Везунчик или кошачий эмигрант

Везунчик или кошачий эмигрант.
Со слов девушки Барбары Абарбанель, Рушеньки.

Его мать Шивру привезли из России, из Петродворца. Папа купил её по объявлению у врача Скорой помощи, который разводил породу "русских голубых". Он рассказывал, что когда ехал за котёнком, был солнечный день, снег таял и чудесно искрился на обочине, на зданиях дворца Стрельны. Асфальт блестел весенней влагой. Когда он вошёл в квартиру, разделся и сел за столик в крохотной кухоньке, перед ним поставили двух котят, один из которых сразу пошёл к папе.
- Вот Вас кошечка сама и выбрала,- воскликнула пожилая женщина, тёща продавца.
Папа расплатился, взял пушистый серый комочек, положил за пазуху, вышел из дома, перебрался через огромные белые сугробы, поразившие воображение и поехал домой с новой подругой.
Кошечку назвали Шиврой. Она была умницей и Тихоней. Она даже мяукала тихо, когда просила есть или кота.
Да, да. Папа рассказывал, как однажды, стоя у оградки на втором этаже их дома, Шивра по поребрику подошла к папе и стала об него тереться, приставать, как пристают женщины, желающие близости.
- Шивра! Я не могу дать тебе той любви, которую ты сейчас хочешь, сказал папа, но,- папа на мгновение, задумался, помолчав,- я привезу тебе кота, жениха. Обещаю. Папа взял кошачью девочку на руки, прижал к щеке, поцеловал в мордочку.
- Ты моя, милая девочка, Шивра! Но ты - кошка, а я - человек, и у нас не может быть той любви,  от которой появляются котята.
Шивра удовлетворённо и понимающие урчала, как маленький уютный моторчик.
Папа понимал язык зверей, птиц. На улице он "разговартвал" с чайками, воронами, а те ему отвечали. Папа беседовал с кошками и они слушали его. Бывает он на улице переводил гуляющим хозяевам собак, что хотели от них их питомцы.
Папа сдержал своё обещание и привёз кота. Его мы назвали "Ёшка". Ёшка был умный кот и единственный, кто по своей воле ходил на человеческий унитаз. Папа купил его в Петербурге у каких-то молодых художников, которые жили на чердаке дома в старом районе города.
В какой-то момент у Шивры появился животик, который стал рости. Там были котятки. Шивра рожала в туалете на тряпочке, на каменном полу. Первый раз она родила двух крошечных прелестных котят. Шивра на ночь всегда приносила котят папе на одеяло в ноги, как бы показывая, - смотри- это наши дети! Сама ложилась папе на грудь и урчала, пока папа не засыпал. Маму к папе она ревновала. Часто ночью слышался мамин из спальни крик:
- О! Опять эта кошка! Я выкину её! Она опять нагадила!
Шивра какала маме непременно на подушку.
Когда котята подросли их продали.
Во второй раз Шивра опять рожала ночью. Мама принимала роды, а я ей помогала. Вторым из неё вышел котёнок с хвостиком, на конце которого был излом. Его мы назвали "Везунчик" или Lucky",  который остался у нас на долгие годы.
В какой-то момент у мамы и моего брата началась "астматическая аллергия". Мама стала требовать, скандалить, чтобы папа, как можно скорее продал, убрал кошек из дому. Йошку купил боец ММА, высоченный, спокойный голландец, который приехал за ним аж из Гронингема, севера Голландии. Шивру забрала женщина из Миддельбурга. А ещё одного безымянного котёнка, купил по "бросовой цене" русскоязычный сосед Игорь, который выпускал кота во двор и тот гулял по всему Берген оп Зоому.
Везунчик остался. Он так и жил у нас, периодически попадая во всякие неприятные истории. То он где-то повредил лапу и ему ампутировали пару пальцев, то на него наехала машина и он на волоске от смерти лежал дома и выживал, в другой раз он снова попал под машину. Но каждый раз он неизменно выживал.
Мы дети, когда приходили домой, он неприменно залезал к нам на колени, урчал. Любил обниматься и целоваться, по-кошачьи, конечно.
В один день, когда.я сдала экзамены и получила свой диплом, диплом Бакалавра, я думала, что он будет одним из счастливейших дней в моей жизни, позвонила мама и сказала, что Везунчик-Изюмчик умер.
- Как умер?!- у меня всё похолодело внутри и я не поверила своим ушам.
- Ты знаешь, - начала объяснять мама,- пришёл, лёг ко мне на ручки, на колени и так остался лежать. Не знаю, что случилось. Отравился, может быть, чем-то.
 Холодный и окаменевший, затвердевший. Навсегда.
Эта была очень и очень печальная, траурная новость.
Мы хотели похоронить его у еврейского кладбища, как когда-то похоронили другого кота, сиамца, верного Хо-Ши-Мина, но похоронили также в лесу, недалеко от дома. Так закончилась эпопея "Русские голубые", которую когда-то начал папа. Спи спокойно и в мире наш любимый котик Везунчик-Изюмчик.

11.07.2025 СПб, Абарбанель

Lucky of katachtige emigrant
Lucky of katachtige emigrant.
Van de woorden van het meisje Barbara Abarbanel, Rushenka.

Zijn moeder Shivra kwam uit Rusland, uit Petrodvorets. Papa kocht het op een advertentie van een ER-arts die een ras van "Russische blues" fokte. Hij vertelde me dat toen hij het kitten ging ophalen, het een zonnige dag was, de sneeuw was aan het smelten en sprankelen heerlijk aan de kant van de weg. op de gebouwen van het Strelna Paleis. Het asfalt straalde met lentevocht. Toen hij het appartement binnenkwam, zich uitkleedde en aan een tafel in de kleine keuken ging zitten, werden twee kittens voor hem geplaatst, van wie er ;;n onmiddellijk naar zijn vader ging.
- De kat koos jou, riep de oudere vrouw uit, de schoonmoeder van de verkoper.
Vader betaalde de prijs, nam een pluizige grijze bult, stopte het in zijn boezem, verliet het huis, klom over de enorme witte sneeuwpartijen, en ging naar huis met zijn nieuwe vriend.
De kat heette Shivra. Ze was slim en stil. Ze mauwde zelfs rustig als ze vroeg om voedsel of een kat.
Ja, ja, ja, ja. Papa vertelde hoe op een dag, staande bij het hek op de tweede verdieping van hun huis, Shivra liep naar papa's stoep en begon te wrijven tegen hem, vrouwen lastigvallen die intimiteit wilden.
- Shivra! "Ik kan je nu niet de liefde geven die je wilt," zei papa, "maar," zei papa voor een moment, denkend, na een pauze, "ik zal je een kat, een bruidegom brengen. Ik beloof het je. Vader nam het kattenmeisje in zijn armen, drukte haar op haar wang, kuste haar gezicht.
- Je bent mijn lieve meisje, Shivra! Maar jij bent een kat, en ik ben een mens, en we kunnen niet de liefde hebben die kittens maakt.
Shivra gerommeld, tevreden en begripvol, als een kleine gezellige motor.
Vader begreep de taal van dieren, vogels. Op straat "praatte" hij met meeuwen, kraaien, en ze antwoordden hem. Papa praatte met de katten en ze luisterden naar hem. Soms was hij op straat en vertelde de wandelende hondenbezitters wat hun huisdieren van hen wilden.
Papa hield zijn belofte en bracht de kat. We noemden hem Yoshka. Yoshka was een slimme kat en de enige die vrijwillig naar het menselijk toilet ging. Vader kocht het in St. Petersburg van een aantal jonge kunstenaars die op de zolder van een huis in de oude wijk van de stad woonde.
Op een gegeven moment had Shivra een buik die begon te groeien. Er waren kittens. Shivra is bevallen in het toilet op een doek, op een stenen vloer. De eerste keer dat ze beviel van twee kleine schattige kittens. Shivra bracht altijd kittens aan de voeten van haar vader op een deken voor de nacht, alsof het tonen - kijk - dit zijn onze kinderen! Ze ging op papa's borst liggen en rommelde tot papa in slaap viel. Mam was jaloers op papa. Vaak 's nachts hoorde ik mijn moeder huilen vanuit de slaapkamer:
- Oh, die kat weer! Ik gooi het weg! Ze heeft het weer verkloot!
Shivra heeft op het kussen van haar moeder gepoept.
Toen de kittens ouder werden, werden ze verkocht.
Voor de tweede keer beviel Shivra 's nachts weer. Mam heeft de baby ter wereld gebracht, en ik heb haar geholpen. De tweede was een kitten met een paardenstaart, die aan het einde een knik had. We noemden hem "Lucky" of "Lucky" die vele jaren bij ons bleef.
Op een gegeven moment begonnen mijn moeder en mijn broer "astmatische allergie;n" te hebben. Mam begon te eisen, tot schandaal, dat papa, zo snel mogelijk verkopen, de katten uit het huis verwijderen. Joshua werd gekocht door een MMA vechter, een lange, kalme Nederlander die achter hem aan kwam uit Groningham, het noorden van Nederland. Shivra werd ontvoerd door een vrouw uit Middelburg. En nog een naamloze kitten, gekocht tegen de "werpprijs" Russisch sprekende buurman Igor, die de kat in de tuin liet en hij liep heel Bergen op Zoom.
De gelukkige bleef. Hij woonde bij ons, af en toe kwam hij in allerlei onaangename verhalen. Toen bezeerde hij zijn poot ergens en ze amputeerden een paar vingers, toen werd hij aangereden door een auto en hij was dood thuis en overleefde het, een andere keer werd hij weer aangereden door een auto. Maar elke keer overleefde hij onveranderlijk.
We zijn kinderen, toen we thuis kwamen, was hij op onze schoot, rommelend. Hield van knuffelen en kussen, katachtig, natuurlijk.
Op een dag, toen ik slaagde voor mijn examens en mijn bachelordiploma haalde, dacht ik dat het een van de gelukkigste dagen van mijn leven zou worden, belde mijn moeder en zei dat Lucky Raisinman was overleden.
- Hoe ben ik gestorven?! - Ik kreeg het koud van binnen en ik geloofde mijn oren niet.
- Weet je," mama begon uit te leggen, "hij kwam, ging liggen op mijn handen, knie;n, en bleef daar liggen. Ik weet niet wat er gebeurd is. Vergiftigd, misschien iets.
 Koud en versteend, gehard. Voor altijd.
Dit was zeer, zeer droevig, rouwend nieuws.
We wilden hem begraven op de Joodse begraafplaats, net zoals we ooit een andere kat begraven hadden, een Siamese die trouw was aan Ho-Shi-Min, maar ook begraven in het bos, niet ver van huis. Dat is hoe het epische "Russian Blues" dat papa was begonnen. Slaap lekker en in vrede onze geliefde kat Lucky Raisin.

11.07.2025 СПб, Абарбанель