Той, каго нiма

Той, каго німа


Прыстань. Парычы, старое  мястэчка ў Беларусі. Красавік.

 Надвячорак.
Удвох на пароме. Першы дзяжурыць. Другі роварам прыехаў.
Я спыніўся, каб паглядзець, як веснавая Бярэзіна коціць свае бясконцыя воды скрозь нашае жыцце. Туды, у Дняпро. І далей.  Дзе вайна.

Першы: на мароз бярэцца.
Другі: а я дурны пераабуў Мазду.
- а дзе гэтат, жывы?
-  жывы, чорт яго не возьме, як і дзевяноста год таму сеткі ставіць уначы. Зараз ізноў яму перагарадзіў.

Падыйшлі два кашлатых маладзёны з заплечнікамі . Валацугі.  Мусяць на той бок папасьці.  Але гаворка з дзяжурным скончылася анічым. Маладзёны крочылі ў бок шашы.
Сонца так прыгожа адлюстроўваецца ў Бярэзіне, што рэжа вочы.
Я стаяў на беразе каля Ратавальнай станцыі пгт Парычы, піў з корца адвар шыпшыны, пыхкаў цыгаркай. На даху станцыі сядзеў чорны кот і каўкаў. Хацеў любішчаў, а мо чакаў парахода "Воран"     "Общества пароходства по Днепру и его притокам" маршрутам Барысаў- Лоеў , які не ходзіў тут больш сто год як. Каб зьехаць да Мікалаева, і далей , да Брэмена ці да НюЁрку.

Пачынаю рух да  Мінску. У кубло супярэчнасцёў.

p.s.

Той, гэты. Гірш, рыбак,  які яму перагарадзіў, якога німа. Які ляжыць пад каменнай плітой, разам з суседзямі і роднымі з мястэчка Парычы.


Памяці жыхароў , яўрэяў, забітых немцамі ўвосень сорак першага.

Красавік 2025