viel nu niet meer te denken, men moest nu voorwaarts.

Ook Natana volgde en ten slotte trok de bedachtzame Achmed ook nog het
tapijt in de gaanderij.

Hij lachte, toen hij dit had gedaan en sprak:

“Alle steenen zijn nu gelijk, alle vensters gelijk aan de lucht,
waardoor de vogel is gevlogen. Volg mij en wees onbezorgd!”

Tusschen groote balen samengeperst voedsel door bracht hij de vrouwen
naar den uitgang.

“Blijf hier staan, tot ik u een teeken geef en kom dan naar boven.”

Haastig snelde de getrouwe heen.

Eindelijk verscheen Achmed weer.

“Kom,” zei hij.

Sidderend stegen de beide vluchtelingen een trap op en bevonden zich in
de groote hal, die de olifanten verborg.

Dadelijk bracht Achmed haar naar een van de grootste dieren, dat reeds
prachtig opgetuigd en met een goedgesloten rijtent op den rug klaar
stond.

Gehoorzaam knielde het voortreffelijk afgerichte dier neer en de beide
vrouwen konden zich zeer gemakkelijk op de kussens in de tent laten
neerzakken.

Hierop nam Achmed zijn plaats in op den kop dicht achter de groote
ooren van het dier en gaf het een kort bevel. De olifant stond op en
liep naar den uitgang.

De wachters bij de poort waren niet gewend, ook maar een enkele vraag
tot den mahout te richten.

Dienstvaardig openden zij de zware ijzeren deurvleugels en de olifant
met zijn kostbaren last bevond zich op straat.

Langzaam en zonder het dier aan te zetten, liet Achmed het voorwaarts
gaan.

Toen de zon ten ondergang neeg, was hij reeds een heel eind van
Indrabad verwijderd.

Nu hield Achmed een half uur rust en voerde het dier met ma;s en
vruchten.

Liefkoozend streelde hij den slurf van den olifant en, hem wat
suikerriet gevend, sprak hij:

“Laat nu aan je meesteres zien, dat je van een koninklijk geslacht bent
en dat de snelste renners onder jou zoo gehate paarden bij jou
vergeleken, wat snelheid betreft, maar ellendige paria’s zijn. Vooruit
Avyar!”

Gehoorzaam slingerde d olifant zijn slurf om het lichaam van zijn
meester en zette dezen voorzichtig op den kop neer. Behendig nam Achmed
zijn zitplaats weer in. Hij behoefde het voorhoofd van den reus maar
even met zijn stok aan te raken en het dier zette zich in beweging.

“Ga goed in de kussens liggen!” zei Achmed tot de vrouwen, “en snoer de
riemen stevig vast. Avyar zal loopen!”

Daarop fluisterde hij het beest eenige geheimzinnige woorden in het
groote oor. Dadelijk stak het zijn slurf in de hoogte en stiet een
schril geluid uit als van een trompet. Toen begon het sneller en
sneller te loopen, totdat het in een razend tempo als een bliksemtrein
voorwaarts stoof.

En het was noodig, dat het dier al zijn krachten voor de vluchtelingen
inspande.

Eenige mijlen achter hen waren reeds vervolgers hun op het spoor en
slechts de buitengewone snelheid van het beest maakte dat zij
achterbleven. Den volgenden morgen bereikten de vluchtelingen de
pelgrimsstraat naar Palitana.

Zij gunden zich slechts een korte morgenrust van nauwelijks een uur.
Daarna vervolgden zij hun weg.

De olifant was, niettegenstaande den inspannenden tocht zeer frisch en
in staat verdere vermoeienissen te doorstaan.

Nadat Achmed het trouwe dier had gevoerd en te drinken gegeven,
gehoorzaamde het zeer gewillig, toen het een teeken ontving om verder
te trekken.

Optochten van pelgrims, dikwijls van zeer ver komend, trokken hen
voorbij en keken vol verbazing naar den kostbaar opgetuigden olifant.

Verwonderd schudden de voorbijgangers het hoofd. Wat zou dit toch zijn?
Wie zou zich in de gesloten tent bevinden?

Zij meenden een wonder te zien in het prachtige dier, dat zonder gevolg
op den heeten, stoffigen karavaan-straatweg naar Palitana liep.








ACHTSTE HOOFDSTUK.

DE BESTORMING VAN DEN TEMPEL.


Reeds lang voor het aanbreken van den dag verzamelden zich duizenden
pelgrims voor de gesloten poorten van Palitana en wachtten vol
verlangen op het oogenblik, waarop zij de stad zouden mogen
binnentreden.

Vooraan liep de heilige fakir.

In den nacht waren veel priesters van Dschaina tot hem gekomen en
hadden hem met verwijten overstelpt. Hij had hun eerst moeten
vertellen, wat hij vermoedde, om dan tezamen te overleggen wat hun te
doen stond.

De fakir had hoonend gelachen.

“Gij dwazen, wilt gij oordeelen over de profeten en de wegen van
Brahma? Ach, gij zijt bevreesd, dat ik u de heerschappij zal ontnemen
en u zal benadeelen! Gaat heen! Of mijn toorn roept de hulp van het
volk in, dat u zal vermoorden.”

Daarop hadden de priesters den fakir verlaten. Zij wisten, dat het
opgewonden volk hen, ondanks hunne priestergewaden, ondanks hun
Brahmanengordel, in stukken zou scheuren, indien de fakir het wilde.

Deze was nu meester over de duizenden en met hun heerschappij was het
gedaan.

Hem zouden de pelgrims gehoorzamen.

Vreeselijk konden de gevolgen zijn, als de fakir den een of anderen
vreemden persoon zou vinden, dien hij het fanatieke volk als Brahma zou
voorstellen.

Nog in dienzelfden nacht besloten de priesters daarom, in eene geheime
bijeenkomst, dat zij een uur v;;r de opening der poorten de stad zouden
binnensluipen om alle tempels te doorzoeken.

Toen de priesters van den hoofdtempel naar het eeuwige vuur afdaalden,
slaakten zij kreten van vrees en ontzetting en snelden eerst in wilde
vlucht terug.

Naast het vuur hadden zij eene gestalte ontwaard.

Het duurde geruimen tijd, eer zij van hun schrik waren bekomen en zich
opnieuw in het heilig gewelf durfden begeven.

Zij zagen nu, dat de verschijning, die hen bevreesd had gemaakt, een
vreemdeling was, met een langen, golvenden baard.

Zeer vreemd kwam hun de houding van den persoon voor. Want hij lette er
niet op, dat zij naderbij kwamen; hij staarde met een blik vol
verrukking op naar de zoldering en keek naar het geheimzinnige beeld,
dat het heilige Akasa daar getooverd had, en dat hij niet kon
verklaren. Hij begreep niet hoe—waardoor!

Maar ook de priesters kenden de oplossing niet van dit geheimzinnige
voortbrengsel van oud-brahmaansche kunst.

Zij hoorden zachte, liefelijke tonen, zij zagen aan de zoldering
zeldzame rozig-gekleurde lichamen van bajaderen en goden in wiegelenden
dans voorbijzweven en verdwijnen.

Zij werden geheel meegesleept door dit raadselachtige beeld en vergaten
hierdoor, met welk doel ze hierheen waren gekomen en wat zij zochten.

Daar dreunden met een enkelen slag alle klokken der tempelstad en
lieten haar metalen stemmen hooren.

De vreemdeling schrikte op bij dit geweldige geluid, en alsof hij uit
een droom ontwaakte, zoo staarde hij als gedachtenloos op de schare
priesters, die vol schuwe vrees voor hem stond.

Daar trad een oude, grijze priester moedig naar voren en sprak, diep
buigende:

“Sahib, wij zoeken u en vragen u: Zijt gij Brahma?”

Raffles stond op van het vuur, het Akasa vast in de handen houdend, en
naderde zonder te antwoorden den priester.

Als een dof-loeiende, steeds meer aanzwellende orkaan dong het lawaai
van het volk, dat de tempelstad was binnengekomen, in het gewelf door.

Het naderde steeds en de priesters werden door ontzetting aangegrepen
bij de gedachte aan dat, wat zou gebeuren, wanneer de fanatieke massa
den vreemdeling zou ontdekken.

Eene bestorming der tempels! Eene verwoesting van alle godenbeelden in
het gansche land, zelfs van Brahma, Wischnu en Siwa, de heilige
drie;enheid!

De grijze Dschainpriester zag het gevaar het duidelijkst in. De
vreemdeling moest onschadelijk gemaakt worden, voordat het volk hem
vond.

“Laat ons dit gewelf verlaten, broeders”, riep de oude, “en den toegang
afsluiten. Niemand mag deze geheime plaats ontdekken. Is dit Brahma,
dan zal hij zichzelf weten te helpen en geen menschelijke macht zal hem
weten tegen te houden. Volgt mij!”

De priesters waren reeds teruggeweken voor Raffles, die als een
slaapwandelaar langzaam nader kwam, en angstig vluchtten zij langs de
trap naar boven.

De oude grijze was de laatste.

Zoodra hij de boven-gelegen ruimte had bereikt, liet hij een grooten
marmeren steen, die daarin precies paste, in de opening leggen en zelfs
de scherpste oogen hadden den ingang niet meer kunnen ontdekken.

De pelgrims drongen in dichte massa’s over de breede trappen naar den
tempelingang toe. Steeds opnieuw weerklonk uit hun midden een
langgerekte kreet om Brahma.

“Brahma! Brahma!”

Nu sprak de opperpriester van den Dschain-tempel tot de pelgrims:

“Wat roept gij, en wat zoekt gij?”

En uit duizend stemmen klonk het terug:

“Brahma! Brahma!”

“Ik begrijp u niet”, antwoordde de oude. “Hij, dien gij zoekt, is niet
hier!”

“Hij is hier, gij oude, grijze leugenaar!” schreeuwde de fakir, die aan
het hoofd van een hoop pelgrims de trap opstormde.

Woest fladderden zijn lange, witte haren om zijn mager lichaam. Beide
armen opheffende, riep hij tot de pelgrims:

“Voorwaarts! Zoekt Brahma! Hij bevindt zich hier in de tempelstad. Mijn
oogen zagen den goddelijke, mijn mond ademde de ambergeuren van zijn
lichaam in. Voorwaarts! Brahma! Brahma!”

Als een onstuimige golf stortte de menigte, de priesters mee
voortsleepend, in den tempel en vond niets.

De fakir, die het geheim van de onderaardsche gang kende, zocht met
brandende oogen op den bodem naar den ingang.

Tevergeefs! Deze was z;; goed verborgen, dat men hem niet kon vinden.

En toch hoorde hij aan den hollen klank van den bodem onder zijne
schreden, dat zich daar geheime verblijfplaatsen moesten bevinden.

“Haalt ijzeren stangen!” schreeuwde hij tot de pelgrims, “wij zullen,
den bodem opbreken!”

“Dat zal je niet doen!” riep de oude Dschainpriester, “gij zijt een
kind des doods, als gij een tempel schendt!”

In plaats van te antwoorden beval de fakir weer:

“Haalt ijzeren stangen!”

Eenige pelgrims snelden heen om uit het kamp buiten de stad het
gewenschte te halen.

Steeds woedender drong de opgewonden menigte op de priesters van den
hoofdtempel aan.

Deze hadden zich op de trappen van het altaar, v;;r het Boeddha-beeld,
verzameld, nadat zij zich hadden gewapend met zilveren en gouden bijlen
en zwaarden uit de schatkamer van den tempel.

Zij waren vastbesloten liever te sterven, dan hun tempel te laten
ontwijden.

Maar de volksmenigte volhardde in haar voornemen en zij wachtte, onder
leiding van den fakir, op de terugkomst van de boden, die naar het kamp
waren gezonden.

Daar weerklonk uit de verte de luide kreet van een olifant.

Daar de tempel op een hoogen berg lag, kon men in de straten kijken, en
men ontwaarde een prachtig opgetuigd beest, dat, omringd door eene
ontelbare menigte pelgrims, den tempelberg naderde.

Deze verschijning lokte ook den fakir uit den tempel.

Zou daar een machtige Rajah komen? Dan hadden de priesters gewonnen
spel. Hij zou hen beschermen.

Om zekerheid te hebben, snelde hij het dier, dat door den langen tocht
vermoeid was en zich nog maar langzaam voortbewoog, tegemoet.

Hoe verbaasd was hij, toen hij in den mahout, dien de olifant droeg,
dien jongen hindoe herkende, aan wien hij het geheim van het Akasa had
verraden. Ook Achmed herkende dadelijk den fakir en riep hem toe:

“Geleid ons naar den tempel en naar het gewelf van het Akasa. Mijn
meesteres beveelt het.”

De zijden gordijnen van de tent werden nu geopend en de fakir kon de
van juweelen schitterende, rijk gekleede Samru zien.

“Geleid ons!” riep zij door haar dichte sluiers, en wierp
tegelijkertijd eenige gouden munten als belooning naar beneden.

Nieuwsgierig en verbaasd keek het omringende volk naar de prinses en
vroeg:

“Wat beteekent dat?”

Zij zouden antwoord krijgen.

De fakir zocht in zijn fantasie verband tusschen de aankomst van den
opgesierden olifant en zijn meesteres en den gezochten Brahma en voor
het dier uitloopend en den weg wijzend, sloeg hij met wild gebaar zijn
armen omhoog en riep in de grootste opgewondenheid:

“Maakt plaats, lieden! Bidt! Anapura, de lievelingsgodin van Brahma, is
gekomen om hem door haar schoonheid en dans vreugde te brengen.”

En het volk in zijn groote onwetendheid, in zijn zucht naar het
geheimzinnige, sloeg geloof aan deze woorden en volgde onder
geestdriftig roepen en bidden naar den tempelberg.

Slechts met moeite kon de weg voor den olifant worden vrijgehouden. Man
aan man, als een golvende zee, drongen de pelgrimscharen voorwaarts.

Toen nu de olifant voor den ingang van den tempel neerknielde, en
Achmed zijn meesteres en haar slavin behulpzaam was bij het verlaten
van de tent, brak de menigte los in kreten van verrukking.

In het schitterende zonnelicht straalden en vonkelden de juweelen en
sieraden van Samru en het was te begrijpen, dat men haar voor een
bovenaardsch wezen hield.

Natana volgde haar meesteres, toen deze den drempel binnenschreed.

De priesters bogen diep voor haar, want zij herkenden aan de pracht der
juweelen en de kostbare kleedij een spruit uit het vorstelijk geslacht.

De opperpriester van Dschain naderde Samru.

“Wat wenscht gij, meesteres, in den tempel van Dschaina? Uw gebeden
zullen op gouden handen voor zijn aangezicht worden gebracht en zijn
goddelijke zegen zal met zonnestralen op u nederstroomen!”

Samru die haar gelaat, volgens de zeden van het land, diep gesluierd
had, antwoordde:

“Priester, ik wensch niet te bidden. Ik wensch van u te vernemen, waar
de vreemdeling is die in deze stad is verdwenen!”

De priester haalde de schouders op en meende verstandig te handelen als
hij loog.

“Ik weet van geen vreemdeling”, sprak hij. Maar de fakir en het volk
lieten hem niet verder spreken.

“Hij liegt!” schreeuwde de menigte uit duizend kelen.

De priester verbleekte en zijn knie;n knikten.

Duizenden vuisten strekten zich dreigend naar hem uit. Het fanatisme
der menigte verlangde naar een slachtoffer.

Samru hief haar rechterarm op en alsof olie op de golven van een woeste
zee werd geworpen, verstomden de kreten en bedreigingen.

Zoodra de rust hersteld was, herhaalde Samru haar vraag en ten einde
raad trad de opperpriester naar zijn makkers toe.

Dit dralen bewees, dat de priesters een geheim wilden verbergen en in
haar vrees, den geliefde door de valsche streken van de priesters te
zullen verliezen en bevreesd voor wat hem mocht zijn overkomen, hief
Samru haar hand opnieuw omhoog en riep:

“Weg met de priesters!”

Nauwelijks had zij deze woorden gesproken, of uit duizend kelen klonk
een woedend geschreeuw.

Als een reuzengolf wierpen de menschen zich op de ontstelde priesters,
hun zilveren en gouden wapenen werden hun ontnomen nog voordat zij deze
ter verdediging hadden kunnen opheffen en in een korte spanne tijds
waren de Dschain-priesters tot een vormlooze massa verslagen en
vertrapt.

In dolle verrukking dansten de overwinnaars om de lichamen van hun
slachtoffers, daarbij luide jubelkreten slakende, nu hun fanatisme was
bevredigd.

In het volgende oogenblik beukten ook reeds ijzeren stangen op de
marmeren plaat achter het Boeddhabeeld en in weinig tijd was de ingang
naar het onderaardsch gewelf van het eeuwige vuur vrijgemaakt.

Op een teeken van Samru heerschte er diepe stilte onder de menigte.

Zeldzame, geheimzinnige muziek klonk uit het gewelf omhoog—wondervolle
tonen, zooals de toehoorders ze nog nooit hadden gehoord.

En de zoete harmonie;n, die weerklonken, kalmeerden de opgewonden
menigte en beroerden hun ziel, als voorspelden zij het hoogste geluk.

Aarzelend zette Samru haar voet op de bovenste trede, want de
onzekerheid over hetgeen zij beneden zou aanschouwen, deed haar beven.

Niemand durfde haar vergezellen. De fakir plaatste zich met het gouden
zwaard, dat hij een der priesters had ontrukt, voor den ingang; naast
hem stonden Achmed en Natana.

Zoodra Samru de onderste trede der trap had bereikt en een blik wierp
in het gewelf, bleef zij verschrikt staan.

Daar, dicht bij haar, naast een klein welriekend vuur, zat hij, voor
wien zij haar leven had gewaagd, omdat haar groote, warme jonge liefde
hem toebehoorde.

Daar zat hij, de oogen naar de zoldering gericht. Hij was zoo in
gedachten verdiept, dat hij haar verschijning niet had opgemerkt.

Heel zacht, als vreesde zij hem te storen, trad zij naderbij.

Nu bemerkte zij, dat de muziek uit een instrument kwam, dat hij boven
het vuur hield.

Maar het was niet de muziek, die zijn zinnen bekoorde, doch—zij wendde
den blik haar de zoldering en zag de spelende en dansende figuren.
Aarzelend schreed zij naar het vuur toe, tot zij dicht naast hem stond.

Zij legde haar rechterhand op Raffles’ schouders en sprak met zachte
stem:

“Rao!”

Verschrikt ontwaakte hij uit zijn gepeins.

Hij legde het Akasa op den grond en wreef zijn oogen uit, voordat hij
haar aankeek.

Vermoeid en mat klonk zijn stem, toen hij bijna stamelend zei:

“Ben jij het, Samru? Of is het een nieuw visioen?”

“Ik ben het, Rao, ik ontving je brief en met behulp van Achmed ben ik
het paleis van mijn vader ontvlucht en ik heb je bevrijd uit de handen
der priesters. Kom, sta op en wees blij, dat ik op het juiste oogenblik
kwam, voordat een ongeluk je trof.”

“Je kwaamt te rechter tijd!” sprak Raffles halfluid. “Daar ligt een
helsch product van Indische tooverkunst, dat dengene, die het ziet,
volkomen in zijn macht houdt. Goddank! Je bent te rechter tijd gekomen!
Hoe vond je den weg hierheen?”

“Achmed, dien jij met den brief naar mij toezond, bracht mij hierheen.”

Hij keek haar aan als iemand, die uit een zwaren slaap ontwaakt en met
moeite weer tot de werkelijkheid terugkomt.

Langzaam keerde de herinnering bij hem terug.

Samru legde haar armen om zijn hals.

“Wat dreef je toch naar dit geheim, Rao?”

Raffles streelde heur haar, zijn oogen werden weer levendig, zacht
sloeg hij den sluier op zij en kuste haar.

“Mijn plicht, Samru!”

Vragend keek zij hem aan, zij begreep deze woorden niet. Een Indische
Maharani heeft geen plichten.

“Ik moet je redden, Rao”, vervolgde zij. “Het volk is door een
fanatieken fakir op een dwaalspoor gebracht en houdt je voor den
herboren Brahma. Wij moeten ons verwijderen, zonder dat de arme dwazen
iets merken. Ik zal Natana roepen, je moet je in haar kleeren hullen en
gesluierd als mijn slavin den tempel verlaten.

“Voor den hoofdingang wacht mijn olifant. In diens tent moet je je
bergen.”

Raffles wist niets van hetgeen buiten den tempel was voorgevallen.

Het geheim van het Akasa had hem geheel in beslag genomen.

De zeldzame beeltenissen, die het bij het schijnsel van het vuur te
voorschijn tooverde, hadden als een bovennatuurlijke verschijning
gewerkt en zijn geest in onverbreekbare banden geketend.

Daar klonk geluid op de trap.

Langzaam daalde de fakir naar beneden.

Voordat hij de onderste trede bereikte en Raffles kon zien, was Samru
hem tegemoet gesneld en, een snelle ingeving volgend, riep zij hem toe:

“Keer terug tot het volk en zeg hun, dat allen dadelijk de stad moeten
verlaten, totdat zij een ander bevel hebben gekregen.”

Gehoorzaam ging de fakir weer naar boven. Hij begreep, dat alleen een
vorstin een dergelijk bevel kon geven, want slechts de grooten en
machtigen van een land waren gewend om te bevelen.

Slechts zij—de meesters—mochten gebieden en de overige millioenen
hadden te gehoorzamen.

En zoo gaven ook hier de duizenden welwillend gevolg aan de woorden van
den fakir.

Bovendien naderde reeds het uur, waarop de poorten der tempelstad
werden gesloten.

Toen de avondklokken luidden, was priester noch pelgrim in de heilige
stad achtergebleven.








NEGENDE HOOFDSTUK.

EEN KOSTBAAR OFFER.


De overgebleven priesters der tempelstad waren radeloos. De meeningen
liepen zeer uiteen. Ook bij hen deed zich reeds de invloed der
Engelsche beschaving gelden.

Zelfs al was het Brahma niet geweest, het fanatisme der menigte
geloofde aan bovenaardsche dingen, en dit geloof was machtiger dan al
het andere.

Toen ook de laatste priesters naar hunne rustplaatsen terugkeerden,
klonk plotseling een woest alarm in de pelgrimstad.

Verbaasd luisterden de priesters en zij bestegen de hoogte, die het dal
van de stad scheidde.

Groote vuren verlichtten de straten en pleinen van de stad, die uit
lichte houten gebouwen was opgetrokken.

Donkere menschenmassa’s vulden de straten en stroomden naar een plein
waar, in het heldere licht van het vuur, een aantal ruiters stilhield.

Eenige priesters snelden naar het plein om te vernemen wat daar
voorviel.

Maar reeds kwamen pelgrims hun tegemoet, die hun toeriepen:

“Komt, priesters! Snelt naar den Dschain-tempel! Een bedrieger
ontsteelt u daar het heiligdom van Brahma, en eene danseres is zijne
medeplichtige. Daar in de pelgrimstad kwamen zooeven afgevaardigden van
den Maharadjah aan. Zij vervolgen den bedrieger en trachten hem in
handen te krijgen. Opent de poorten der heilige stad; opdat wij den
bedrieger kunnen steenigen.”

Zwijgend luisterden de priesters naar deze tijding en zij snelden naar
hun opperhoofd, naar Zoraster.

In hun ooren weerklonk het gebrul der opgewonden pelgrims:

“Steenigt hem!”

Toen Zoraster de priesters had aangehoord en het geschreeuw der menigte
vernam, sprak hij:

“Niemand treedt in het nachtelijk uur de heilige stad binnen. De
poorten blijven gesloten.”

Gedurende dit alles doorleefden Raffles en Samru angstige uren.

Raffles wist niet, hoe hij onopgemerkt uit de tempelstad zou kunnen
komen.

Toen bood de trouwe Achmed zich aan om den weg te zoeken; hij sloop aan
den noordkant over den hoogen muur de pelgrimstad binnen. Dadelijk viel
hem het ongewone nachtelijk lawaai in de straten op en nieuwsgierigheid
dreef hem naar het plein, waar de menigte rondom de boden van den
Maharadjah stond.

Hij werd door ontzetting aangegrepen, toen hij de ruiters herkende, en
doodelijk verschrikt hoorde hij, hoe het volk woedend den dood van zijn
geliefden Sahib eischte.

Weinig hoop bleef er nog over om de tempelstad te kunnen ontvluchten.

Als het gebrul van uitgehongerde tijgers klonk het uit de menigte:
“Steenigt hem!”

Een uur later was Achmed bij Raffles terug.

Hij was z;; uitgeput, dat hij bijna niet kon spreken.

Met moeite hijgde hij:

“Ze willen ons dooden! Boden van den Maharadjah zijn aangekomen! Gij
moet v;;rdat de zon opgaat met Samru weg zijn.”

“Zij slaapt, Achmed.”

“Wek haar dan, heer. Gij moet weg! De woede der pelgrims kent geen
grenzen! Vlucht, of gij zult nooit weer de zonnestralen weerkaatst zien
in de lachende oogen van Samru.”

Raffles ging den tempel binnen, waar aan de voeten van het Boeddhabeeld
Samru op zijden kleeden lag te slapen.

Zacht riep hij haar bij haar naam en dadelijk richtte zij zich op. In
weinig oogenblikken had zij alles begrepen.

Met fieren blik sprak zij:

“Wij willen ons niet door het noodlot laten dwingen. Voorwaarts,
geliefde! Vraag Achmed, waarheen.”

En de trouwe Mahout sprak tot zijne meesteres:

“Gebiedster, wij moeten naar de bergen. Door de stad kunnen wij niet,
daar wacht ons de dood. Volg mij! Over een uur is de dag aangebroken en
dan mogen we niet meer in de stad zijn.”

Na een korte aarzeling sprak Samru:

“Laat ons vluchten!”

Zij snelden langs de tempeltrap naar beneden. Natana volgde achteraan
en in haar slanke handen hield zij een zwaard, waarmede zij bereid was
haar meesteres tot den laatsten droppel bloed te verdedigen. Raffles
echter droeg in een zijden doek gewikkeld het kostbare Akasa, voor
welks bezit zij al de vreeselijke gevaren trotseerden.

Zij begaven zich naar de achterzijde van den tempel, aan welks muren
een zuilengalerijtje grensde, dat de uitgangspoort verborg.

Behoedzaam keek Achmed door de poort. Niets was te zien aan dezen kant
van de stad.

De vluchtelingen volgden een smal, bijna onbegaanbaar pad. Achmed liep
nu met Natana vooruit. Op hen volgden Raffles en Samru. Zij vlijde zich
teeder tegen hem aan. Zwijgend snelden zij voorwaarts. Slecht eenmaal
keerde Achmed zich om en riep:

“Meesteres, de weg is ver, zal ik u dragen?”

Maar Samru antwoordde glimlachend:

“De hand, die mij geleidt, doet mij alle vermoeidheid vergeten.”

Raffles kuste de handen, die zij hem nu voor immer had toevertrouwd.

Steeds voorwaarts snelden zij, totdat de opgaande zon de nachtelijke
schaduwen verdreef. De zon, bij wier eerste stralen de bloeddorstige
menigte de tempelstad binnenstormde om wraak te nemen.

Het gebergte werd steeds steiler en kaler. Hier en daar kwamen de
vluchtelingen door kleine palmbosschen, die eenige schaduw aanboden.
Maar weldra zag Raffles, dat Samru moe werd en rust moest nemen.

Achmed keek, op een rotsblok staande, met scherpen blik in het dal;
maar hij ontwaarde buiten de muren der tempelstad geen enkelen
vervolger.

“Het is goed,” mompelde hij, “zij zoeken ons in de tempels. Wij kunnen
een oogenblik rust nemen.”

Zij legden zich neer achter een met mos begroeid rotsblok.

Maar spoedig stonden zij weer op om hun weg voort te zetten.

De bergen werden steiler en de weg moeielijker. Onverdraaglijk was de
hitte, die de rotsachtige bodem uitstraalde, en een brandende dorst
begon hen te pijnigen. Maar nergens was een bron te ontdekken om zich
te laven.

En de zon voleindigde haar weg aan den hemel en wederom daalde de
nacht.

“Ik kan niet verder,” zuchtte Samru, “laat mij liggen en bekommert u
niet meer om mij.”

Bewusteloos zonk zij op den grond neer.

Raffles boog zich smartelijk over het bleeke gezichtje met de gesloten
oogen.

“Wij zullen rusten, heer,” sprak Achmed, “het is voor vandaag genoeg.”

Achmed had intusschen verkoelende bladeren gezocht en legde die zijn
meesteres op het voorhoofd.

Opeens vond hij ook onder een rots een langzaam vloeiende bron. Dit
bracht weer moed en hoop in de harten der vluchtelingen.

Wederom rustten zij in de schaduw van een rots en sluimerden de
vermoeide reizigers in.

Bij het aanbreken van den morgen vervolgden zij hun weg.

Samru zag er bleek uit, maar gelukzalig glimlachend liep zij verder.

Tegen den middag bereikten zij eindelijk de vlakte, die zich tot Bombay
uitstrekt en door eenige riviertjes wordt doorsneden.

Op de vlakte ontdekten zij bij een smalle beek een paar lage hutten.

Vol hoop snelden zij erheen. Achmed riep luid om de bewoners op hen
opmerkzaam te maken.

Maar geen menschelijke stem gaf antwoord.

Het dorp lag in diepe rust. Een onverklaarbare angst beving de
vluchtelingen, toen zij de armoedige woningen bereikten.

Rondom slechts puinhoopen en woestenij. Er heerschte doodsche stilte.

Raffles was spoedig besloten een der hutten binnen te treden. Hij
struikelde over een been, dat op den grond lag. Hij bukte zich en
raapte het op.

Samru en Achmed waren naderbij gekomen en keken naar het gevondene.

“Wat is dat, Rao?” vroeg Samru.

Toen antwoordde Achmed:

“Heer, werp het op den grond, het is een been van een mensch.”

“Het huis schijnt leeg en uitgestorven.”

“Ja, heer,” antwoordde Achmed, “leeg en uitgestorven. En niet alleen
dit huis, maar het geheele dorp. Hier is alles dood, de pest heeft hier
huisgehouden.”

Samru sidderde en hield Raffles’ arm krampachtig vast. Zwijgend keerden
zij zich om en gingen verder.

Hier en daar, tusschen het onkruid verborgen, lag een geraamte, dat
door de zon verbleekt was.

Samru trad verschrikt achteruit.

Zij rilde van afschuw.

Maar steeds gingen zij verder en haalden verlicht adem, toen zij het
akelige dorp achter den rug hadden en niets meer zagen van dezen
ontzettenden geesel van Indi;.

Maar, o schrik—slechts weinige uren daarna begon de prinses te rillen
en te beven.

Machteloos zonk zij neer.

Raffles boog zich over haar heen, maar de trouwe Achmed trok hem weg.
Ontsteld keek hij naar haar, die daar op den grond lag en fluisterde:

“Sahib, vlucht—het is de pest!”

Raffles voelde zijn bloed verstijven; hij kon het niet gelooven.

Maar hij zag hoe de slanke, teere handen der geliefde zich kromden van
pijn, haar gelaat was doodsbleek—nog eenmaal sloeg zij de heerlijke
oogen op, een laatste gelukzalige glimlach en reeds had de koude,
wreede dood een der schoonste bloemen afgebroken.

Raffles wist niet, wat er met hem gebeurde.

De trouwe Achmed had hem in zijn armen genomen en droeg hem met
bovenmenschelijke kracht met Natana naar de naastbijzijnde Engelsche
kolonie.



Zes weken later ontmoette Raffles Lord Turkington weer in Egypte.
Verbaasd keek de Lord Raffles aan, die hem jaren ouder scheen geworden.

“Ik heb mijn belofte gehouden, Lord Turkington,” sprak Lord Lister, “ik
heb haar met het beste betaald dat ik bezat: met mijn hart. Hier is het
Akasa, het geheim van den dood uwer voorvaderen. Beproef niet, het
raadsel op te lossen, het leidt tot krankzinnigheid!”

Toen Lord Turkington het product der Indische tooverkunst had bekeken,
nam hij het op en slingerde het in tegenwoordigheid van Raffles in de
wateren van den Nijl.

Raffles echter staarde in gedachten verzonken naar de kringen die in
het water achterbleven en weende.

Dit was de eerste en laatste keer, dat iemand in zijn oogen tranen had
gezien.