дневники июль 2013
2.07.13. Читал вчера интервью с А.В. Антоновым «Я слышу подземный гул» (вопросы задавал Алексей Муравьев). Переписываюсь с Настей П. «Вечные сны, как образчики крови, переливай из стакана в стакан». Читали с мамой Сарнова «Сталин и писатели».
3.07.13. 27 лет назад родилась Аля. В 2002 году в Минске не был услышан. Докладывал о Максиме Греке.
4.07.13. В Луге три года (1941-1944) служил католический священник о. Стефан Войно. Наверное, ушел с немцами. Важно, чтобы мессы совершались. «Всякое место, на которое ступят стопы ног ваших, Я даю вам» (Ис Нав 1, 3). Луга, Наро-Фоминск, Мелихово.
5.07.13. Звонил о. Ференц из Венгрии, интересовался переводом «Мемуаров» Миндсенти. Написал статью «Юстиниан» для 5 тома Католической энциклопедии. В библиографии указал книгу В.М. Лурье. Везде оставляю какие-то следы. В этом смысле надо учиться у Эренбурга.
6.07.13. Праздник св. Марии Горетти. Поздравил Таню Бородай с днем рождения. Позвонил Галине Масленниковой – она в больнице после операции. Читаю роман Василия Гроссмана «Жизнь и судьба».
9.07.13. Праздник Тихвинской иконы Божией Матери. В воскресенье был на мессе у сестер Матери Терезы. Служил о. Андрей Буко.
19.07.13. Маркс пародирует Евангелие от Иоанна, Ницше – Первое послание к Коринфянам («в опасностях»). И здесь не могут обойтись без христианства. Культура невозможна без христианства, иначе получится просто вода. Стихотворение Эренбурга о соли. Но у Эренбурга другая мысль: евреи – соль земли. А сама метафора соли взята из Нового завета («вы соль земли»).
21.07.13. День рождения Лены (жены). Праздник Казанской иконы Божией Матери. Вчера читал «Призвание Авраама». Вечером был на мессе, встретил Юлю (Катя поступила в Медицинский институт). Лена прилетела в Лондон.
23.07.13. Вчера читал о св. Михаиле Тверском. Технология смерти. Сначала переломали ногами ребра, потом вырезали сердце. Что-то похожее у ацтеков.
25.07.13. Ссылки на Руссо и роман Достоевского «Идиот» в энциклике Lumen fidei.
26.07.13. С мамой читаю Эренбурга.
27.07.13. Интересная тема: Розанов и Распутин. Неожиданно!
28.07.13. С Гегеля начинается новый этап. Он сам в лекции от 22 октября 1818 года сказал, что просвещение закончилось, и покритиковал Канта (не упоминая его имени), сравнив его с Понтием Пилатом. Это четвертый этап: уход Мирового Духа внутрь себя, отвлечение от действительности (будь то откровение, природа или человек – патристика, схоластика и гуманизм). Соответствует natura non creans et non creata у Иоанна Скота Эриугены. Первый этап: natura creans et non creata – это Бог, дающий откровение (Ветхий и Новый завет). Окончание этого этапа – Иоахим Флорский. А с Гегеля начался четвертый этап: осмысление истории. И сюда вписывается цитата Белинского, которую приводит Лев Шестов: «Обозреть путь». И сюда же Шопенгауэр, и Дарвин, и Конт, и Ницше, и Маркс, и Шпенглер. Розанов и Фрейд – отдельно, но это в любом случае не гуманизм, это анти-Руссо.
+++
Был в храме Св. Людовика, служил о. Фернандо. Cellarius. Historia Medii Aevi. От Константина до 1453 года. Декарт вперил взгляд в себя: natura creans et creata. И так было до Канта. Люди занимались самопознанием. И Монтень, и Локк, и Юм, и Руссо. Сюда же Поуп: «The proper study of mankind is man». Из философов были верны естествознанию только Мопертюи и Бошкович (Паскаль отошел от естествознания, причем сознательно). И Ламберт (гений-самоучка), а также Лаплас. Но они оказались на периферии.
29.07.13. Совпали два события: изобретение книгопечатания и взятие Константинополя турками. Cellarius считает взятие Константинополя концом Средних веков.
30.07.13. Не совсем хорошие новости. Папа Франциск против Миссала-1962.
+++
Читаем с мамой книгу Н.Л. Трауберг «Сама жизнь». Диана (дочь Иры С.) уезжает в Мадрид. Виталий Задворный встречался сегодня с Парфеновым: Павла I утвердили. Жду выхода первого тома (Петр I, Анна Иоанновна, Елизавета Петровна).
1.08.13. Вчера был с мамой в американском медицинском центре в Грохольском переулке. Вспомнил и поездку в Португалию, и 11 февраля 2013 года – звонок Антонова и новость об отставке Папы Бенедикта XVI. Упорно продолжаю переводить Яки. Но напрасно он критикует Гегеля. Не надо абсолютизировать науку. Гегель прав: познание природы – это лишь этап. Потом надо будет познать самого себя и смысл человеческой истории. Наука не может всё объяснить. Кроме того, Гегель пишет красиво, ссылается на Гете, он образованный человек.
+++
Вечером добавил. Что очевидно для Декарта? Ни одно из библейских чудес, даже воскресение Христа, не очевидно для него, не может его успокоить. Т.е. он как бы утратил веру. И ни одно из природных явлений: ни звездное небо, ни тяжесть собственного тела, ни биение сердца не очевидно для него. Только мысль очевидна. Т.е. в философии Декарта дух обращается на себя.
Incipit tractatus de victoria Christi contra Antichristum magistri Hugonis de Novo Castro sacrae theologiae et decretorum doctoris Parisiensis. Sequitur prologus huius libri quem ponit in principio. Non sum propheta, nec filius prophetae. Amos 7. Humilis ille Amos considerans quod erat de infimitate generis quoniam pastor armentarius vellicans sicomoros et non attendens quod erat ex dono divini muneris prorupit in haec verba dicens Non sum propheta nec filius prophetae. Hoc et iste humilis propheta et plus quam propheta Johannes Baptista respondit cum ab eo quaesitum est Propheta es tu . Respondit non. Hoc enim habet humilitatis coetus ut semper attendat in se quod infimum et abjectum, non quod altum. Perpendat igitur humana temeritas quanti vicii sit se abjectare esse quod non est cum tanti sit
apud Deum celare quod est. Ne igitur temerarie fingam me in hoc opusculo de temporibus novissimis Antichristi esse prophetam loquentem mendacium suisque somniis vel imaginationibus falsis adhaerentem. Nihil in eo positurus sum quod intendo asserere nisi dicto sacrae scripturae canonicae vel sanctorum expositorum eiusdem vel quae ex eis evidenter emanant confirmetur. Sicut autem secundum mundi sapientem scientiis physicis certitudo non est similiter in omnibus quaerenda. Discenti enim est necessarium quaerere certitudinem secundum unumquodque genus inquantum natura patitur vel recipit. Sic uniformis certitudo quaeri debet in dictis sacrae scripturae de Antichristo et adventu Christi ad judicium et in dictis sanctorum de eo. Haec enim non est sicut illa, licet secundum gradum suum debitam credulitatem exposcat. Quod enim sacra scriptura expresse dicit de his infallibili veritate fixum est et futurum. Sancti autem multa dicunt de his non asserendo, sed Sacram Scripturam exponentes ab ea quae probabiliter conjecturant applicando. Et ideo in his non tanta debetur adhaesio quanta illis quae in Scriptura canonica continentur, licet eis tanto amplior debeatur credulitas prae aliis quanto eos credendum est Spiritu Sancto repletos fuisse et per eundem Spiritum Sanctum in expositione Sacrarum Scripturarum invenisse vias rectas. Verum quia a fine res denominari videtur et debet, finis autem huius operis seu opusculi est ut tractetur et sciatur victoria Jesu Christi contra Antichristum, non solum quantum ad illum hominem perditum in se, sed etiam ad corpus eius mysticum, quod est collectio omnium perversorum, unde et hoc in secundo libro huius opusculi tractatur. Congruum est hunc librum intitulari de victoria Jesu Christi contra Antichristum. Hic autem liber in duos parciales libellos dividitur, quorum primus protenditur usque ad adventum Heliae et Enoch contra Antichristum, secundus usque ad adventum Christi in quo perfecte Antichristus cum suo corpore destruetur. Ut autem processus totus utriusque libelli distinctius videatur faciliusque quilibet invenire valeat de materia huiusmodi quod optabit, cuiuslibet libelli capitula in eius principio per ordinem praemittuntur.
Capitulum 1. De interpretatione nominis Antichristi
Capitulum 2. Probans quod veniet Antichristus
Capitulum 3. De qua gente nascetur
Capitulum 4. In qua urbe nascetur
Capitulum 5. Ex qua matre nascetur
Capitulum 6. Quod Antichristus non erit diabolus per assumptionem
Capitulum 7. Quomodo educabutur
Capitulum 8. De quibusdam signis non propriis praecedentibus adventum Antichristi
Capitulum 9. Breviter recolligens praedicta
Capitulum 10. De generali persecutione ecclesiae ante adventum Antichristi
Capitulum 11. De exitu decem tribuum de loco captivitatis eorum
Capitulum 12. De Gog et Magog
Capitulum 13. De fine Romani imperii
Capitulum 14. Quod ille locus Danielis, cap. XI: "Et convertet faciem suam ad imperium" usque ad finem capituli sit principaliter de Antichristo.
Capitulum 15. Recolligens quae in praedictis transgressionibus certa sunt
Capitulum 16. Quod Antichristus imperator et monarcha erit
Capitulum 17. De modo promotionis eius ad regnum Judaeorum
Capitulum 18. De ampliatione regni eius
Capitulum 19. De modo regnandi ipsius
Capitulum 20. Recolligens certa de imperio eius
Capitulum 21. Quod Antichristus volet reputari Deus
Capitulum 22. De signis mendacibus quibus se Deum probabit
Capitulum 23. De discipulis Antichristi
Capitulum 24. Quod Antichristus reputabitur Deus
Capitulum 25. Quod nullum alium permittet Deum nominari
Capitulum 26. Quod videtur leges destruere et mutare et specialiter legem Christi
Capitulum 27. Recolligens praedicta circa falsam deitatem eius
Capitulum 28. De persecutione ecclesiae ab eo in generali
Capitulum 29. De penuria sanctorum quam tunc sustinebunt
Capitulum 30. De oprobrio et verecundia eorum
Capitulum 31. De martyriis sanctorum
Capitulum 32. De casu illorum qui videbantur stare
Capitulum 33. De loco persecutionis et fuga aliquorum sanctorum in loca deserta
Capitulum 34. De tempore durationis illius persecutionis
Capitulum 35. Quare Deus talem persecutionem evenire permittet.
Capitulum primum de interpretatione nominis Antichristi sequitur.
Quia vero omnis notitia incipit a cognitione significati nominis, ideo primo videndum est signatum et etymologia huius nominis Antichristus. Dicitur autem Antichristus quasi contra Christum. Sermones contra excelsum loquetur et sanctos altissimi conteret ut de eo dicitur Danielis VII. Unde Isidorus in libro VIII Etymologiae in capitulo De nominibus dicit: Antichristus appellatur quia contra Christum venturus est. Non quomodo quidam simplices intelligunt Antichristum ideo dictum quod ante Christum venturus sit aut post eum veniat Christus. Non sic, sed Antichristus dicitur Graece quod est Latine contrarius Christo. Anti enim Graece Latine contra signat.
Свидетельство о публикации №225101501820