Зара вячэрняя істужкай,
Глыбокім, мокрым быў пясок.
Мясцовасць іншая – не служка,
Спрадвечны Балтыкі лясок.
Стаяць скалечаныя дрэвы,
Спічасты купал верхавін.
Нібыта жэзлам каралевы
Змяніўся выгляд не адзін.
Пужаюць сосенкі ўродай,
Урон ім ветры прыняслі.
Урочышча з такой прыродай –
Фантазія чужой зямлі.
Хваінкі дзіўнага фармата –
Пакрыўленыя ўсе ствалы.
Прырода ў гэтым вінавата –
Іх рост цяпер зусім малы.
Прыбалтыкі чаруюць віды:
Вадою згладжаны пясок…
Ёсць дзюны – нібы піраміды.
На першым месцы ўсё ж лясок.
На Балтыцы
© Copyright: Татьяна Цыркунова, 2025
Свидетельство о публикации №225121400520
Свидетельство о публикации №225121400520
Рецензии