Азапнынъ тебессюми

Сен кулюмсирединъ, хиянетлик яптым,
Якъын эдинъ, къызгъандым.
Сен учып кеттинъ. Сагълыкълашты,
Джаным тюшлерни Джехеннемге чевирди.

Санъсыз акъшамлар къалды эскерде,
Бакъмакъ къоркъунуч, сенсиз дерде.
Сенин изин сюре билмедим,
Севги озюне азапны эйледим.

Сенинъ тебессюминъ меним иляджым эди,
Энди хатыралар олды азап.
Ве джаным мени къабаатлы тюшлерде кесе,
Буюк къара кескинликнен.

Бакъма мени, сенинъ к;злеринде ар ёкъ,
Меним сёзлерим янды, ве сусады.
Севги дегиль, меним сёзюм — кыргъын,
Олмадым сенинъ дуамда, — мен лаънет олдым.

Амма тек бизни яраткъан ве бизге севги берген Аллахнынъ Ирадесинен.
Къыямет кунюнден эвель мени дердимни багъышламагъа кучь тапарсынъ.

Джаным, къаргъышым, Сенинъ джанынъ,
О гъафлетте къалдыргъан Аманат.
Мен санъа севги сакълайым,
Ве ольгенде, оны берем.

Иблис юрекнинъ сиясынен къаргъышлангъан къара исе урып, къан акъызмакъта.
Чюнки мени севгенинъни анълап, шубе пердеси тюшти.