Уильям Шекспир. Сонет 66

           66

Мне тяжко жить, я умереть готов:
Не видеть доблесть в путах нищеты,
И сытых веселящихся плутов,
И вместо веры — бездну пустоты.
И лавры, что отребью раздают,
И непорочность, взятую внаём,
И совершенству лицемерный суд,
И мощь и немощь в облике одном,
И, что искусству вырвали язык,
И глупость место знаний заняла,
И к униженьям праведник привык,
И, что Добро покорно силе Зла.
   Я умереть готов, я мир кляну,
   Но как любовь оставлю в нём одну?

---------------------------------------------

              66

Tir'd with all these, for restful death I cry,
As, to behold desert a beggar born,
And needy nothing trimm'd in jollity,
And purest faith unhappily forsworn,
And guilded honour shamefully misplaced,
And maiden virtue rudely strumpeted,
And right perfection wrongfully disgraced,
And strength by limping sway disabled,
And art made tongue-tied by authority,
And folly (doctor-like) controlling skill,
And simple truth miscall'd simplicity,
And captive good attending captain ill:
   Tired with all these, from these would I be gone,
   Save that, to die, I leave my love alone.


Рецензии