Blogi spokoj

Luigi Fallacara

Serenita'

Azzurro il mare, azzurro il cielo, azzurro
ogni pensiero! Non un grido umano,
non un volo d’uccello, ne' un sussurro
di vento; tutto e' tacito e lontano,

tutto naufraga in uno sconfinato
oblio, si perde nella ricordanza,
nel sogno soavissimo cullato
dal lene ondoleggiar della paranza…

E sola nella gran serenita',
voce del nulla e della immensita',
l’onda mormora un canto indefinito,

un canto modulato in ritmo alterno
il poema bellissimo ed eterno
d’azzurro, di silenzio e d’infinito!



BLOGI SPOKOJ

Blekitne jest morze, blekitne jest niebo i wszystkie
mysli blekitne! Ani krzyku czlowieka,
ptaka w locie zadnego, nawet nie swisnie
wiaterek; wszystko ucichlo i w dal ucieka.

W zapomnieniu sie to zycie juz bezdennym
pograza, w pamieci gubi sie glebinie,
slodycza kolysane marzen sennych,
gdy statek, bujajac sie leciutko, plynie...

Spokojem wielkim przestrzen w kolo tchnie,
glos sie i znikad, i zewszad rozlega w niej-
piesnia fali jest melodia niedocieczona.

Melodia, ktora w rytmie pulsuje niespiesznym,
w niej poemat przepiekny brzmi i odwieczny:
dal cicha, dal blekitna, dal niezmierzona!