Жоаким дю белле регретты clxxii
Не так уж часто тратит вечная Природа
На нас небесной добродетели запас,
Чьи всходы радуют умы и тешат глаз,
Пленяя чувства нам дарами небосвода.
И не они одни, безгрешные от роду,
Порок считающие худшей из зараз,
Но даже самые порочные из нас,
Способны млеть пред красотой породы.
Небесным этим даром восхищён.
Так почему ж Винеус ты ошеломлён,
Портрет Принцессы в моём сердце углядев?
Не наблюдал мир красоты подобной вечность.
Устать ли петь её добросердечность
И лик, всех красотой затмивший дев?
Si la vertu, qui est de nature immortelle,
Comme immortelles sont les semences des cieux,
Ainsi qu’; nos esprits, se monstroit ; nos yeux,
Et nos sens hebetez estoient capables d’elle,
Non ceux-l; seulement qui l’imaginent telle,
Et ceulx ausquels le vice est un monstre odieux,
Mais on verroit encor les mesmes vicieux
;pris de sa beaut;, des beautez la plus belle.
Si tant aimable donc seroit ceste vertu
; qui la pourroit voir, Vineux, t’esbahis-tu
Si j’ay de ma Princesse au c;ur l’image empreinte ?
Si sa vertu j’adore, et si d’affection
Je parle si souvent de sa perfection,
Veu que la vertu mesme en son visage est peinte ?
Свидетельство о публикации №223060600478