Гарэзлівы ды гаманлівы…
Такім падаўся ручаёк.
Як жэўжык ён, бо звыш гуллівы,
Прарэзаў малады гаёк.
Ён карагодзіць ды спявае,
Прыгожы залаты ручай.
Настрой мне добры навявае,
Разгоніць скруху ды адчай.
З-пад камня жэўжык нарадзіўся,
Бяжыць не ведаю куды.
Крумкач убачыў – падзівіўся:
Прыгожыя яго сляды.
Ручай той чысты ды глыбокі,
Ён срэбразвонны, гаманкі…
Куды бяжыць? Не бачыць вока,
Праз бор нясецца гаваркі…
Ручаёк
© Copyright: Татьяна Цыркунова, 2025
Свидетельство о публикации №225073100550
Свидетельство о публикации №225073100550
Рецензии