Анатолий Кудласевич - написанные рецензии

Рецензия на «Тринадцать дней из дневника Антона Кудлатого» (Анатоль Кудласевич)

Арыгінал узяты тут: http://iuzhyk.livejournal.com/146720.html

Гэты твор, калі не памыляюся, быў надрукаваны ў часопісе “Крыніца” ў далёкіх ужо – не па часе, а па змене культурнай парадыгмы – 90-х гадах мінулага стагоддзя. Або – мінулага тысячагоддзя, каб гэта найбольш паважна гучала. Але да часу, па вялікім рахунку, твор не мае асаблівага дачынення – бо ён аб духоўным вопыце, духоўным крызісе, прычым тым выключным духоўным крызісе, які перажываюць толькі паэты. Прычым, не баючыся казацца пафасным, – паэты сапраўдныя. І хоць Анатоль Кудласевіч дапускае мастацкую вольнасць, замяняючы я-героя на Антона Кудлатага (а значыць, і мы дапускаем пэўную выдумку), – у галоўным мы не памылімся: такі самы крызіс і менавіта з такімі самымі нюансамі перажываў ён сам, паэт Анатоль Кудласевіч. Такое “сачыніць”, начытаўшыся і насыціўшыся гарой кніжак, немагчыма: дзённік напісаны крывёю, літаральна адчуваеш яе сачэнне з радкоў.
Твор, азначу адразу, не будзе цалкам зразумелы ні не-паэту, ні проста паэту, ні паспяховаму рыфмачу, апанаванага гонкай за зямнымі дабротамі ў выглядзе літаратурных прэмій і пашаны людской. Ён будзе, магчыма, сугучны толькі тым, хто стаяў на самай мяжы жыцця, не паміж жыццём і смерцю ў банальным фізічным разуменні, а паміж Светам Божым і цемрай пякельнай.
Твор трэба чытаць цалкам, але сапраўды таму, каму гэта патрэбна. Тут, спадары, папярэджу – мастацкай эстэтыкі не чакайце. І калі ў вас усё, як вы лічыце, добра ў жыцці, лепш абыдзіце яго бокам. Бо гэта – не літаратура, гэта духоўны вопыт. Таму ён непадуладны ніякай літаратурнай крытыцы (гэта не яе поле дзейнасці). З ім, Кудласевічавым творам, можна толькі сугучыцца, калі перажываў нешта падобнае. А я такое перажываў. І неаднойчы. Таму бяру на сябе смеласць вылучыць з “Дзённіка” некаторыя цытаты і ўключыцца ў неагрэсіўную палеміку. Ці атрымаецца?...
Да нядаўняга часу я думаў, што работа, сапраўды, галоўная ў маім жыцці, і заўсёды гаварыў жонцы: “Зразумей, калі цябе ячшэ не было, то моё захапленне, мая творчасць жыла ўва мне, дакладней, я жыў ёю. Калі б не творчасць, па-першае, мы нават не сустрэліся б з табою, а па-другое, сядзець бы мне ў якой-небудзь псіхушцы да канца дзён маіх. Уратвала твочасць. Мяне няма без яе як чалавека, а ты яшчэ крыўдуеш: не магу ж я секчы сук, на якім сяджу?
Тут мы адразу сутыкаемся з праблемай непаразумення дваіх, нават вельмі блізкіх людзей, – здаецца зладкаваны мы ўсе з аднаго і таго ж біялагічнага матэрыялу, і мазгі, калі ўскрыць чарапную каробку, ва ўсіх прыкладна аднолькавыя, ды вось запоўнены і структураваны яны настолькі рознасна, што адзінота сярод самых родных людзей пры поўным фізічным здароўі – справа нярэдкая. Асабліва калі адзін індывідум – паэт.
я хачу, каб ты ведала: я паэт, а потым ужо чалавек, муж, бацька…”. (Чамусьці я часта размяжоўваў у сабе чалавека і паэта. Доўга вагаўся, што ж першаснае і галоўнае? Падумаў аднойчы: самае галоўнае — чалавек, а ўжо потым ён ці паэт, ці слесар, ці хто іншы… Але прыходзіць час і ўсё пераварочваецца з ног на галаву, пачынаеш разумець, што твой асноўны чалавек, — гэта паэт у табе.
Так, ухіліцца ад свайго наканавання паэту не ўдаецца. Калі, яшчэ раз падкрэсліваю, гэта сапраўдны паэт. Спробы пражыць не свой лёс прыводзяць да катастрофаў.
«Спробы перастаць тварыць і жыць так, як большасць людзей, для мастакоў нічога добрага не нясуць. Іх як бы распірае знутры, яны робяцца агрэсіўнымі, невыноснымі для акаляючых, нарываюцца на канфлікты, дуэлі, упадаюць у п’янства і наркаманію, у распусту. А ўсё для таго, каб заглушыць унутраны боль, звязаны з неспатоленым пасылам тварыць. Ад гэтых праблем загінулі Байран, Пушкін, Лермантаў, Высоцкі, Блок, раней часу памерлі Гогаль, Рэмбо. Праз гэта Леў Талстой у другой палове жыцця ўпаў у духоўнае абмарачэнне, развітаўся з праваслаўем, пачаў абвяргаць традыцыйнае хрысціянства, выпустошваць яго, спрабаваў (беспаспяхова) стварыць рэлігію новага тыпу. З прычыны творчага крызісу Сэлінджэр замкнуўся ў сабе, на дзесяцігоддзі перарваў кантакт з вонкавым светам. Рэдка калі якому творцу ўдавалася бязбольна саскочыць з "іголкі” творчасці. А калі каму і ўдавалася, то так і знай, што гэта былі творцы малога маштабу, не надта адораныя ў мастацкім плане. Буйны ж талент, асабліва геній мусіць служыць свайму лёсу да скону, а за спробу збочыць на пуцявіны жыцця звычайных людзей прырода яго сурова карае.» (з «Чоўна на Млечным Шляху», http://iuzhyk.ucoz.ru/publ/khimery_vazhnejshyja_za_zhyccjo/1-1-0-17 )
Падступіць іншы раз з усіх бакоў і здаецца, калі не сядзеш зараз за пісьмовы стол, надыдзе канец свету, або выбухнеш вулканам, што клякоча ўнутры. Так я і жыў, разрываючы сябе паміж паэтам і чалавекам. Рэдка ўдавалася прымірыць гэтых двух ворагаў, хіба толькі, як знаходзіў іх у гармоніі, і дапаўняў паэт чалавека, і толькі тады я мог лічыць сябе шчаслівым.

Анатолий Кудласевич   02.08.2012 15:20   •   Заявить о нарушении

Рецензия на «Картонный меч Повелителя бури или сколько стоит Ос» (Амаль Раф)

Нормальная оценка американской кинопродукции, но можно было бы короче и более сжато.
С уважением.

Анатолий Кудласевич   10.04.2010 13:35   •   Заявить о нарушении

Рецензия на «Бум-бум!» (Сергей Елисеев)

С моим соседом случилось, заведовал стоянкой. Кто-то поставил почти на выезде машину. Толкал-толкал, сигнализация поревела, никто не пришел. Взял да пропорол шины. Думал, уберутся. стоит в сторонке, наблюдает.Хозяин вышел, посмотрел, махнул рукой, вызвал такси и уехал.Целых две недели машина стояла и дорогу загораживала. И такое бывает.

Анатолий Кудласевич   26.03.2010 13:04   •   Заявить о нарушении

Рецензия на «***» (Анатолий Сыса)

Тозка, чагосці не стае ў мініацюты. Няхай бы ён усё ж такі знайшоў нешта яшчэ, акрамя мары.

Анатолий Кудласевич   25.03.2010 01:41   •   Заявить о нарушении

Рецензия на «Ваши произведения-4» (Молодец Пиши Еще)

Брагодарствуем!
Но кто вы? ОТкуда знаете, мой псевдоним Антон Кудлаты?
Наверняка, какой-то натовский шпион?
Рад бы присоединься, но как?
Я тупой, как сибирский валенок в непогоду.
что еще за линки? У нас на Палессі лінкі - такая рыба :)))
Кого будзем лавіць?
Ково заказывать?
Всё отлично.
Жму руку ниже пупа.
Анатоль.

Р.S. Света и Радости ВАМ!
Но всё же, просветите темного полушука, где и каки линки оставлять?
Я вполне серьёзно, хоть и печатаю слепым десятипальцевым по "соло на клавиатуре", но тыкаю в энтих сайтах куда-попало, заносит куда ни свет попадя.
Жму руку.
Толя.

Анатолий Кудласевич   17.11.2009 16:22   •   Заявить о нарушении

Рецензия на «Пиши!» (Молодец Пиши Еще)

Сам знаю, что молодец! Но если не среди молодцов? А среди сосунцов, подлецов...
А среди отцов, а перед Самим Отцом?
Вот, тот-то и оно...
А если не быть овцой, это, конечно же, хорошо, среди молодцов прослыть молодцом, это хорошо.
Но!
Если быть, а не казаться, стоить чегото действительно, а не стоять на пустом месте, тогда как?
Ай, да Пушкин, ай да сукин сын!
Я сегодня тоже себя похвалил, обычную статейку в газетку царапнул, и слезу пустил. И ЭТО хорошо.
Так что удачи!
Дершись, брат, так.
А вот как ссылку поставить, ничерта в этом не смыслю.

Анатолий Кудласевич   17.11.2009 15:33   •   Заявить о нарушении

Рецензия на «Смайлик с сигаретой» (Кристина Вейдер)

Очень понравилась ваше фотоизображение.

Анатолий Кудласевич   16.11.2009 23:24   •   Заявить о нарушении