Крыжы

Крыжы

Восеньскі  ранак шэрага Менску.  Пахмурна так, што ёсць вялікае жаданьне  заваліцца ў былы бар пад нумарам  сорак  два ...

У 80х бар  #42 студэнтаў тэхналагічнага інстытутау вельмі вабіў. Я часцяком завісаў там па п'яць, куфляў, на колькі хапала стыпендыі. З сябрамі з гурту Чорны Абеліск.  Бар меў свой адпаведны назоў : Гробы. Сесьці на трамвай на перакрыжаванні вуліцы Таварыша Свярдлова і таварыша Ульянаўскага , раз, і ты ужо на вуліцы Таварыша Казлова. Ці на  Казлабродзкай...

Кінуць косткі ў закутку і цягнуць з куфля бурштынавы напой, разважаць з самім сабой. Аб жыцці. Аб супярэчнасьці шляху майго народу, падзелянага д'ябальскай рукою на кавалкі непаразумення.  Куфаль пусты. Адказаў на яго бліскучым дне сёння німа.  Выйсьці потым на свежаее паветра. З асалодай запаліць цыгарку. Слухаць, як за плотам вайсковых могілкак раве бензапіла, угрызаючысь ікламі ў досыць нешматлікія дрэвы, якіх з кожным годам усё меней і меней. А новыя не сядзяць. І незразумела чаму.
Візгліва з надрывам балгарка грызе нейдзе колішнюю кованую агароджу. Я сунуся у цэнтральную браму і накіроўваюсь да пантэону нашых светачаў.  Даўно нікога тут не было. Чэзлыя кветачкі. І груган на галаве Янкі Купалы. Гэрой.
 Колас кажа, вось і тут, на цьвінтару, цябе абселі груганы, як маскалі  дый ляхі.

З аднаго боку сьвеціцца цыбулінамі праваслаўная царква , троху далей праз квартала, каталіцкі касцёл запрашае на канцэрт арганнай музыкі.  А па над усім гэтым пануе мэталевая вежа былой глушылкі. Як сведка сучаснасці. 
Я варушу апалае лісьце мокрымі красоўкамі.  І думаю. Не трэба было ў гэным  пагосту класьці косткі нашых вялікіх рупліўцаў.
Ох, як не трэба.

За агароджай, на сметніку стос амаль спарахнелых іржавых металевых крыжоў і агароджаў чакае свайго лёсу. Каб сыйсьці ў свае, металевае пекла. Ці вырай.

І адразу ўспаміны, як сядзелі ў Гробах, нейкі дзядок нешта бурчаў за суседнім сталом, наконт, німа беларусаў, ёсць толькі  літвіны, і мы зараз ўсе ў вялікай пастцы.  Мы налілі дзеду трохі гарэлкі. Супакойся , стары, хутка камунізм пераможа. І заіржалі.
Якія такія, літвіны- мурыны?

Ці мы і ёсць тыя, спарахнелыя крыжы...