Жаль балючы, невыказны,
Кут закінуты – вярба.
Горкі, едкі – ён выразны,
Як адвечная журба.
Спавівае сэрца смутак,
Плачуць ціхія дажджы.
Намакае мой абутак,
Мокнуць голыя крыжы.
У лесе могілкі сівыя,
Лютэране-немцы спяць.
Ціха ветрык нешта вые,
Гукі мяккія ляцяць.
Што шукалі тут чужынцы?
Ды адзін спакой знайшлі.
Ліхалецця важкі прынцып:
У зямельку паляглі.
Прымірэнства з векам прошлым…
Бачу строй крыжоў наўзбоч.
Заплацілі поўным коштам –
Як пакута злая ноч…
Жаль балючы...
© Copyright: Татьяна Цыркунова, 2025
Свидетельство о публикации №225091700454
Свидетельство о публикации №225091700454
Рецензии