Элул
Это было осенью, в пору когда у нас в Белоруссии идёт сбор картофеля.
В районном центре, где мы жили, почти каждая семья имела рядом с городом надел земли, его называли сотки, где выращивали этот жизненно важный плод, картофель.
B те далёкие годы у нашей семьи были свои сотки, где рос картофель.
Рано утром, красивым сентябрьским днём, я еду в телеги с моей няней Зосей и пару других женщин которые подрабатывали сбором картошки.
Лошадь медленно едет под гору, мы переезжаем Борунский мост,проезжаем дрожжевой завод и подъезжаем к урощице Сухая.
Осенняя природа красива.
Ранняя осень имеет особый колорит располагающий к раздумью о жизни,особое спокойствие.
Мы едим молча, только конюх Андрей подбадривая коня говорит с ним на особом,понятным ему, языке.
- Ну, Прру.....
Цоканье копыт и голос Андрея создают песню, песню дороги.
- Мы едим едим едим в далёкие края - запела я.
Все засмеялись.
- Да, далёкие края!
Но моя песенка отрешала женщин от их дум и они затянули свою песню.
Протяжную, как сама дорога, довольно печальную,наверное как их жизнь.
Ну вот мы и приехали.
Картофель растёт рядами, бороздами.
Андрей распрягает лошадь, снимает с телеги плуг.
Телега стоит под раскидистым деревом, рядом мешки для картофеля.
Я вижу как плуг врезается в землю и она раскрывает клубни картофеля.
Андрей ведёт свой плуг ровно, уверенно, не повреждая острым металлом картофель.
За ним на каждой борозде по две женщины, в начале и в конце поля,в середине они встречаются.
Картофель с корзины высыпается на подстилку, чтобы он мог подсохнуть под солнцем а затем помещается в мешки.
Дело идёт к полудню.
Неожиданно над полем повисла тучка.
-Неужели пойдёт дождь -озабоченно смотрит а в небо моя няня Зося.
-А ну беги к телеге, а то промокнешь.
И видя, что мне не хочется покидать поле ,добавляет,
-А ты попроси тучку чтобы нас обошла,гляди она тебя и послушается -
Я взбираюсь на телегу, машу руками на тучу и ору во всё горло.
Дождик, дождик,
Не дожди!
Дождик, Дождик,
Подожди.
Вот уже накрапывает дождь и пару капель стучат по брезенту,которым накрыли выкопанный картофель.
А всё усердно машу руками,разгоняя дождевую тучу
Дождик, дождик, перестань!
Мы поедим в Дагестан
Дай картошечку убрать
Довести до дому
Остановилась туча , прислушалась к просьбам прибауткам и медленно стала уходить с поля, в лес,оставляя за собой радугу и полосы света снисходящие с неба и озаряющие картофельное поле.
Картина эта завораживала своей красотой и с благодарностью, что просьба была услышана, удивлённая девочка, заворожено глядела в облака, ища там, высоко в небе ,того кто послал лёгкий ветерок и разогнал тучки.
Продолжение следует.
Перавод з рускай мовы Пятра Шаколы.
Элул.*
Гэта было восенню, калі ў нас, у Беларусі, ідзе ўборка бульбы.
У раённым цэнтры, дзе мы жылі, амаль кожная сям’я мела побач з горадам кавалачак зямлі, так званыя соткі, дзе вырошчвалі гэтую жыццёва неабходную рэч – бульбу.
У тыя далёкія гады і наша сям’я таксама мела свае бульбяныя соткі.
Раніцою прыгожага вераснёўскага дня я еду на возе з маёй нянькай Зосяй і некалькімі іншымі жанчынамі, якія падзараблялі бульбакапаннем.
Конская запрэжка павольна рухаецца пад гару, мы пераязджаем Барунскі мост, мінаем дражжавы завод і набліжаемся да ўрочышча Сухая.
Восеньская прырода прыгожая.
Ранняя восень мае асобы каларыт, схіляючы да роздуму пра жыццё, вызываючы асаблівае заспакаенне.
Мы едзем моўчкі, толькі вознік Андрэй, падбадзёрваючы каня, размаўляе з ім на асобнай, зразумелай яму мове:
-Ну,прру…
Цокат капытоў і голас Андрэя ствараюць песню, песню дарогі.
-Мы едем, едем, едем в далёкие края** – запела я.
Усе засмяяліся:
-Так, далёкія краі!
Але мая песенька адцягвала жанчын ад іх дум і яны зацягнулі сваю песню, працяжную, як сама дарога, даволі сумную, напэўна , як і іхняе жыццё.
Ну вось мы і прыехалі.
Бульба расте радамі,барознамі.
Андрэй распрагае каня, знімае з возу плуг.
Калёсы стаяць пад раскідзістым дрэвам, побач мяхі для бульбы.
Я назіраю, як плуг уразаецца ў зямлю, і яна раскрывае клубні.
Андрэй напраўляе свoй плуг роўна, упэўнена, не пашкоджваючы вострым нарогам бульбу.За ім, на кожнай баразне, па дзве жанчыны-капальні: у пачатку і ў канцы поля, пасярэдзіне яны сустракаюцца.
Сабраныя клубні з кашоў высыпаюцца на посцілку, каб яны маглі падсохнуць пад сонцам, а пасля затарваюцца ў мяхі.
Справа ідзе да поўдня.
Нечакана над полем павісла хмарка.
-Няўжо пойдзе дождж? –заклапочана глядзіць у неба няня Зося.
-А ну, бяжы да колаў, а то змокнеш!
І разумеючы, што мне не хочацца пакідаць поле, дабаўляе:
-А ты папрасі хмарку, каб нас абышла, бачыш – яна цябе і паслухаецца.
Я ўзбіраюся на воз, махаю рукамі на хмару і крычу ва ўсё горла:
-Дожджык, дожджык, не дажджы!
Дожджык, дожджык, не ідзі!
Вось ужо накрапвае дождж і кроплі стукаюць па брызенту, якім накрылі выкапаную бульбу.
А я ўсё старанна махаю рукамі, разганяючы даэжджавую хмару:
-Дожджык, дожджык, перастань!
Мы паедзем у Дагестан.
Дай жа бульбачку убраць,
Давезці дадому!
Спынілася хмара, прыслухалася да просьбаў-прыгаворкаў і павольна пачала сыходзіць з поля ў лес, пакідаючы за сабой вясёлку і палосы свету, сыходзячыя з неба і азараючыя ўсё навокал.
Карціна гэта заварожвала сваёй прыгажосцю.
І з удзячнасцю, што яе просьба была пачута, здзіўленая дзяўчынка зачаравана глядзела ў аблокі, шукаючы там, высока ў небе, таго, хто паслаў лёгкі ветрык і разагнаў хмаркі.
*Элул – дванаццаты месяц яўрэйскага календара.
Доўжыцца 29 дзён і прыпадае на другую палову жніўня і першую палавіну верасня грыгарыанскага календара.
**- песенька на рускай мове.
Працяг будзе.
Свидетельство о публикации №213081601797
У полі восень і бульбакапанне.
Ты ж арганічна у яе змясціла
Уражанні дзяўчынкі, адчуванні.
Яе вачамі бачу я барозны,
Каня і плуг, людзей з кашамі,
Як быццам, сам той клубень кожны
Сваімі падабраў рукамі.
І дождж знянацку секануў
З набегшай хмаркі ў відавоку,
І зноў жа, хуценька мінуў -
Паслаўшы просьбу ў Вышыню,
Дзяўчынка адвяла аблокі.
Зноў промні сонца саграваюць поле,
Кудысьці знік і вецер колкі,
Тут з намі зноў святла раздолле,
І ў небе колеры вясёлкі!
Пётр Шаколо 23.08.2013 11:32 Заявить о нарушении
Дарэчы, поле ашмянскае , сфатаграфавала падчас візіту.
Гэты аповяд ўва мне даўно выспяваў
Барозны, конь, плуг, людзей з кашамі, бульбакапанне - заусейды са мной
Дзяйчнка вырасла, так пачнецца іншая частка, а там ужо будзе пра яблаки ....
Роза Левит 23.08.2013 12:23 Заявить о нарушении
Элул.*
Гэта было восенню, калі ў нас, у Беларусі, ідзе ўборка бульбы.
У раённым цэнтры, дзе мы жылі, амаль кожная сям’я мела побач з горадам кавалачак зямлі, так званыя соткі, дзе вырошчвалі гэтую жыццёва неабходную рэч – бульбу. У тыя далёкія гады і наша сям’я таксама мела свае бульбяныя соткі.
Раніцою прыгожага вераснёўскага дня я еду на возе з маёй нянькай Зосяй і некалькімі іншымі жанчынамі, якія падзараблялі бульбакапаннем. Конская запрэжка павольна рухаецца пад гару, мы пераязджаем Барунскі мост, мінаем дражжавы завод і набліжаемся да ўрочышча Сухая.
Восеньская прырода прыгожая. Ранняя восень мае асобы каларыт, схіляючы да роздуму пра жыццё, вызываючы асаблівае заспакаенне. Мы едзем моўчкі, толькі вознік Андрэй, падбадзёрваючы каня, размаўляе з ім на асобнай, зразумелай яму мове:
-Ну,прру…
Цокат капытоў і голас Андрэя ствараюць песню, песню дарогі.
-Мы едем, едем, едем в далёкие края** – запела я.
Усе засмяяліся:
-Так, далёкія краі!
Але мая песенька адцягвала жанчын ад іх дум і яны зацягнулі сваю песню, працяжную, як сама дарога, даволі сумную, напэўна , як і іхняе жыццё.
Ну вось мы і прыехалі.
Бульба расте радамі,барознамі.
Андрэй распрагае каня, знімае з возу плуг.
Калёсы стаяць пад раскідзістым дрэвам, побач мяхі для бульбы.
Я назіраю, як плуг уразаецца ў зямлю, і яна раскрывае клубні.
Андрэй напраўляе свій плуг роўна, упэўнена, не пашкоджваючы вострым нарогам бульбу.За ім, на кожнай баразне, па дзве жанчыны-капальні: у пачатку і ў канцы поля, пасярэдзіне яны сустракаюцца. Сабраныя клубні з кашоў высыпаюцца на посцілку, каб яны маглі падсохнуць пад сонцам, а пасля затарваюцца ў мяхі.
Справа ідзе да поўдня.
Нечакана над полем павісла хмарка.
-Няўжо пойдзе дождж? –заклапочана глядзіць у неба няня Зося.
-А ну, бяжы да колаў, а то змокнеш!
І разумеючы, што мне не хочацца пакідаць поле, дабаўляе:
-А ты папрасі хмарку, каб нас абышла, бачыш – яна цябе і паслухаецца.
Я ўзбіраюся на воз, махаю рукамі на хмару і крычу ва ўсё горла:
-Дожджык, дожджык, не дажджы!
Дожджык, дожджык, не ідзі!
Вось ужо накрапвае дождж і кроплі стукаюць па брызенту, якім накрылі выкапаную бульбу.
А я ўсё старанна махаю рукамі, разганяючы даэжджавую хмару:
-Дожджык, дожджык, перастань!
Мы паедзем у Дагестан.
Дай жа бульбачку убраць,
Давезці дадому!
Спынілася хмара, прыслухалася да просьбаў-прыгаворкаў і павольна пачала сыходзіць з поля ў лес, пакідаючы за сабой вясёлку і палосы свету, сыходзячыя з неба і азараючыя ўсё навокал.
Карціна гэта заварожвала сваёй прыгажосцю. І з удзячнасцю, што яе просьба была пачута, здзіўленая дзяўчынка зачаравана глядзела ў аблокі, шукаючы там, высока ў небе, таго, хто паслаў лёгкі ветрык і разагнаў хмаркі.
*Элул – дванаццата месяц яўрэйскага календара.Доўжыцца 29 дзён і прыпадае на другую палову жніўня і першую палавіну верасня грыгарыанскага календара.
**- песенька на рускай мове.
Працяг будзе.
Перавод з рускай мовы Пятра Шаколы.
Пётр Шаколо 26.08.2013 19:09 Заявить о нарушении
і ў канцы ДВАНАЦЦАТА месяц на д в а н а ц ц а т Ы.
Атрымаліся апячаткі.
Пётр Шаколо 26.08.2013 20:09 Заявить о нарушении
поля - слова С Ы Х О Д З І Ц Ь трэба замяніць на А Д П Л Ы В А Ц Ь,
бо "сыходзіць" двойчы паўтараецца ў адным сказе.
Пётр Шаколо 26.08.2013 20:16 Заявить о нарушении