Нешта здарылася. Нешта здарылася, а я не бачу што!
Ну лепш жа ш стала – каментуе ўнутраны голас. Лепей та лепей - адказваю яму я, - але з чаго? І ў ва што гэтае лепшае абыйдзецца? Ну і дурань – зноў кажа ўнутраны голас, - лепшае не горшае. Можна і пачакаць і пакайфаваць.
Сіжу вось цяпер і думаю, - навошта мне думаць? Тым больш думаць аб сабе. Чытач у дэпрэсіі, а мне усяго толькі проста не весела. Не чытайце чытач далей - напісаць? Дык ужо ш напісаў – падказвае унутраны голас. Дык, дык. А хто ж тады мой першы чытач? Правільна,- ізноў падае голас унутраны голас, - свой голас. Дык ты ж не ў дэпрэсіі, што ты тутака робіш, - рэагую я... Цікава(!)… Але сумна… Дэпрэссант таму што. Памыліўся(. І горш не стала чамусьці. Не, усёж ткі гэта не я напісаў. Унутраны голас вінаваты, спадары. Унутраны голас. Альбо першы чытач.
Антыдэпрэсант
© Copyright: Кабердин Владимир, 2024
Свидетельство о публикации №224103001354
Свидетельство о публикации №224103001354
Рецензии