А за акном - зноў змрочная пара,
Не дзень, не ноч, а доўгі шэры вечар,
Сціскае сэрца змрочнасці гара,
Свабодна не дае расправіць плечы...
Усё ў палоне шэрых ланцугоў:
І думкі, і імгненні, і пачуцці,
І нават сэнс вось гэтых шчырых слоў
Згарае, як у полымі паленцы...
Я бачу, як туман падняўся ўверх,
Надоўга зліўся з цяжкім шэрым небам,
Адкрыў сусвету пяты мой паверх -
Ад шэрасці душу ачысціць трэба...
Для гэтага патрэбна ёй узляцець,
Над шэрасцю і змрочнасцю падняцца,
Каб на жыццё з ласкавасцю глядзець,
І ў шэрым змроку трэба нам смяяцца...
Шэрасць змроку...
© Copyright: Бреус Светлана, 2025
Свидетельство о публикации №225120101198
Свидетельство о публикации №225120101198
Рецензии