Інеса
Мне цётка Маруся, хросная маці мая , калі мне год дзесяць было. Казала. А ёй шчэ нехта казаў. Аб сабаку. І жыдоў.
Жыдоў дабілі ў сорак другім. У мястэчку, далёка, на Палессі. За Лельчыцамі. Украінцы пабілі.
Спалілі нейдзе там, на Палессі, хаты ўсе .
Цётка Маруся у пяцьдзесятых на вузкакалейцы працавала, у леспрамгасе. Лес валілі. У тым мястэчку була.
Так казалі. Сабака прыйшоў. У мястэчка. У сорак сёмым. Сівы сабака. Сядзеў на тым жахлівым мейсцы, дзе хата была, дзе жыдоў пабілі . Год сядзеў. І вуў жахліва. Год. Мясцовыя цёткі падкармлівалі. І раптаум знік. Як і не было.
Нехта яму мянушку даў. Інеса. Як імя жонкі нямецкага камандзіра карнікаў.
Сучка яна была. Кажуць бухгалтэрыю вяла, у камендатуры.
У Глушкавічах.
Iнеса
© Copyright: Ёхан Леверда, 2025
Свидетельство о публикации №225051401820
Свидетельство о публикации №225051401820
Рецензии